DAG 34: Ma 5 Dec ’16 Van Nelson naar Westport
Door: Raymond
Blijf op de hoogte en volg Raymond
05 December 2016 | Nieuw Zeeland, Westport
Ik heb vast geslapen, dus fris en fruitig sta ik om 6.30 weer op. Met mij een bus vol leerlingen die tegenover mij in diverse ‘kitchen cabins’ verblijven. Ondanks dat het zo grote groep leerlingen is, hoor ik er vanmorgen maar weinig van, dat was gisteravond wel anders. Voor hun is het nu natuurlijk helemaal vroeg, maar ze kunnen vast en zeker in de bus verder slapen :-). Om 7.30 vertrekken zij al met de bus voor hun tocht, ik doe het gelukkig een paar uurtjes later in de ochtend. Zoals het er nu naar uit ziet, gaat het grotendeels weer een zonnige en aangenaam warme dag worden.
Het eerste deel van de route is dezelfde als gisteren. Halverwege besluit ik echter om de highway te verlaten en ‘binnendoor’ te gaan rijden via de 80 km weg. Ik vind het leuk om ook de wat kleinere dorpen te zien en af en toe eens een winkeltje in te lopen voor een flesje koud water of wat fruit. Dat zijn van die momenten dat je op een leuke manier terug in de tijd gaat. Die winkels hebben namelijk nog iets ‘kneuterigs’ en een ’ouderwetse’ uitstraling, daar hou ik wel van. Sommige mensen zie je denken: ‘Hey die ken ik niet’, even vragen waar hij vandaan komt en naar toe gaat. Dat zijn van die momenten waar ik extra van geniet en die ik wel waarderen kan.
In de verte zie ik natuurlijk alleen maar bergen. Zoals verwacht en op de landkaart te zien is, is het aan de westkant van het Zuidereiland inderdaad een en al bergen. Het is en blijft zo bijzonder om 360 graden om mij heen zo overweldigend uitzicht te hebben. Waar ik ook kijk of hoe ik ook rij, rondom mij heen zie ik steeds opnieuw hoge bergen, duizenden dennenbomen en daar tussendoor de snelstromende rivier en in verhouding relatief ‘kleine’ weg. Op diverse stukken is er maar één rijstrook bv. als ik bruggen over moet of langs een bergwand waar de weg op of tegenaan is gebouwd. Deze keer is het mij zelfs gelukt om er foto’s en een filmpje van te maken, dus geniet maar weer mee met mij :-)!
Op een of andere manier maakt een landschap als dit mij ook ‘nederig’. Als ik me bedenk dat veel van deze bergen, tussenliggende meren en snelstromende rivieren ooit ontstaan zijn uit vulkanen en aardbevingen weet je meteen hoe kwetsbaar en klein ‘de mensheid’ eigenlijk is. Ondanks alles dat wij bouwtechnisch gezien kunnen, kan dat in luttele seconden (deels) vernietigd worden.
Helaas heeft de laatste aardbeving dat wel bewezen en daar zie je zelfs hier nog wat kleinere schade van. Daar waar je halverwege de route normaal gesproken naar Christchurch kan rijden is de weg afgesloten en staan er volop borden voor de omleiding. Ik had via deze route niet naar het oosten kunnen rijden. Ik moet sowieso eerst naar Greymouth en kan dan pas naar Christchurch.
Gek genoeg hoorde ik gisteravond pas dat het winkelcentrum in Wellington, dat rondom omheind was met hekwerk, ook afgebroken moet worden vanwege de aardbeving van drie weken geleden. Ik dacht dat ze het aan het verbouwen waren en wist helemaal niet dat daar ook zo veel bevingen en naschokken zijn geweest! Sterker nog, ik heb er zelf niets van gemerkt. Dat is en blijft toch wel een enge gedachte.
Tot aan Westport vind ik het een geweldig mooie en uitdagende route om te rijden. Af en toe even wat ‘extra gas’ geven en een haarscherp bochtje nemen, ik hou d’r wel van. Het doet me denken aan de lol die ik altijd had, als ik met mijn moeder autoritjes maakte, zij had dit ook geweldig gevonden.
Maar het doet me ook denken aan een route in Noord Nieuw-Zeeland waar ik ook tussen de bergen door moest rijden met de rivier slechts een aantal meters onder mij. Deze rivier gaat zelfs helemaal mee tot aan Westport en dat zijn heel wat kilometers. Af en toe ben ik gestopt en heb ik wat foto’s gemaakt en gefilmd, alleen op die manier kan ik een beetje laten zien wat ik de hele dag mag zien :-).
