DAG 71: Wo 11 Jan ’17 Hornsby – Newcastle

Ik ben op tijd wakker en besluit om na mijn ritueeltje meteen te vertrekken. Vanmorgen heb ik geen zin om tekst te typen. Vandaag ga ik route 33 naar ‘Hunten Valley’ rijden. Het ligt niet direct in de richting van de oostkust, maar meer richting het noordwesten. Ik moet daarna alsnog een kleine 100 km richting de oostkust terugrijden, maar dat vind ik niet erg. De airconditioning in de auto is perfect, de auto rijdt echt heerlijk en verbruikt niet eens zoveel benzine dankzij de ‘eco’ rijstand. Met mijn camper moest ik vaker tanken en in Nieuw-Zeeland is de benzine ook nog eens 40 tot 60 cent per liter duurder!!! Dat soort verschil in prijzen per land blijft mij toch echt verbazen. Ook in Australië moet ik opletten en/of plannen waar ik tank. In Hornsby was de prijs 1,449 per liter en onderweg heb ik getankt voor 135,9 per liter en later die dag zag ik zelfs een tankstation waar het maar 1,299 per liter kost. Inmiddels heb ik een benzine-app gevonden en dan is tanken helemaal goed te plannen :-).

Wat ze in beide landen echt perfect geregeld hebben is de bebording op de highways. De ‘normale’ borden zijn groen met witte letters, maar er zijn dus ook veel borden speciaal voor de vakantiegangers, de zogenaamde ‘toeristenroute’. Deze borden zijn bruin met witte letters en die laten je zien hoe je in een bepaald gebied de toeristenroute kan rijden. Je ziet waar de route begint en waar je uiteindelijk weer op de ‘highway’ terecht komt. Natuurlijk is het vele kilometers extra rijden, maar daarvoor krijg je ook een prachtige route te zien en vele malen mooier dan de ‘highway’. Dus ik hoef niet eens naar ‘Route 33’ te zoeken, want de bebording is perfect en wijst zich vanzelf.

Wat ook nog leuk is om te vertellen is hoe ze de ‘highways’ aanleggen. Ook hier zie je precies waar ze stukken uit een berg hebben moeten halen om de weg erdoorheen te leggen. Het grappige aan deze route is dat ze niet alles met de highway gelijk hebben gemaakt. Tussen de vier rijstroken hebben ze namelijk een stukje berg ter hoogte van, ik gok zo 1,5 meter hoog, laten staan. Dat stukje berg doet dienst als vangrail. Dat ziet er mooi en bijzonder uit, helemaal omdat stukken van die berg begroeid zijn met planten of kleine boompjes. Wel vind ik het erg jammer dat ik nergens kan stoppen, want ik kom door natuurgebieden heen met zulke mooie uitzichten op bossen en meren. Ik zou er dolgraag foto’s van willen maken, maar helaas er is geen enkele mogelijkheid om te stoppen.

Eenmaal op ‘route 33’ is het genieten geblazen. Het zou jammer zijn dat ik niet de tijd heb om dit soort routes te rijden. Grotendeels kan ik maar 60 of 80 km/u rijden, maar dat vind ik niet erg i.v.m. de kangoeroes. Ik heb tot nu toe nog niet een keer een levende kangoeroe in de ‘wilde natuur’ gezien, maar al zeker een stuk of zes aangereden en dode kangoeroes. Helaas waren het ook allemaal nog eens kleinere kangoeroes. Op een motorway waar je 110 km/u mag rijden hebben ze langs de gehele motorway een hoog hek gezet, dus ik neem aan dat een kangoeroe daar niet overheen kan komen? Op andere wegen is het gewoon heel goed uitkijken, want ze kunnen zomaar de weg over lopen of zelfs springen. Op de wegen waar dat zeer regelmatig gebeurd staan overal waarschuwingsborden, dus dan ben je extra oplettend. Toch vind ik het een eng idee, als je toch een volwassen kangoeroe voor je auto krijgt, dan kan je verder rijden wel vergeten denk ik.

