DAG 20: Ma 21 Nov ’16 New Plymouth naar Hamilton
Door: Raymond
Blijf op de hoogte en volg Raymond
21 November 2016 | Nieuw Zeeland, Hamilton
Na een lange en noodzakelijke nachtrust was ik vroeg wakker en ja hoor, de zon schijnt ook vandaag! Met die gedachte heb ik geen rust meer om te blijven liggen. Koffie, douchen, eten en om half 8 rijd ik van het Holiday Park af. Het is wonderbaarlijk mooi om te zien hoe de zon zo vroeg op de ochtend al op de besneeuwde bergtop schijnt, nog mooier dan gisteren. Nu is er namelijk geen wolk te zien, alleen maar een strakblauwe lucht. Op naar ‘Mountain Taranaki’ en het Egmont National Park en onderweg proberen om een perfecte plek te vinden om een foto te maken.
Dat laatste is verdomde moeilijk in NZ. Er zijn zoveel momenten dat ik dolgraag wil stoppen om ergens een foto van te maken, maar het is onmogelijk en zelfs onverantwoordelijk om te stoppen. De wegen gaan veel te snel omhoog en weer omlaag en er zijn maar zelden ‘kleine inhammetjes’ waar ik de camper even kan parkeren. Af en toe zijn er weliswaar zogenaamde ‘science lookouts’, maar dat zijn er wat mij betreft veel en veel te weinig. Rustplekken hebben ze voldoende, maar die hebben meestal dat mooie uitzicht niet. In die zin heb je geen keus, je wordt door de rest van het verkeer gedwongen om gewoon door te rijden. Helaas, pech voor mij.
Zoals wel vaker kan ik het niet laten en moet ik vandaag het Nationale Park in en die berg op. Vol enthousiasme begin ik onderaan het regenwoud met de weg naar boven. Na een kilometer of 10 kom ik bij Pukeiti aan. Dat is een park met 2 hectare tuinen, 25 hectare verschillende Rododendronstruiken en 333 hectare regenwoud. Wow, dat is de moeite waard om even uit te stappen en te gaan kijken, al zie ik natuurlijk maar een heel klein deel van alles dat op het informatiebord beschreven staat. Na wat rondgewandeld te hebben reis ik verder en kom ik voor de eerste keer een auto tegen, ppffieww we passen maar net langs elkaar heen!
Het regenwoud wordt alsmaar dichter, je ruikt het vocht en de weg begint wel erg smal te worden zoals je op de foto kan zien. Dan zie ik opeens een bord staan: nog 48 km te gaan tot ik op het bergplateau ben. Jeetje mina, dat kan ik me bijna niet voorstellen! Als je vanuit de stad naar het Nationale Park kijkt, is 48 km dan niet een beetje overdreven? Tja, ze zetten dat bord er natuurlijk niet voor niets neer. Wellicht denken meer mensen er zo ‘gemakkelijk over’ als ik nu doe?
Hoe dan ook, om 48 km intens geconcentreerd een berg op te rijden is voor mij teveel van het goede. Hierna ga ik namelijk ook nog 242 km naar Hamilton rijden. De stad New Plymouth is op zich prima, maar heeft naast de gebruikelijke strandactiviteiten, de kajak- en mountainbike routes en een museum niet zoveel meer te bieden dan winkelstraten en een shoppingcenter. Daar heb ik totaal geen zin aan en kan ik beter de tijd gebruiken om naar mijn volgende bestemming te rijden.
Zodra ik een volgend keerpunt in het regenwoud tegenkom besluit ik om te keren en terug te rijden. Het uitzicht daarboven zal absoluut fantastisch zijn, maar ik kan niet alles zien hoe graag ik dat ook zou willen. Alles wat ik tot nu toe heb gezien is al indrukwekkend genoeg. Soms heb je niet eens de kans of de tijd om iets te laten bezinken en zie je het volgende indrukwekkende hoogtepunt alweer.
Voordat ik de stad uitrij ga ik eerst nog tanken en dat is hier best bijzonder. Er kan per stad zomaar $ 0,25 cent verschil zitten in de prijs van een liter benzine, zo ook vandaag. In New Plymouth tank ik voor $ 188,9, terwijl ik een paar uur later $ 177,8 betaal en enkele dagen geleden heb ik zelfs nog voor $ 162,9 getankt, best bijzonder toch?
De route die ik vandaag moet rijden gaat opnieuw voor een groot deel langs de kustlijn van de intens lichtblauwe Tasman Zee, meer hoef ik daarover niet te zeggen denk ik :-). Daarna moet ik de berg op met verschillende stijgingen van 10 tot 15%. Op die momenten is mijn camper net een vrachtwagen en heeft hij het er maar moeilijk mee om boven te komen. De berg af gaat daarna een stuk sneller hihi :-).