Halverwege de middag arriveer ik in het 6000 inwoners tellende Westport. Leuk om te zien, maar voor dit dorp hoef je hier niet helemaal naar toe te rijden, tenzij dat je dol bent op lange en steile bergwandelingen, ondergrondse grotten, ‘oude’ mijngangen, mountainbiken of een of andere stoere watersport. Ik weet niet hoe ik het zeggen moet, maar het dorp lijkt net een groot vierkant vlak met horizontaal en verticaal de straten er doorheen gelegd. Een van die straten is de winkelstraat, deze begint in het noorden van het dorp en loopt honderden meters door naar het zuiden. Niet echt uitnodigend om die helemaal af te lopen met allerlei gebouwen door elkaar heen, die ook nog eens allerlei verschillende functies hebben. Dus ik rij relaxed de winkelstraat een paar keer op en neer, tank mijn auto vol, doe wat boodschappen voor het avondeten en op naar het Holiday Park. Dat ligt een kilometer of vier buiten het dorp en direct aan de Tasman Zee, dat klinkt veelbelovend!
Het klinkt niet alleen veelbelovend, maar het is in werkelijkheid ook zo. Het is zelfs een vrij nieuw Holiday Park, dus alles ziet er ‘pico bello’ en nog als nieuw uit. Supervriendelijke mensen en nadat je ingecheckt hebt, komen ze pas je bed opmaken en een praatje maken, helemaal toppie!
Daarna op naar ‘Cape Foulwind’ dat maar 15 kilometer vanaf het HP ligt. Je kan er hele mooie wandelingen door de duinen en langs de Tasman Zee maken. Deze wandelroutes zijn ook zeer geschikt voor mensen met een minder goede conditie en zijn een stuk minder steil dan een berg op.
Als ‘kers op de taart’ woont hier ook een zeehonden kolonie, geweldig mooi om te zien! Het is lastig om ze in zee zwemmend vast te leggen op een foto. Het is superleuk om te zien hoe ze aan het stoeien zijn met de golven van de zee. Ze wonen tussen de rotsen en omdat het zo zonnig is, liggen er vandaag ook een aantal op de rots te genieten van het zonnetje. Het is niet gemakkelijk om ze te ontdekken, want de vacht van de zeehonden heeft bijna dezelfde kleur als die van de rotsen. Je staat er zo een half uur te kijken en dan verveeld het nog steeds niet.
Daarna maak ik nog een wandeling over de rotsen en langs het strand en rond etenstijd ga ik terug naar het HP. Tijd om te koken, te eten en daarna loop ik zo 150 meter naar de overkant om nog een strandwandeling te maken. Iets verderop is nog een café restaurant en dat lijkt mij een perfecte plek voor een cappuccino en een nietsdoen avond. Tot morgen!
Het eerste deel van de route is dezelfde als gisteren. Halverwege besluit ik echter om de highway te verlaten en ‘binnendoor’ te gaan rijden via de 80 km weg. Ik vind het leuk om ook de wat kleinere dorpen te zien en af en toe eens een winkeltje in te lopen voor een flesje koud water of wat fruit. Dat zijn van die momenten dat je op een leuke manier terug in de tijd gaat. Die winkels hebben namelijk nog iets ‘kneuterigs’ en een ’ouderwetse’ uitstraling, daar hou ik wel van. Sommige mensen zie je denken: ‘Hey die ken ik niet’, even vragen waar hij vandaan komt en naar toe gaat. Dat zijn van die momenten waar ik extra van geniet en die ik wel waarderen kan.
In de verte zie ik natuurlijk alleen maar bergen. Zoals verwacht en op de landkaart te zien is, is het aan de westkant van het Zuidereiland inderdaad een en al bergen. Het is en blijft zo bijzonder om 360 graden om mij heen zo overweldigend uitzicht te hebben. Waar ik ook kijk of hoe ik ook rij, rondom mij heen zie ik steeds opnieuw hoge bergen, duizenden dennenbomen en daar tussendoor de snelstromende rivier en in verhouding relatief ‘kleine’ weg. Op diverse stukken is er maar één rijstrook bv. als ik bruggen over moet of langs een bergwand waar de weg op of tegenaan is gebouwd. Deze keer is het mij zelfs gelukt om er foto’s en een filmpje van te maken, dus geniet maar weer mee met mij :-)!
Op een of andere manier maakt een landschap als dit mij ook ‘nederig’. Als ik me bedenk dat veel van deze bergen, tussenliggende meren en snelstromende rivieren ooit ontstaan zijn uit vulkanen en aardbevingen weet je meteen hoe kwetsbaar en klein ‘de mensheid’ eigenlijk is. Ondanks alles dat wij bouwtechnisch gezien kunnen, kan dat in luttele seconden (deels) vernietigd worden.
