DAG 245-250 Vr 28 juli–Wo 2 Aug Prins Edwardeiland

Daar is die dan, mijn 175ste en tevens laatste reisupdate van mijn reisdagboek op waarbenjijnu.nl. Na 250 dagen reizen en het schrijven daarover ontbreekt nu de tijd, maar vooral de energie om hier mee door te gaan. Natuurlijk vind ik dat zelf ook jammer, maar soms moet je gewoon prioriteiten stellen. Ik vind het niet wijs om aan mijzelf voorbij te gaan om anderen te plezieren, dus dat ga ik ook niet doen. Van mijzelf vind ik het sowieso al een topprestatie dat ik al die tijd zoveel geschreven en met jullie gedeeld heb. In eerste instantie was al dat schrijfwerk vooral voor mijzelf bedoeld, zodat ik in de toekomst een boekwerk heb om in terug te lezen hoe ik mijn gedeeltelijke ‘wereldreis’ ervaren heb en wat ik al reizend gezien en beleefd heb. Die missie is wat mij betreft geslaagd en daar mochten jullie al die tijd zomaar deelgenoot van zijn, supertof toch :-).

Ik moest wel een beetje in mijzelf lachen toen ik op de website de reactie en het ‘leuke voorstel’ las van mijn liefste vriendinnetje Lionne. Ze probeert mij toch nog maar ‘even’ te verleiden om alleen foto’s op de website te plaatsen ha haha. Natuurlijk zou dat kunnen en dat is vooral erg leuk voor jullie, maar niet voor mij hoor :-). Zoals ik de vorige keer al zei kost veel schrijven tijd, maar om uit tientallen en op sommige dagen honderden foto’s de beste uit te zoeken, ze te bewerken en vervolgens in een filmpje te monteren kost ook veel tijd.
Afgezien daarvan is er voor mij, vanuit mijn perfectionisme gezien, nog een andere belangrijke reden dat ik dit niet ga doen. Foto’s plaatsen zonder een verhaal erbij is voor mij geen goed verhaal, net zoals ik een verhaal zonder foto’s erbij ook geen goed verhaal vind. Ik doe iets 100% goed of ik doe iets helemaal niet, maar van ‘half werk’ hou ik niet :-). Zoals ik de vorige keer al zei: er zijn genoeg andere digitale mogelijkheden om met elkaar in contact te blijven, tenzij dat je voor mij natuurlijk een onbekende lezer of lezeres bent. Tja, dan heb je gewoon pech gehad en kan je mij helaas niet meer volgen.

Vrijdag 28 juli gaat mijn rit van het zeer kleine dorpje Port-Daniel naar Campbellton. Campbellton is een groter dorp, officieel moet ik zelfs stad zeggen. Er wonen ongeveer 10.000 mensen die hun geld vooral verdienen in de toeristenindustrie en in de bosbouw. Er staat namelijk een grote pulpmolen net buiten de stad en in die pulpmolen zijn allerlei processen gaande met hout. Zo wint men er bv. pulp uit het hout waar men vervolgens papier van maakt.
Het is helaas de hele dag al bewolkt, maar naarmate ik dichterbij Campbellton kom zie ik steeds meer donkere wolken en regent het helaas. Van Port Daniel naar Campbellton is ‘maar’ 182 km rijden, dus ik dacht als ik daar op tijd ben, kan ik mooi meteen de stad verkennen. De regen komt echter met bakken uit de hemel, dus ik stel mijn plannen maar al te graag bij. Ik besluit om eerst maar eens boodschappen te doen in de supermarkt tegenover mijn hotel. Ondanks dat ik daarna veel te vroeg bij het hotel ben mag ik toch eerder inchecken. Dankzij deze vroege incheck en de vele regen kan ik mooi een begin maken met tekst typen en het wegwerken van mijn achterstand in mijn reisupdates.