Eenmaal beneden moet ik een kilometer of 75 ‘min of meer in de rivierbedding’ tussen twee enorme bergen doorrijden. Een meter of tien linksonder mij stroomt de rivier met af en toe enorme rotsblokken en waterversnellingen erin. Mooi om te zien en te horen! Wat moet het toch een enorm karwei zijn geweest om deze weg hier doorheen te leggen zeg! Het is een geweldige ervaring om dit te zien en hier doorheen te mogen rijden.
Aan het eind moet ik de berg weer op en halverwege is de weg gedeeltelijk afgesloten. Stukken van de bergwand komen naar beneden. Ze zijn de bergwand aan het bewerken en ze zetten afscheidingsblokken neer, zodat al dat puin niet meteen de weg op kan rollen. Respect voor die werklui en vooral voor de jongens en meiden die daar de hele dag in de zon staan met een ‘STOP en GO bord’ en hun ‘walkietalkie’. Soms sta je wel vijf minuten te wachten, voordat je verder kan rijden. Zelfs dat maakt niemand uit denk ik, uiteindelijk zorgen zij er wel voor dat iedereen veilig door de bergen heen kan rijden.
De laatste kilometers naar Hamilton zijn minder bergachtig, dus ik kan continue 100 km/u rijden en dat schiet lekker op. In NZ zijn de meest gangbare snelheden 50, 80 en 100 km/u. Soms zie je in woonwijken 30 km/u of bij wegwerkzaamheden 70 km/u. Verder valt mij op dat per district de intensiteit van de controles blijkbaar verschillend zijn. Soms zie ik niet één keer politie en soms zie ik ze wel tien keer en natuurlijk staan ze op de meest onverwachte plekken te controleren, dus je kan je maar beter aan de snelheid houden!
Tot nu toe ben ik drie keer aangehouden voor controle op het dragen van de gordel en alcoholtest. Eén keer kreeg ik een informatieboekje mee, omdat er veel inbraken geweest waren in huizen en campers aan het strand. Advies politie: koffer openzetten en dat politieboekje bovenop de kleding leggen. Als ze dat zien, schijnen ze minder snel de behoefte te hebben om een ruit in te tikken, want dan weten ze dat er meestal weinig te halen valt. Toch blijft het jammer dat dit soort dingen noodzakelijk zijn, blijf toch gewoon met je ‘poten’ van andermans spullen af!
Deze keer heb ik helaas geen Top 10 Holiday Park, deze zijn er in Hamilton of omgeving nog niet. Ik ga naar de enige camping die ze hebben nl. het ‘Hamilton City Holiday Park’. Opnieuw een warm welkom en een prima kampeerplek. Meteen de camper neergezet en ondanks dat het al aan het eind van de middag is, loop ik in een half uurtje toch even het centrum in. Even de benen strekken en ergens iets eten, want ik heb geen zin om te koken. Het is een broodje shoarma geworden :-).
Ik vind het centrum spuuglelijk. Dat wat zij ‘het centrum’ noemen is één groot overdekt winkelcentrum, dus je loopt alleen maar binnen en je ziet de gebruikelijke winkels. De straten eromheen zijn deels eenrichtingswegen met teveel verkeer en te weinig parkeerplekken. Aan de andere kant van de straat staan vooral lelijke kantoor- en bankgebouwen, kortom snel wegwezen. Het enige mooie wat ik kan ontdekken is de rivier die dwars door de stad heen kabbelt en waarlangs je wel een mooie wandeltocht kan maken. Ik ben niet de enige en er zijn veel roeiers actief op het water zelf. Hopelijk is de reden waarom ik hier eigenlijk naar toe ben gegaan niet zo teleurstellend, maar dat zie ik morgenochtend pas.
Terug naar de camping alwaar ik eindelijk weer eens een goede en niet haperende internetverbinding heb. Deze keer kan dat ook niet anders, want ik moest voor 250 MB $5 dollar betalen. Prima voor een keer, want ik moet een auto/camper boeken, uitzoeken hoe het met een eventuele treinreis zit en een hotel boeken in Wellington. En tot slot kan ik dan de laatste reisverslagen met foto’s plaatsen en nog wat WhatsApps en Telegrams versturen.
