DAG 38: Vr 9 Dec ’16 Christchurch naar Oamaru

Het was een super relaxt nachtje in ‘mijn’ luxe chalet met een kingsize bed voor mij alleen :-). Voordat ik vanuit dat kingsize bed nog wat tv heb gekeken, ben ik natuurlijk nog een keer onder de ‘massage-douche’ gesprongen. Die zal ik, denk ik, de komende tijd niet meer zo snel tegen komen. Het is prettig dat ik al in Christchurch ben en op mijn gemak aan de dag kan beginnen. Rustig wakker worden met een cappuccino en broodje erbij, douchen en daarna mails beantwoorden, wat regelzaken doen en mijn reiswebsite updaten. En ja hoor, ik kan weer een filmpje uploaden, de foto’s uploaden gaat sneller en ik zie niet drie dezelfde foto’s verschijnen zoals eergisteren gebeurde. Natuurlijk nog even contact met het thuisfront en het vervolg van de reis in beeld brengen.

Gezien de ligging van de eerste drie Holiday Parken is het toch handiger om vanuit Christchurch eerst langs de oostkust naar het zuiden te rijden. Als ik dat vanmiddag nog via de ‘Arthurs Pass’ moet doen dan ben ik min of meer verplicht om meteen door te rijden naar de westkust of ik moet onderweg van een niet TOP 10 HP gebruik maken. Eigenlijk wil ik dat niet en ik wil zoveel mogelijk blijven reizen in mijn eigen tempo. Met betrekking tot de gereden kilometers wil ik kunnen stoppen als ik vind dat het genoeg is voor vandaag. En met drie Top 10 HP’s op de route is die keuze makkelijker te maken. Ik voel me qua ‘lijf en longen’ prima, maar ik merk wel dat ik inmiddels ook een 50 plusser ben. Leven uit mijn koffer, bijna dagelijks al wandelend of rijdend onderweg zijn en me verdiepen in al het onbekende is toch een intensiever leventje, dan mijn leventje dat ik in Amsterdam gewend was. Maar tegelijkertijd is dit leven wel een stuk gezonder, aangenamer, plezieriger en avontuurlijker :-).

Om 10.00 uur check ik uit en daarna tank ik meteen de auto vol bij het tankstation om de hoek. Voor zover ik in kan schatten, is het hooguit een kilometer of tien rijden naar het vliegveld. Ik heb een perfecte beschrijving van het verhuurbedrijf gekregen, dus de weg vinden en de auto parkeren is een makkie. Voor de zekerheid maak ik foto’s dat ik de auto onbeschadigd terug heb gebracht, je weet maar nooit toch? Ik heb 1738 km gereden in de afgelopen dagen 5,5 dag en dat is gemiddeld toch nog 289 km per dag.
Daarna is het eerst tijd voor een echte cappuccino op de airport en even wat tekst typen op mijn tablet, want ik kan om 13.00 de campervan pas ophalen. Deze keer ga ik met een shuttlebus naar het verhuurbedrijf. Deze gaat met meerdere mensen tegelijk de stad in, je word voor de deur afgezet en het is de helft goedkoper dan een taxi.

We hebben een superleuke taxichauffeuse die enthousiast verteld over Christchurch, maar ook over de binnenstad die nog steeds niet 100% hersteld is. Na de aardbeving is de binnenstad twee jaar lang niet toegankelijk geweest voor het publiek, dat soort verhalen hoor je natuurlijk niet in NL. Eigenlijk komt het er op neer dat 8 van de 10 gebouwen verloren zijn gegaan, waarvan helaas veel historische gebouwen. Men heeft de infrastructuur van de gehele binnenstad moeten vervangen en alle funderingen van de nog resterende gebouwen moeten verstevigen. Een hels karwei en natuurlijk was er veel verdriet, doordat er zoveel mensenlevens en kostbare geschiedenis verloren is gegaan.

Het is en blijft ook spannend hier, want vannacht en vanmorgen is er in een ander land weer een krachtige aardbeving geweest. Hier zijn er kleinere ‘aardbevingen’ geweest en deze keer had ik het ook door. Het is maar heel kort en je ziet even wat spulletjes bewegen, maar ik besefte me niet meteen dat het daarvandaan komt. Toch was de aardbeving in dat andere land zo heftig dat er voor Nieuw-Zeeland van 8.00 tot 10.00 uur zelfs een tsunami waarschuwing van kracht was. Je mag dan niet de zee op of in en je mag je ook niet op het strand ophouden. Ik ga in ieder geval heel snel deze toch al te drukke stad uit en snel richting de kust.

Tja, de kust dacht ik …….. maar helaas en wat ik nu ga schrijven, had ik niet verwacht vandaag te zullen schrijven. Het was een saaie, onvoorstelbaar lange en slaapverwekkende route. Als ik niet naar rechts zou kijken, dan zou je net zo goed in NL kunnen zijn :-). Ik zie nauwelijks nog hoogteverschillen, een oersaai en vlak landschap met wat dieren en ik kom een paar dorpjes door, waar nauwelijks ‘leven in de brouwerij is’. De zee kan ik ook maar zeer zelden zien, want de highway ligt grotendeels een kilometer of vijf van de kust af.
Ik kom wel regelmatig ‘herdenkingsplekken’ tegen van mensen die daar verongelukt zijn. Deze keer verbaasd mij dat totaal niet, want de meeste auto’s halen mij met belachelijke snelheden in, terwijl dat ik al regelmatig de 110 km aantik. Sommigen maken riskante inhaalmanoeuvres en drukken zich vervolgens weer tussen de auto’s in. Het verbaasd mij totaal dat hier geen flitspalen staan, trajectcontroles zijn of dat ik geen enkele politieauto zie. Bepaalde bestuurders gebruiken deze weg meer als racebaan dan als highway. Je ziet ze in je achteruitkijkspiegel al aankomen, de gepimpte auto’s. Het doet mij een beetje denken aan de VS en straatraces. Tja, dat is wat een tientallen kilometers lange highway dus ‘uitlokt’ als er geen enkele bocht of berg in zit. Ik vind het in ieder geval niet prettig rijden en een zeer saaie route.

En weet je wat het gekke is? Als ik rechts uit het raam kijk zie ik, dankzij het heldere weer, tientallen kilometers verderop alleen maar mooie bergen die aan de gehele westkust voorbij lopen. Natuurlijk besef ik mij dat ik de laatste week omringd was en verwend ben door de meest prachtige natuur, maar dit had ik echt niet verwacht. Deze dag valt in de categorie: ‘sla deze route maar gerust over’.
Twee uur later kom ik in het eerste dorp aan waar evt. een HP voor mij is. Toch besluit ik om nog 86 km door te rijden, want hier is volgens mij bar weinig te beleven en het scheelt mij morgen toch een stuk rijden, als ik richting Dunedin ga.
Ik doe snel even een paar boodschappen en dan rij ik door naar Oamaru waar ik overnacht. Eindelijk begint het hier wat heuvel- en bergachtiger te worden en zo te zien zijn er in de stad veel historische gebouwen te bewonderen. Ik kan dan morgenochtend eerst de stad verkennen en vervolgens doorrijden naar Dunedin, waar volgens de brochures die ik heb, meer dan genoeg te zien en te beleven is. Wie weet is dat een locatie waar ik waarschijnlijk twee overnachtingen ga doen. Dus ik zeg: “tot morgen maar weer".