DAG 129: Vr 10 Maart ’17 Albany-Manjimup

Zodra mijn ogen open gaan stap ik uit mijn bed en trek ik de gordijnen open. YES, de zon schijnt en ik zie grotendeels een blauwe lucht, jippie! Ik ga meteen mijn bed uit, douchen, eten, brood smeren voor onderweg, spullen in de auto en om 7.15am vertrek ik vanaf Heather’s leuke appartement.

Voor de 2de keer ga ik op weg naar ‘Torndirrup National Park’ om daar als eerst ‘The Gap & Natural Bridge’ te bezoeken. Als ik om 7.35am aan kom rijden zie ik wel één auto staan, maar ik zie geen mensen lopen. Die mensen kunnen ook een van de wandelroutes langs de kust aan het lopen zijn. Tja, wat moet ik nog zeggen als je de foto’s en het filmpje ziet? Foto 23 hoort bij de foto’s van gisteren, omdat bovenop de cliff een jongen loopt kan je goed zien hoe groot de berg is in vergelijking met een mens.

Misschien is het voor jullie leuker om even op ‘Google Earth’ te gaan kijken of dit wonder der natuur op internet op te zoeken, want het is in zijn totaliteit zoveel malen mooier dan je op mijn foto’s kan zien. Dit is zo indrukwekkend mooi, dat ik eigenlijk een drone zou moeten hebben om hier foto’s te maken en een filmpje ha haha. Hoe bijzonder is het als je je bedenkt dat zoveel indrukwekkends door weers- en waterinvloeden over miljoenen jaren gevormd zijn. Onvoorstelbaar dat dit allemaal bestaat en wat een voorrecht dat ik dit allemaal mag zien en beleven.
Officieel moet je op de aangelegde paden blijven, maar er is helemaal niemand en ik ga toch echt even de rotsen opklimmen om het ook vanaf de andere kant te bekijken. Je kan vanuit zoveel verschillende perspectieven zoveel mooie foto’s maken, die kans laat ik niet aan mij voorbij gaan.

Aangezien de zon vandaag schijnt en de lucht zo mooi blauw is, ga ik nog even terug naar het ‘Anzac Memorial’ op Mount Clarence. Foto 170 is extra mooi, want precies op het moment dat ik de foto heb gemaakt vliegen er twee vlinders linksboven door mijn beeld, dat is wel bijzonder om te zien. Vandaar rij ik een stukje verderop naar het Albany Heritage Park waar het oorlogsmuseum is. Ik blijf die geschiedenis interessant vinden en hier kan ik zelfs originele bunkers bekijken en in de ‘barakken’ van de militairen, echt zo gaaf! In het caférestaurant drink ik een cappuccino en dan op naar Middleton Beach. Vanaf daar loopt er een prachtige zes kilometer lange ‘boardwalk’ naar Albany. Tot slot rij ik nog naar Mount Melville waar enorme rotsblokken bovenop andere grote rotsblokken liggen. Het is allemaal zo groot dat ik het niet eens op de foto kan krijgen. Ook vanaf deze berg heb je prachtige vergezichten over de stad, je weet niet waar je als eerst kijken moet. Inmiddels is het al na twaalven en de hoogste tijd om richting mijn volgende bestemming Manjimup te rijden.

Natuurlijk zijn er weer meerdere mogelijkheden, maar ik ga uiteraard de route langs de kust volgen en daarvoor ga ik als eerst richting het dorp Denmark. Ik ben zeer blij verrast, want ik zie onderweg alleen maar bomen en bossen. Alle wegen die ik tot aan mijn bestemming rij gaan tussen nationale parken door. Ik kan gerust zeggen dat ik vanaf het moment dat ik Albany uitrij, door één grote groene oase van nationale parken en rust rij. Onderweg stop ik op diverse plekken om foto’s te maken, maar ook om even te pauzeren. Overal ruikt het volop naar bos en natuur, echt zo heerlijk! De wegen zijn niet druk bereden, regelmatig kom ik kilometerslang niemand tegen. De wegen zijn best smal met aan de zijkanten bermen van roodgekleurde zandkiezelstenen en op veel plekken staan de bomen best dicht langs de weg.