Nog even voor de mensen die misschien dachten: ‘hoezo zegt hij nu niets meer?’ De wifi-verbindingen zijn per Holiday Park erg verschillend en lang niet altijd van goede kwaliteit. Via mijn lidmaatschap krijg ik weliswaar 250 MB gratis, maar als ik vervolgens een slakken-verbinding heb, heb ik er nog niets aan. Ik kan wel een betere verbinding krijgen, maar dan moet ik die iedere dag kopen en krijg ik minimaal 1GB. Die 1 GB verbruik ik nooit op een avond en een ochtend, dus ik ga daar echt niet standaard voor betalen. Dus mocht mijn verbinding opeens weg zijn, even geduld. Zodra ik weer een goede verbinding heb laat ik vanzelf wel weer van mij horen :-). Tot morgen!
Dat laatste is verdomde moeilijk in NZ. Er zijn zoveel momenten dat ik dolgraag wil stoppen om ergens een foto van te maken, maar het is onmogelijk en zelfs onverantwoordelijk om te stoppen. De wegen gaan veel te snel omhoog en weer omlaag en er zijn maar zelden ‘kleine inhammetjes’ waar ik de camper even kan parkeren. Af en toe zijn er weliswaar zogenaamde ‘science lookouts’, maar dat zijn er wat mij betreft veel en veel te weinig. Rustplekken hebben ze voldoende, maar die hebben meestal dat mooie uitzicht niet. In die zin heb je geen keus, je wordt door de rest van het verkeer gedwongen om gewoon door te rijden. Helaas, pech voor mij.
Zoals wel vaker kan ik het niet laten en moet ik vandaag het Nationale Park in en die berg op. Vol enthousiasme begin ik onderaan het regenwoud met de weg naar boven. Na een kilometer of 10 kom ik bij Pukeiti aan. Dat is een park met 2 hectare tuinen, 25 hectare verschillende Rododendronstruiken en 333 hectare regenwoud. Wow, dat is de moeite waard om even uit te stappen en te gaan kijken, al zie ik natuurlijk maar een heel klein deel van alles dat op het informatiebord beschreven staat. Na wat rondgewandeld te hebben reis ik verder en kom ik voor de eerste keer een auto tegen, ppffieww we passen maar net langs elkaar heen!
Het regenwoud wordt alsmaar dichter, je ruikt het vocht en de weg begint wel erg smal te worden zoals je op de foto kan zien. Dan zie ik opeens een bord staan: nog 48 km te gaan tot ik op het bergplateau ben. Jeetje mina, dat kan ik me bijna niet voorstellen! Als je vanuit de stad naar het Nationale Park kijkt, is 48 km dan niet een beetje overdreven? Tja, ze zetten dat bord er natuurlijk niet voor niets neer. Wellicht denken meer mensen er zo ‘gemakkelijk over’ als ik nu doe?
Hoe dan ook, om 48 km intens geconcentreerd een berg op te rijden is voor mij teveel van het goede. Hierna ga ik namelijk ook nog 242 km naar Hamilton rijden. De stad New Plymouth is op zich prima, maar heeft naast de gebruikelijke strandactiviteiten, de kajak- en mountainbike routes en een museum niet zoveel meer te bieden dan winkelstraten en een shoppingcenter. Daar heb ik totaal geen zin aan en kan ik beter de tijd gebruiken om naar mijn volgende bestemming te rijden.
Zodra ik een volgend keerpunt in het regenwoud tegenkom besluit ik om te keren en terug te rijden. Het uitzicht daarboven zal absoluut fantastisch zijn, maar ik kan niet alles zien hoe graag ik dat ook zou willen. Alles wat ik tot nu toe heb gezien is al indrukwekkend genoeg. Soms heb je niet eens de kans of de tijd om iets te laten bezinken en zie je het volgende indrukwekkende hoogtepunt alweer.
Voordat ik de stad uitrij ga ik eerst nog tanken en dat is hier best bijzonder. Er kan per stad zomaar $ 0,25 cent verschil zitten in de prijs van een liter benzine, zo ook vandaag. In New Plymouth tank ik voor $ 188,9, terwijl ik een paar uur later $ 177,8 betaal en enkele dagen geleden heb ik zelfs nog voor $ 162,9 getankt, best bijzonder toch?
De route die ik vandaag moet rijden gaat opnieuw voor een groot deel langs de kustlijn van de intens lichtblauwe Tasman Zee, meer hoef ik daarover niet te zeggen denk ik :-). Daarna moet ik de berg op met verschillende stijgingen van 10 tot 15%. Op die momenten is mijn camper net een vrachtwagen en heeft hij het er maar moeilijk mee om boven te komen. De berg af gaat daarna een stuk sneller hihi :-).
Eenmaal beneden moet ik een kilometer of 75 ‘min of meer in de rivierbedding’ tussen twee enorme bergen doorrijden. Een meter of tien linksonder mij stroomt de rivier met af en toe enorme rotsblokken en waterversnellingen erin. Mooi om te zien en te horen! Wat moet het toch een enorm karwei zijn geweest om deze weg hier doorheen te leggen zeg! Het is een geweldige ervaring om dit te zien en hier doorheen te mogen rijden.
