DAG 70: Di 10 Jan ’17 Katoomba - Hornsby

Gisteravond was ik op tientallen druppels na net op tijd in mijn kamer. Daarna heeft het aan een stuk geregend en bepaalde periodes zelfs gestortregend. Ik blijf het leuk vinden hoe goed dat je dat op de daken van de gebouwen kan horen, het heeft gewoon iets bijzonders als je binnen zit. Uiteindelijk ben ik erover in slaap gevallen. Toen ik vannacht naar toilet moest regende het nog steeds. Voordeel is dat het vanmorgen afgekoeld was naar 23 graden, maar dat liep gedurende de dag snel weer op.

Vanuit mijn motel is het maar 250 meter lopen naar ‘The Three Sisters’, dus daar start mijn dag mee. Ze hebben een erg slim marketing-team, want het is enorm toeristisch. Niet alleen organiseren ze vanuit allerlei steden dagtrips naar Katoomba, maar er is ook een hop on–hop off bus die de scenic route rijdt en er zijn twee kabelbanen, de ‘Scenic Railway’. Uiteraard zijn er allerlei toeristenwinkels en horecazaken met een geweldig mooi uitzicht op de bergen. Daarnaast verdient de gemeente er ook goed aan, want je moet minimaal 60 minuten parkeren en dat kost je 4 dollar per uur.



Ik geef er de voorkeur aan om zelf rond te rijden zodat ik kan stoppen waar ik wil, wanneer ik wil en hoe lang ik wil :-). Er zijn ook rondom dit Park veel mooie plekken waar je maar weinig toeristen tegenkomt en de tijd hebt om alleen te kunnen genieten van de overweldigende schoonheid van moeder natuur. Ik ben helemaal geen fan van busreizen en al dat groepsgebeuren. Natuurlijk heb ik de hele ‘scenic route’ rondom de Blue Mountains van dorp naar dorp gereden. Ik kan niet anders zeggen dan wat een geweldig uitzicht en wat een mooi Nationaal Park. Er zijn zoveel lookouts en de een is nog mooier dan de ander en ik heb niet eens een ‘walking track’ gedaan. Ik zet foto’s online en ik stuur er meer per WhatsApp. De panoramafoto’s zijn dan beter te zien en voor het beste resultaat kan je ze het beste op een computer zetten :-).

Halverwege de scenic route maak ik nog een ander uitstapje namelijk naar de ‘Jenolan Caves’. Dat ligt niet direct in de buurt, maar de route loopt direct langs de bergen en dat zijn mijn meest favoriete routes om te rijden. Het gaat natuurlijk weer snel omlaag en steil omhoog en op de laatste acht kilometer kijk je zo de afgrond in en kan je nauwelijks langs elkaar heen rijden ‘I love it’. Helaas heb ik wel een wat minder enthousiaste chauffeur of chauffeuse voor mij, want vanaf dat moment gaat het niet meer harder dan 40 km/u en inhalen is helaas onmogelijk. Eenmaal beneden geeft de aanrijroute echt een ‘wow-effect’. Geweldig hoe je tegen de berg en de gebouwen opkijkt en er vervolgens in en onderdoor moet rijden. Echt indrukwekkend zoals je op de foto’s kan zien.

Gisteren ervaarde ik vooral de voordelen van het internet, vandaag ervaar ik ook de nadelen ervan. Als ik een kaartje voor een van de drie rondleidingen in een ‘cave’ wil kopen moet ik maar liefst 2,5 uur wachten. Alle drie de rondleidingen tot 16.00 uur zijn via internet al uitverkocht. Soms valt er weleens iemand uit, dus ze kan me evt. op een wachtlijst zetten. Dat hoeft niet, want ik ga echt geen 2,5 uur zitten wachten voor een rondleiding van een uurtje. Die 3,5 uur beperkt mij de rest van de dag en mijn voorkeur gaat ernaar uit om alvast richting de oostkust en ‘Hunten Valley’ te rijden en onderweg ergens te overnachten. Jammer, maar helaas. Ik koop me twee waterijsjes en rij daarna door naar de andere kant van de Blue Mountains, waar het uitzicht al even indrukwekkend is.