Alle wegen die ergens naar boerderijen, wijngaarden, kleine dorpjes of nationale parken gaan zijn van zandkiezelstenen. Hier is nog zoveel mooie natuur onaangetast en er zijn allerlei ‘walktracks’ die uren, maar ook dagen duren en je kan dan overnachten in je tentje of in een ‘hut’ in het bos. Gek genoeg komt het overgrote deel van de toeristen niet in dit deel van Zuidwest Australië. Van de mensen die ik onderweg ontmoet heb, weet ik inmiddels dat vooral Australiërs zelf hier met vakantie gaan. Wij toeristen zoeken vooral de oost en/of de westkust op, maar de Australiërs zelf zoeken juist de zuidkust op. En inmiddels kan ik zeggen: ‘al die toeristen missen zoveel moois.

Dat het minder toeristisch is kon ik al een beetje merken met mijn zoektocht naar een accommodatie, want er zijn er simpelweg niet zoveel als in andere streken van het land. Wat ik hier wel veel vaker zie zijn 4WD auto’s met caravans erachter en veel meer Holiday Parken. Onderweg zie ik wel dat er meerdere accommodaties zijn, maar ik denk dat zij niet aangesloten zijn bij een van de drie hotel-apps die ik gebruik. Er staat gewoon een bord aan de weg met ‘vacancy’ en de prijs van een kamer.

Denmark is een leuk, klein en gezellig dorp. Maar voor mij niet leuk genoeg om eruit te stappen, ik rij liever door naar de kust. Ik ga eerst bij Ocean Beach (foto 310) kijken en daarna rij ik door naar de ‘Elephant Rocks’. Het zijn allemaal smalle wegen van zandkiezelstenen waar je overheen moet rijden, maar als je dan eenmaal bij bv. de ‘Elephant Rocks’ bent weet je niet wat je ziet. Als je eraan komt lopen en je bekijkt de rotsen vanuit meerdere perspectieven lijkt het in grote lijnen inderdaad op de vorm van een olifant. Tja, vandaag volgt het ene hoogtepunt het andere hoogtepunt snel op. Als ik vanuit de rocks dan richting het strand loop is dat niet minder mooi dan ergens anders. Alleen is volgens de zwemmers het water een beetje aan de koude kant. Man o man, wat is dit toch een bijzonder mooi land.

Daarna buigt de weg zich af van de kust en ga ik het binnenland in. Ik kom door het kleine dorpje Nornalup heen, waar ik gewoon eens rechtsaf sla om rond te kijken. Er loopt langs het dorp een grote rivier en daar zit een opaatje te vissen. Hij is verrast dat ik daar foto’s kom maken, dus hij wil wel eens even weten waar ik vandaan kom :-) en er volgt een kort, maar leuk gesprekje.
Vandaar rij ik nog een stuk door het bos en de laatste 90 kilometer gaat de ‘highway’ alleen nog maar tussen de bossen door. Eerst langs het William Bay National Park, dan langs Mount Frankland South National Park, het Shannon State Forest en tot slot door het ‘Greater Dordagup National Park’, kortom een geweldig mooie route om te rijden.

Na vandaag 290 kilometer gereden te hebben kom ik om 17pm aan bij mijn volgende motel. De kamer van het motel is simpel, maar modern en leuk ingericht. Ik heb geluk, want het is niet alleen een motel maar ze hebben er ook een restaurant naast. Als klant van het motel kan je met korting gebruik maken van het diner en de volgende ochtend van het ontbijt, daar maak ik natuurlijk graag gebruik van.
Het eten is prima en als ik daarna bij de bar nog een drankje doe, kom ik in gesprek met een Duits stelletje die tegenover mij in het motel zitten. Mijn Duitse taal is beter dan mijn Engelse taal en het kost me totaal geen moeite om van het Engels over te gaan op het Duits. Het grappige is dat zij in het Engels tegen mij praten en ik tegen hun. Als ik opeens overga op de Duitse taal is het echt hilarisch om hun gezichten te zien ha haha. Tegelijkertijd is dat het begin van een gezellige avond en het is niet bij dat ene drankje gebleven :-). Tot morgen!