Als ik de volgende ochtend de gordijnen open doe is het nog steeds bewolkt en regenachtig. Ik ga nog maar even verder met tekst typen en later die ochtend wandel ik de stad in. De foto’s spreken voor zich wat de huizen, de brug en de ‘fontein’ betreft die naast het tourist-information centrum staan. Helaas zit het weer niet mee en wisselen de vele wolken zich regelmatig af met regenbuien. Er blijft weinig leuks over, dus ik vlucht het winkelcentrum dan maar in. Het twijfelachtige weer wint het vandaag en s’ middags ruil ik de benenwagen toch maar om voor de auto. Ik neem maar eens een kijkje bij de pulp-molen, maar helaas organiseren ze daar geen rondleidingen. Er rest mij niets anders als de omgeving dan maar eens te verkennen en wat extra rust te pakken, want morgen gaat een lange reis worden.

Van Campbellton naar Sussex is maar liefst 397 km door het binnenland rijden en daar komen nog wat kilometers bij. Ik wil namelijk ‘een uitsteeksel’ van het land en de kust dat de baai ingaat ook niet overslaan, maar daarvoor moet ik wel minimaal 100 km extra rijden. Ik besluit gewoon om op weg te gaan en dan kan ik op de bewuste plek alsnog besluiten of ik dit noordelijke rondje extra wil maken. Uiteindelijk kan ik mijn nieuwsgierigheid natuurlijk niet bedwingen en heb ik dat rondje inderdaad gereden. Aan het eind van de dag heb ik maar liefst 515 kilometer gereden, dus ik ben erg blij dat ik drie nachten in het prachtige motel ‘Amsterdam Inn & Suites’ heb geboekt.

Er zijn twee redenen waarom ik voor deze lange reis heb gekozen. Ten eerste wil ik graag iets zien van het bosrijke binnenland en de meren van Canada en niet alleen maar de kustlijn van twee provincies. De 2de reden is dat in de stad Fredericton, dat 125 km verderop ligt, dit weekend het ‘New Brunswick Highland Games Festival’ is. Niet alleen zijn daar optredens van diverse ‘Piping & Drumming bands’, maar zijn er ook ‘Heavy Athletic Events’ voor mannen en vrouwen. Zoiets heb ik nog nooit gezien, dus die kans wil ik niet aan mij voorbij laten gaan. Tot slot heb ik het geluk dat het festival op het terrein van het ‘Government House’ van de provincie New Brunswick is, dus misschien kan ik daar nog aan een rondleiding mee doen.

Als ik de volgende ochtend uit Campbellton vertrek schijnt de zon volop en zie ik alleen maar een strakblauwe lucht, jippie! Dan zien twee van die alleenstaande trailers aan het water er opeens een stuk mooier uit, dus maar even een fotootje van gemaakt. Wat een rust en wat een ruimte op de vroege ochtend en als ik in het volgende dorp kom, staat er op de ‘vrije campingplaats’ maar één camper aan het water. Moet je je toch eens voorstellen dat je s’ morgens je camper uit komt met zo mooi zonnig weer en uitzicht op dat schitterende water? Broodjes in de oven, kopje koffie erbij en zo zou ik daar uren kunnen zitten hoor :-). En als je in een huis woont dat altijd dit uitzicht heeft is het natuurlijk helemaal fantastisch, al went dat ook wel een keer denk ik?

Tegelijkertijd heb ik mij al regelmatig afgevraagd hoe je hier de wintermaanden toch door moet komen? Er vallen niet alleen bergen sneeuw, maar er zijn ook regelmatig dagen bij dat het richting de -40 graden gaat, iets dat ik en wij ons maar moeilijk voor kunnen stellen bij een temperatuur van 26 graden nu. Een ding is in ieder geval zeker, alle Nederlandse schaatsliefhebbers die al jaren wachten op hun Elfstedentocht zouden hier ‘hun hart ophalen’. Ze kunnen zo het ijs op en nog vele malen verder schaatsen dan dat welbekende rondje in Nederland.
In weer een volgend dorp is er later vandaag blijkbaar iets bijzonders te doen, want ze zijn volop bezig om een muziekband op de aanhanger van een vrachtwagen te installeren. Tja, als er in een dorp geen kroeg of geen club is, dan kan het ook op deze manier zullen ze wel gedacht hebben. Wat mij onderweg nog meer opvalt zijn de vele ‘garden- of garage-sales’. De hele zaterdag kom ik onderweg in allerlei dorpen dat soort taferelen tegen. Mensen slepen de ‘oude’ spullen waar ze vanaf willen, gewoon de oprit van hun huis op en bij sommige huizen lopen wel 20 tot 30 mensen te snuffelen tussen al die spullen.