Helaas heeft de laatste aardbeving dat wel bewezen en daar zie je zelfs hier nog wat kleinere schade van. Daar waar je halverwege de route normaal gesproken naar Christchurch kan rijden is de weg afgesloten en staan er volop borden voor de omleiding. Ik had via deze route niet naar het oosten kunnen rijden. Ik moet sowieso eerst naar Greymouth en kan dan pas naar Christchurch.
Gek genoeg hoorde ik gisteravond pas dat het winkelcentrum in Wellington, dat rondom omheind was met hekwerk, ook afgebroken moet worden vanwege de aardbeving van drie weken geleden. Ik dacht dat ze het aan het verbouwen waren en wist helemaal niet dat daar ook zo veel bevingen en naschokken zijn geweest! Sterker nog, ik heb er zelf niets van gemerkt. Dat is en blijft toch wel een enge gedachte.
Tot aan Westport vind ik het een geweldig mooie en uitdagende route om te rijden. Af en toe even wat ‘extra gas’ geven en een haarscherp bochtje nemen, ik hou d’r wel van. Het doet me denken aan de lol die ik altijd had, als ik met mijn moeder autoritjes maakte, zij had dit ook geweldig gevonden.
Maar het doet me ook denken aan een route in Noord Nieuw-Zeeland waar ik ook tussen de bergen door moest rijden met de rivier slechts een aantal meters onder mij. Deze rivier gaat zelfs helemaal mee tot aan Westport en dat zijn heel wat kilometers. Af en toe ben ik gestopt en heb ik wat foto’s gemaakt en gefilmd, alleen op die manier kan ik een beetje laten zien wat ik de hele dag mag zien :-).
Halverwege de middag arriveer ik in het 6000 inwoners tellende Westport. Leuk om te zien, maar voor dit dorp hoef je hier niet helemaal naar toe te rijden, tenzij dat je dol bent op lange en steile bergwandelingen, ondergrondse grotten, ‘oude’ mijngangen, mountainbiken of een of andere stoere watersport. Ik weet niet hoe ik het zeggen moet, maar het dorp lijkt net een groot vierkant vlak met horizontaal en verticaal de straten er doorheen gelegd. Een van die straten is de winkelstraat, deze begint in het noorden van het dorp en loopt honderden meters door naar het zuiden. Niet echt uitnodigend om die helemaal af te lopen met allerlei gebouwen door elkaar heen, die ook nog eens allerlei verschillende functies hebben. Dus ik rij relaxed de winkelstraat een paar keer op en neer, tank mijn auto vol, doe wat boodschappen voor het avondeten en op naar het Holiday Park. Dat ligt een kilometer of vier buiten het dorp en direct aan de Tasman Zee, dat klinkt veelbelovend!
Het klinkt niet alleen veelbelovend, maar het is in werkelijkheid ook zo. Het is zelfs een vrij nieuw Holiday Park, dus alles ziet er ‘pico bello’ en nog als nieuw uit. Supervriendelijke mensen en nadat je ingecheckt hebt, komen ze pas je bed opmaken en een praatje maken, helemaal toppie!
Daarna op naar ‘Cape Foulwind’ dat maar 15 kilometer vanaf het HP ligt. Je kan er hele mooie wandelingen door de duinen en langs de Tasman Zee maken. Deze wandelroutes zijn ook zeer geschikt voor mensen met een minder goede conditie en zijn een stuk minder steil dan een berg op.
Als ‘kers op de taart’ woont hier ook een zeehonden kolonie, geweldig mooi om te zien! Het is lastig om ze in zee zwemmend vast te leggen op een foto. Het is superleuk om te zien hoe ze aan het stoeien zijn met de golven van de zee. Ze wonen tussen de rotsen en omdat het zo zonnig is, liggen er vandaag ook een aantal op de rots te genieten van het zonnetje. Het is niet gemakkelijk om ze te ontdekken, want de vacht van de zeehonden heeft bijna dezelfde kleur als die van de rotsen. Je staat er zo een half uur te kijken en dan verveeld het nog steeds niet.
Daarna maak ik nog een wandeling over de rotsen en langs het strand en rond etenstijd ga ik terug naar het HP. Tijd om te koken, te eten en daarna loop ik zo 150 meter naar de overkant om nog een strandwandeling te maken. Iets verderop is nog een café restaurant en dat lijkt mij een perfecte plek voor een cappuccino en een nietsdoen avond. Tot morgen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