Aan het eind moet ik de berg weer op en halverwege is de weg gedeeltelijk afgesloten. Stukken van de bergwand komen naar beneden. Ze zijn de bergwand aan het bewerken en ze zetten afscheidingsblokken neer, zodat al dat puin niet meteen de weg op kan rollen. Respect voor die werklui en vooral voor de jongens en meiden die daar de hele dag in de zon staan met een ‘STOP en GO bord’ en hun ‘walkietalkie’. Soms sta je wel vijf minuten te wachten, voordat je verder kan rijden. Zelfs dat maakt niemand uit denk ik, uiteindelijk zorgen zij er wel voor dat iedereen veilig door de bergen heen kan rijden.
De laatste kilometers naar Hamilton zijn minder bergachtig, dus ik kan continue 100 km/u rijden en dat schiet lekker op. In NZ zijn de meest gangbare snelheden 50, 80 en 100 km/u. Soms zie je in woonwijken 30 km/u of bij wegwerkzaamheden 70 km/u. Verder valt mij op dat per district de intensiteit van de controles blijkbaar verschillend zijn. Soms zie ik niet één keer politie en soms zie ik ze wel tien keer en natuurlijk staan ze op de meest onverwachte plekken te controleren, dus je kan je maar beter aan de snelheid houden!
Tot nu toe ben ik drie keer aangehouden voor controle op het dragen van de gordel en alcoholtest. Eén keer kreeg ik een informatieboekje mee, omdat er veel inbraken geweest waren in huizen en campers aan het strand. Advies politie: koffer openzetten en dat politieboekje bovenop de kleding leggen. Als ze dat zien, schijnen ze minder snel de behoefte te hebben om een ruit in te tikken, want dan weten ze dat er meestal weinig te halen valt. Toch blijft het jammer dat dit soort dingen noodzakelijk zijn, blijf toch gewoon met je ‘poten’ van andermans spullen af!
Deze keer heb ik helaas geen Top 10 Holiday Park, deze zijn er in Hamilton of omgeving nog niet. Ik ga naar de enige camping die ze hebben nl. het ‘Hamilton City Holiday Park’. Opnieuw een warm welkom en een prima kampeerplek. Meteen de camper neergezet en ondanks dat het al aan het eind van de middag is, loop ik in een half uurtje toch even het centrum in. Even de benen strekken en ergens iets eten, want ik heb geen zin om te koken. Het is een broodje shoarma geworden :-).
Ik vind het centrum spuuglelijk. Dat wat zij ‘het centrum’ noemen is één groot overdekt winkelcentrum, dus je loopt alleen maar binnen en je ziet de gebruikelijke winkels. De straten eromheen zijn deels eenrichtingswegen met teveel verkeer en te weinig parkeerplekken. Aan de andere kant van de straat staan vooral lelijke kantoor- en bankgebouwen, kortom snel wegwezen. Het enige mooie wat ik kan ontdekken is de rivier die dwars door de stad heen kabbelt en waarlangs je wel een mooie wandeltocht kan maken. Ik ben niet de enige en er zijn veel roeiers actief op het water zelf. Hopelijk is de reden waarom ik hier eigenlijk naar toe ben gegaan niet zo teleurstellend, maar dat zie ik morgenochtend pas.
Terug naar de camping alwaar ik eindelijk weer eens een goede en niet haperende internetverbinding heb. Deze keer kan dat ook niet anders, want ik moest voor 250 MB $5 dollar betalen. Prima voor een keer, want ik moet een auto/camper boeken, uitzoeken hoe het met een eventuele treinreis zit en een hotel boeken in Wellington. En tot slot kan ik dan de laatste reisverslagen met foto’s plaatsen en nog wat WhatsApps en Telegrams versturen.
Nog even voor de mensen die misschien dachten: ‘hoezo zegt hij nu niets meer?’ De wifi-verbindingen zijn per Holiday Park erg verschillend en lang niet altijd van goede kwaliteit. Via mijn lidmaatschap krijg ik weliswaar 250 MB gratis, maar als ik vervolgens een slakken-verbinding heb, heb ik er nog niets aan. Ik kan wel een betere verbinding krijgen, maar dan moet ik die iedere dag kopen en krijg ik minimaal 1GB. Die 1 GB verbruik ik nooit op een avond en een ochtend, dus ik ga daar echt niet standaard voor betalen. Dus mocht mijn verbinding opeens weg zijn, even geduld. Zodra ik weer een goede verbinding heb laat ik vanzelf wel weer van mij horen :-). Tot morgen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