Wat ik ook nog vertellen wil is dat het in deze provincie wemelt van de flitspalen. Om de haverklap geeft mijn gps weer een melding van een flitspaal. Ze controleren zowel op snelheid als op rijden door rood licht. Daarnaast zijn er op diverse plekken trajectcontroles, dus mijn gps en mijn cruise control zijn onmisbaar. Alhoewel het soms ook lastig is, want de snelheid wisselt hier wel erg vaak en tot nu toe mag ik op de meeste plaatsen niet eens harder dan 60, 80 en soms 90 km/u. Alleen op een stukje ‘motorway’ kan ik 110 km/u rijden. In ieder dorp staan bij alle scholen grote borden en grote gele wegmarkeringen, daar mag je tussen 8.00 en 9.30 en 14.30 en 16.00 uur niet harder dan 40 km/u rijden. Het is echter nog zomervakantie tot eind januari, dus daar hoef ik nog niet op te letten. Ik denk dat ook in de schatkist van Australië dus de nodige dollars vloeien dankzij al die flitspalen. Bekeuringen zijn hier nog duurder dan in Nederland. Het kost je niet alleen geld, maar ga je 30 km harder dan toegestaan dan ben je meteen 28 dagen je rijbewijs kwijt en je krijgt een x-aantal punten op je rijbewijs. Dus ik moet maar heel goed opletten tijdens het rondrijden en het rondkijken.

Bij het volgende dorp maak ik een koffiestop. De kleine dorpen vind ik vaak het leukst. De mensen zijn supervriendelijk en leuk ‘nieuwsgierig’. Veel winkeltjes doen mij denken aan vroeger, zie bv. de foto van de schoenenwinkel en zo zien veel winkeltjes er hier uit. Je gaat gewoon terug in de tijd. Daarna komt mijn hotel-app weer tevoorschijn om in Hornsby een motel te zoeken. Ik begin meestal met de favorieten die de app laat zien op basis van de reviews, daarna de aanbiedingen, de prijzen van laag naar hoog en tot slot kijk ik naar de locatie. Deze keer kom ik vlakbij het centrum van Hornsby een hotel tegen met een leuke kamer, niet te duur, een thais restaurant en twee bars en een lounge. Dat lijkt me wel wat, dus boeken maar :-).

Daarna moet ik dwars door het National Park rijden om weer richting Sydney-West te komen. Dan merk je, wat het verkeer betreft, meteen dat je weer richting de stad gaat en het is nog spitsuur ook. Het duurt dus heel wat langer voordat ik in Hornsby ben dan mijn gps mij laat zien. De locatie van hotel Hornsby-Inn is echt perfect, al is de kamer wat gedateerd. Maar het is schoon en het bed is prima, dus snel wat boodschappen doen voor het ochtendontbijt.
Als gast van het hotel kan ik voor 10 dollar in het Thais restaurant eten en krijg ik er ook nog eens een gratis biertje bij. Wow, dat is echt leuk en attent! Het eten is prima en het personeel erg vriendelijk. De jongen die mij eerder bij de receptie hielp staat nu achter de bar en zegt: ‘ik zie je straks wel he’. Dat denk ik wel ja ha haha, maar eerst ga ik een rondje door de stad lopen. Helaas zijn de meeste winkels gesloten dus er valt weinig te zien. Er is wel een leuk plein met leuke restaurants, maar ik zou het nu veel te warm vinden om buiten op het terras te eten. Ik loop terug naar het hotel en uiteraard beland ik eerst aan de bar en even later in de lounge. Altijd leuk om met wildvreemde mensen in gesprek te komen, ook al kan ik soms niet eens volgen wat ze allemaal vertellen. De Engelse accenten zijn soms erg lastig te verstaan en nog lastiger als iemand wat gedronken heeft :-). Tot morgen!