Een ander leuk tafereel is als je rond 10.00 uur in de ochtend bij een Tim Hortons filiaal voorbijkomt. Zoals je op de foto ziet kan ik mijn cappuccino wel vergeten :-). Er staat zoals wel vaker in de ochtend een file wachtenden voor de drive-thru. Op de openbare weg alleen al tel ik tien auto’s en als er daar al tien staan dan zit het binnen helemaal vol. Ik geef dus maar weer gas en wacht nog wel een uurtje met mijn cappuccino :-).
Rond de middag maak ik een tussenstop om te brunchen, strek ik mijn benen en loop daarna ergens een bos in en dat levert altijd verrassend mooie beelden op. Je moet in Canada wel erg oppassen wat de bossen betreft. Je kan met een huurauto als de mijne niet zomaar een zandweg inrijden, want je weet nooit waar je daarna uitkomt of beter gezegd ‘in terecht komt’. Je kunt het beste naar een van de ‘Canada Parks’ gaan, maar dat vind ik dan vaak weer veel te toeristisch helemaal tijdens de vakantiemaanden. Wil je toch meer fun hebben dan moet je gewoon zorgen dat je een 4WD auto hebt, een trike of een bos-autootje op vier wielen, daar zie je later nog wel een paar foto’s van.

Toen ik op de website het motel ‘Amsterdam Inn & Suites’ zag staan, kon ik het natuurlijk niet laten om dat te boeken, want daar moet gewoon een verhaal achter zitten. Tegelijkertijd kan ik nu zeggen dat dit motel, in deze prijsklasse, het mooiste en beste motel was waar ik tot nu toe gelogeerd heb. Om een lang verhaal kort te maken komen ‘Opa en Oma’, die nu achterin de tachtig zijn, inderdaad uit Amsterdam. In 1948 zijn ze met enkele kinderen, in totaal zijn het er nu maar liefst negen, naar Canada vertrokken.
Ze begonnen met een klein motel dat steeds groter en groter werd en inmiddels hebben ze vier grote motels in vier verschillende steden. Het is nog steeds een familiebedrijf en een groot aantal familieleden werkt er nog steeds. Een prachtig verhaal dat mij verteld werd door een hele enthousiaste dochter van het echtpaar. Erg leuk om te horen! De lobby en de ontbijtruimte vind ik er erg mooi en sfeervol uitzien en de kamer was ook op en top en niet zo gedateerd zoals ik ze meestal tegenkom. Het ontbijt was zelfs een koud en warm ontbijt en dat kom je maar zeer zelden tegen van deze kwaliteit en dan ook nog eens gratis! Kortom van mij krijgen ze een 10 met een griffel :-).

Mijn benen voelen vandaag aan als zijnde 515 kilometers gereden te hebben :-) Je begrijpt natuurlijk wel dat ik de rest van de avond niet veel meer doe als een koud biertje drinken en wat zappen voor de TV. Tegen Lionne zei ik al dat het rijden door Canada een beetje te vergelijken is met het vele wandelen door Amsterdam. Er is onderweg zoveel moois te zien dat zowel de tijd als ook de kilometers aan mij voorbijvliegen. Je hebt gewoonweg niet in de gaten dat het allemaal zo snel aan je voorbij gaat als het zo mooi is.

De volgende ochtend zit ik natuurlijk op tijd in de auto. Ik kies ervoor om voor één keer niet via de vele wegen binnendoor te rijden, maar direct de autobaan op te gaan. Het festival begint namelijk om 10.00 en dan wil ik er graag zijn. Zoals ik wel vaker heb gezegd, de foto’s en het filmpje spreken voor zich :-).
Ik ben een beetje te vroeg op het festival, want tot 12.00 zijn er eerst allemaal individuele beoordelingen van drummers en pipers en vanaf 13.00 uur zijn er pas optredens. Verspreid over het terrein zitten juryleden en spelen allerlei individuele muzikanten van een club een bepaald nummer. Dat alles telt allemaal mee bij de definitieve einduitslag. Ik loop het terrein maar eens over en bekijk alle stands die er zijn en naar het wedstrijd-dansen, maar daar vind ik niet zoveel aan :-).