Langs het eerste deel van route 33 kom ik ontzettend veel fruit- en avocado bedrijven tegen. De meesten hebben een eigen marktkraam of zelfs een winkeltje bij hun bedrijf. Dat zijn de beste plekken om fruit te kopen. Het is prima kwaliteit en iets goedkoper dan in een supermarkt. Al zijn de hoeveelheden die ze goedkoper aanbieden wel te groot voor mij, maar als je twee appels en nectarines koopt vinden ze dat natuurlijk ook prima.
Uiteindelijk kom ik in historisch Wollombi uit en dat is precies de reden waarom ik het zo leuk vind om dit soort routes te rijden. Wat een historie in zo klein dorpje als dit, zie de foto’s. Ik zoek het kleine cafeetje op voor een cappuccino en een vers belegd broodje. Met deze temperaturen lijkt het mij niet verstandig om zelf een boterham met kaas te smeren en in de auto te leggen. Zodra ik ergens wat langer stop of parkeer, dan heb ik geen kaas maar smeerkaas op mijn boterham ha haha.

Vandaar gaat het door naar ‘Hunten Valley’, het wijngebied van deze regio. Al die wijnranken tegen de heuvels aan in het zonnetje is zo mooi om te zien. Je kan er zelfs helikoptervluchten overheen maken, maar zo interessant vind ik het nu ook weer niet :-). Ze hebben het informatiecentrum voor de toeristen gecombineerd in een gebouw met een wijnproducent. Slim gedaan, want je krijgt niet alleen de juiste informatie, maar je kan ook meteen een rondleiding krijgen en zelfs wijn proeven. Daarna rij ik het laatste stukje van route 33 en krijg ik te maken met hetgeen iedereen bang voor is, bosbranden. De ene na de andere brandweerwagen komt aan mij voorbij en dan zie ik verderop de rook. Gelukkig is het vuur verderop in het bos dus kan ik doorrijden, maar je weet nooit hoe snel dat gaat met deze warmte. Snel doorrijden, want dit wil ik eigenlijk niet meemaken.

Ik ga de motorway weer op en rij richting Newcastle. Onderweg kom ik langs de stad ‘Blackalls Park’. Als ik een brug over moet zie ik prachtige stranden en ga even kijken. In de stad is het natuurlijk druk en aan het strand helemaal. Ik loop er even rond en rij vervolgens door. Als ik daarna op mijn gps kijk zie ik een weg richting het strand en daar is ook veel nieuwbouw gaande. Gewoon afslaan, ik kan altijd even gaan kijken. Ik zie niet alleen veel nieuwbouw, maar ook een strand waar maar heel weinig mensen zijn. Ik kan de auto zelfs bij de strandingang parkeren. Eerst boek ik even een motel vlak in de buurt van Newcastle en dan gaat de kofferbak open, badhanddoek mee en de zee in :-). Wat is er nu lekkerder dan dit met deze temperaturen, dus de rest van de middag blijk ik lekker daar.

Het is met 38 graden echt zo ontzettend warm en toch kan ik er redelijk goed tegen. Het is heel anders warm dan in Nederland en lang niet zo benauwd. In Nederland zou ik allang het gevoel hebben alsof er iemand bovenop mijn borstkast zit, terwijl ik adem probeer te halen. Hier heb ik dat gevoel totaal niet en gek genoeg heb ik ook maar zelden zweetbuiten. En dat terwijl het al dagenlang meer dan 35 graden is, maar natuurlijk raakt mijn lijf er ook langzamerhand aan gewend. Ik ben wel ontzettend blij dat ik er niet voor gekozen heb om in een camper rond te reizen, want de warmte was echt niet prettig geweest en het dagelijks zoeken naar een camping waar een plek vrij is al helemaal niet. Je kan echt wel merken dat het schoolvakantie is.

Begin van de avond kom ik aan in mijn motel ‘Jesmond Executive Villa’ in Jesmond. Daar heb ik een studio voor de nacht geboekt en die zijn nog maar net afgebouwd en vijf weken open, maar dat wist ik niet toen ik het boekte. Alles is splinternieuw, ziet er perfect uit en is ‘computergestuurd’ vanuit de receptie. Bij het inchecken geef ik mijn Australische telefoonnummer en krijg ik per sms de ingangs-code en wifi-wachtwoorden. Ik moet een pincode intoetsen om binnen te komen en de computer heeft de airconditioning al aangezet voordat ik kwam. Tja, wat moet ik nog meer zeggen dan helemaal ‘toppie’. Met een nieuw bed en een enorme smart-tv aan de wand kan mij avond niet meer stuk. Maar eerst even naar de overkant om boodschappen te doen in het winkelcentrum en ergens wat te eten. Daarna terug naar mijn studio om tekst te typen en jullie te bestoken met foto’s via WhatsApp. Daarna het bed in en nog wat tv kijken, maar helaas is dat hier niet veel sops. Je zal wel zoiets zoals ‘Netflix’ moeten hebben om wat zinnigs te kijken, dus op tijd slapen is een betere optie.