Ik ga maar eens informeren in het ‘Government House’ en ik heb geluk want om 11.00 uur is de eerste rondleiding, maar er zijn nog geen bezoekers. Helemaal top, ik krijg dus gewoon een privérondleiding :-). De 1ste en 2de verdieping zijn toegankelijk voor het publiek en op de 3de verdieping woont de gouverneur-generaal zelf, dus daar kan je niet kijken. Maar de gouverneur-generaal vindt wel dat de rest van het gebouw voor alle publiek toegankelijk moet zijn en niet alleen voor de hoogwaardigheidsbekleders, want uiteindelijk zijn het de belastingbetalers die dit financieren. Daar ben ik het natuurlijk helemaal mee eens :-).

Nadat ik s’ middags een deel van de optredens gezien heb besluit ik om de stad in te lopen, zodat ik daar ook nog iets van te zien krijg. Je kan tot in de stad langs het water lopen en met dit zonnige weer is dat natuurlijk genieten geblazen. Het is niet druk in de stad, het is zondag en veel zaken zijn gesloten. Als ik bij het ‘Officers Square’ kom zie ik dat een stel jongeren daar een toneelstuk aan het opvoeren is. Wat een geweldig idee om op die manier een beetje vakantiegeld bij te verdienen. Er zijn zelfs mensen die hun campingstoelen tevoorschijn hebben gehaald. Ik kan nog net een plekje op een bankje bemachtigen en voor een initiatief als dit heb ik ook wel wat dollars over, superleuk idee!
Als het afgelopen is en ik gebruik maak van het openbaar toilet schrik ik wel een beetje. Daar hangt gewoon een hele container met gebruikte injectienaalden, huh….. ????? Is dit wat ik denk dat het is en zijn in deze stad dan zoveel mensen onder invloed van? Mij overrompelt dit wel een beetje moet ik eerlijk zeggen. Het verbaast mij gewoon dat een dergelijke ‘container’ zichtbaar in een openbaar toilet hangt, waar dus ook ouders met hun kinderen komen. Ongelooflijk, dat kan toch ook anders?
Ik vervolg mijn wandelroute en de foto’s van o.a. de vele mooie huizen :-) spreken weer voor zich. Na de nodige kilometers gewandeld te hebben loop ik aan het eind van de middag terug naar de auto. De 125 km terug naar Sussex ga ik natuurlijk weer binnendoor rijden en wie weet wat ik allemaal weer te zien krijg.

Maandag de 31ste juli. De hoogste tijd om deels weer een rustdag in te bouwen, dus zit ik in de ochtend deze reisupdate te schrijven en de filmpjes van gisteren te monteren. S’ middags is het zonnig en rond de 24 graden en loop ik Sussex in. Ik had al gezien dat er overal in de stad prachtige schilderingen op de gebouwen zijn aangebracht en daar wil ik natuurlijk wel wat foto’s van hebben. Wat een kleurrijk geheel en wat kan je met zoiets ‘simpels’ de stad een stuk vrolijker laten lijken. Daarna nog even naar de Sobeys toe en ook nu ligt mijn hotel aan de overkant van deze supermarkt en dat is lekker makkelijk.

Dinsdag 1 augustus gaat de reis naar Prins Edwardeiland en ga ik de 12,9 km lange brug over, waar ik me nu al op verheugen kan. Onderweg kom ik eerst nog de winkel ‘Toys voor Big Boys’ tegen en daar kan je precies zien waar ze hier mee door de weilanden en de bossen scheuren. Dat zijn inderdaad leuke toys om de natuur mee in te crossen, helemaal als je de weg kent en weet waar je moet zijn.
En wat natuurlijk ook niet mag ontbreken is een kunstwerk van de kreeft, want daar zijn er hier duizenden van. Er is geen restaurant en geen supermarkt die geen ‘Lobster’ aanbieden. Als je wilt helpen ze je zelfs om er eerst een te vangen en dan mee te nemen, maar daarvoor moet je wel eerst met hun de boot op. Erg leuk om te zien, maar al dat vissen is helemaal niets voor mij.

Na een kleine 175 km gereden te hebben zie ik dan de ‘Confederation Bridge’ tevoorschijn komen. Het doet mij een beetje denken aan Texel en dat een brug als deze toch best gemakkelijk zou zijn, zeker in de piekweekenden en in het hoogseizoen :-). Oeps, laat de Texelaars dit maar niet lezen ha haha. Voordat je de brug opgaat krijg je eerst nog een laatste waarschuwing en kan je er nog voor kiezen om de laatste afslag te nemen. Ga je de brug toch op fotograferen ze je kenteken en krijg je de rekening thuisgestuurd zodat je $ 46,50 dollar kunt afrekenen, want het is natuurlijk een tolbrug. Eenmaal aan de andere kant hebben ze het slim aangepakt, want daar zijn volop restaurantjes en allerlei kleine winkeltjes waar de mensen dan ook massaal stoppen, eten en inkopen doen. Ik ga er ook aan de wandel, maak wat foto’s in het dorp en bij de brug en rij door naar mijn motel.

De dag daarop bezoek ik de hoofdstad van Prins Edwardeiland, Charlottetown. De stad heeft ongeveer 40.000 inwoners. Ik ben er op tijd, dus ik heb de parkeerplaatsen voor het uitzoeken. Een vriendelijke dame laat mij zien waar ik de auto kan parkeren en dat kost maar $ 5 dollar voor een halve dag, dat zijn zeker geen Amsterdamse prijzen :-) en dan is mijn auto nog bewaakt ook.
Erg grappig dat ik daar als eerst een cruiseschip uit Rotterdam tegenkom, de Maasdaam. Tja en opnieuw spreken de foto’s en de filmpjes voor zich. Ik kan alleen maar toejuichen wat de jongeren c.q. de studenten doen om de bezoekers aan hun stad te plezieren en wat extra geld bij te verdienen. Zoiets zouden ze wat mij betreft in allerlei Nederlandse steden ook mogen doen, zoals bv. het verhaal van de geschiedenis van hun stad vertellen, muziek maken of toneel spelen. Helaas valt er ook een kleine teleurstelling te verwerken, want helaas staat het ‘Province House’ in de steigers en ondergaat dit gebouw een grondige renovatie. Na wat gegeten te hebben loop ik de stad uit naar het Victoriapark en zoals je kan zien het ‘Government House’ van de provincie Prince Edwardeiland, maar helaas is deze gesloten. Daarmee eindigt mijn 250ste reisdag en rij ik door naar mijn volgende motel.

Tot en met 10 augustus zijn alle motels geboekt en dat was, tijdens het hoogseizoen, nog een heel gepuzzel kan ik je vertellen. Morgen rij ik naar O’Leary aan de westkust van het eiland om op vrijdag naar de oostkust te rijden. Daar heb ik een ferry geboekt die mij in 75 minuten tijd naar Nova Scotia brengt, waar ik in het dorpje Pictou mijn volgende motel heb. Wie weet krijg ik tijdens deze overtocht dan eindelijk eens een walvis te zien, dat zou wel erg gaaf zijn! Vandaar gaat de reis vervolgens door naar Antigonish, North Sydney, Liscomb, Halifax en voor daarna moet alles nog geboekt worden. Een ding weet ik in ieder geval zeker, op 25 augustus moet ik met de huurauto in Toronto zijn.

Ik ga deze reisupdate zo dadelijk plaatsen en daar zie ik dat tot en met dit moment, maar liefst 36384 mensen mijn dagboek bekeken hebben. Of al die mensen mijn reisupdates ook gelezen hebben dat betwijfel ik, maar het is toch een mooi resultaat vind ik :-). Ik hoop dat jullie met veel plezier meegelezen en een beetje meegereisd hebben. Voorlopig blijf ik nog in Canada en heb op dit moment nog geen vervolgplanning, maar ergens in 2018 zal ik vast wel een keer weer in Nederland zijn.

Bedankt voor het lezen, kijken en natuurlijk reageren op mijn reisverhalen. Mijn bijzondere dank gaat uit naar mijn amigo Cor, keer op keer op keer de meest trouwe reageerder op al mijn reisverhalen. Superbedankt daarvoor! Tot ergens in de toekomst zeg ik dan maar, toedeledokie :-).