DAG 130: Za 11 Maart ’17 Manjimup - Windy Harbour

Een hele goedemorgen Nederland :-). Ik was weer eens aan het twijfelen, deze keer over de route van vandaag. Als ik vanuit Manjimup meteen richting Margaret River in het zuidwesten rij, dan mis ik een erg mooi gedeelte van het binnenland en de zuidkust. Die weg gaat door enkele Nationale Parken heen met aan de kust het dorpje Windy Harbour dat in een volgend prachtig National Park ligt. Dat betekent wel dat ik vanuit Manjimup eerst naar het zuiden moet rijden om daarna diezelfde route deels terug te rijden om vervolgens via Bridgetown en Nannup alsnog naar het westen te rijden. Dat zijn heel wat kilometers extra, maar dat is dan maar zo :-). Het is en blijft uiteindelijk een ‘once in a life-time thing’ om te doen.

Vandaag is een belangrijke dag voor de inwoners van West-Australië, want er zijn verkiezingen. Blijft de premier van deze deelstaat, die er al 8,5 jaar zit, nog langer zitten of kiezen de mensen voor een nieuwe weg met de leider van de oppositiepartij? Net als in Nederland word ik, zodra ik de tv aan zet, overspoeld met politiek nieuws en reclames van de vier grootste partijen. Net als in Nederland hebben ze tijdens de verkiezingen veel mooie woorden, maar als ze eenmaal op ‘het pluche’ zitten komt er van die ‘mooie woorden’ nog maar weinig terecht en is het vooral handje klap en achterkamertjespolitiek.
Onder anderen daardoor hebben de mensen in Australië nog maar weinig vertrouwen in de politici. Dat wantrouwen is nog verder vergroot door meerdere financiële schandalen uit de afgelopen zes maanden. Natuurlijk werd in eerste instantie alles ontkent en volgden er allerlei leugens. Maar uiteindelijk is het gezegde: ‘als is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel’ ook voor hun van toepassing. Daarop volgde het aftreden van meerdere ministers en enkele leden uit het parlement. Tja, politici bedrijven niet alleen politiek, maar doen ook graag aan vriendjespolitiek. Daarmee vullen zij, naast het riante salaris en allerlei onkostenvergoedingen die ze al krijgen, nog eens extra hun eigen zakken. Als de voorspellingen kloppen zal deze partij daar vandaag flink voor afgestraft worden en dat is niet meer dan terecht! In ieder dorp waar ik vandaag kom zie ik de mensen dan ook naar het stembureau gaan, waar dorpsgenoten bij de voordeur alsnog proberen hun stem te winnen, dat is wel leuk om te zien.

Als ik de stad uitrij zie ik meteen een bijzonder leuk plaatje, zeven voedersilo’s op een rij. Dat is wat ze hier aan de kant van de straat aanprijzen en verkopen, ik vind het wel leuk om te zien. De weg door de natuurparken is fantastisch om te rijden en ik zie tussen de bossen zelfs af en toe een wijngaard opduiken.
Onderweg kom ik langs Mount Chudalup en die ziet er best uitdagend uit, maar betekend ook een uur klimmen naar een hoogte van maar liefst 187 meter. Voor mij is dat op dit moment een beetje te veel gevraagd ha haha, misschien een andere keer :-). Ik kijk aan de voet van de berg wel even rond, lees de informatieborden en maak wat foto’s, maar ik rij toch liever door naar het D’entrecasteaux National Park aan de kust.
Over het strand hoef ik niets meer te zeggen, het is al even mooi als op alle andere plekken en diverse mensen zijn er niet aan het zwemmen, maar aan het vissen. Daarna rij ik met de auto de hoogte in, klim ik de duinen op en kom ik aan de rand van de ‘limestone cliffs’ te staan die me een beetje knikkende knieën bezorgen. Wat een mooie vormen, maar ook een enge hoogte met het idee dat er steeds iets afbrokkelt en naar beneden valt. Vooral het zogenaamde ‘window’ is geweldig mooi om te zien. Hoe bijzonder is moeder natuur en dat dit allemaal bestaat zeg.

Vandaar rij ik naar Windy Harbour. Ik weet niet of het zo is, maar volgens mij is dit het meest kleine dorpje dat er bestaat. En niet alleen het dorp is klein, maar ook de huisjes die er staan. Volgens mij staat zoiets in Nederland aan het strand als een vakantiehuisje. Het is er wel heel erg rustig, ik zie helemaal niemand en de camping is zo goed als verlaten, daar staan twee auto’s met een caravan. Tja, en als je dan de kleine ‘supermarkt’ ziet dan weet je genoeg. Wow, hier zit je wel heel erg ver weg van de bewoonde wereld en ik vraag me af waar al die inwoners hun geld mee verdienen? Op de weg terug kom ik weer door het bos waar de resten van de bosbrand nog goed te zien zijn. Dat is en blijft een enge gedachte als ik hier zo doorheen rij, want er is maar een weg. Als hier een bosbrand uitbreekt dan kan je geen kant meer uit, bah ik moet daar maar niet bij nadenken. Ik zou vol gas geven en proberen om zo snel mogelijk bij de zee te komen.

Via het knusse en bijzonder uitziende dorpje Northcliffe rij ik via een andere weg terug door een ander Nationaal Park naar Manjimup. Maar eerst kom ik door het dorp Pemberton, dat ik vanuit de verte al kan zien liggen. Vanuit de vallei rij ik zo de heuvels in waar de stad tegenaan ligt. Daar maak ik een tussenstop bij het Pemberton Hotel en eet ik wat op hun sfeervolle terras. Wat ik erg grappig vind in dit soort kleine dorpen is dat je de mensen meteen ziet kijken in de zin van: ‘wie is dat dan’? Ze zien waarschijnlijk wel dat ik een toerist bent en zijn zo vriendelijk met het ‘hallo zeggen’ en vervolgens meteen nieuwsgierige vragen stellen ha haha. Mij geeft dat echt het gevoel dat bij zo dorp als dit hoort, ‘ons kent ons’ en iedereen weet alles van je. Na vandaag weten ze in ieder geval dat mijn caesar salade erg lekker was :-).
Ik ga daarna nog wat rondrijden en kom schitterende plekken tegen. Aan de rand van het dorp is een klein meertje met een park waar een clubje jongeren aan het barbecueën is . Dat is echt een fantastisch mooie plek en ik denk dat hier heel wat feestjes gehouden worden. Daarna is het tijd om weer verder te rijden en ook in de omgeving van Pemberton wemelt het van de wijngaarden. De ene oprijlaan ziet er nog mooier uit dan de andere en aan de mooie en grote huizen te zien levert een wijngaard en al die flessen wijn best een leuk inkomen op :-).

In de jaren 30 en 40 zijn er in deze regio op de toppen van drie hoge ‘Karri Trees’ lookouts gebouwd. Dat was destijds de manier om bosbranden te ontdekken en te lokaliseren. Tussen Manjimup en Pemberton bevindt zich een van die lookouts, de ‘Diamond Tree’. Deze lookout is van 1941 tot en met 1974 in gebruik geweest. Vanuit een boomhutje heb je een prachtig uitzicht over het National Park. Ha haha, dat is dan wel van horen zeggen hoor, want zelf heb ik het niet gezien. Het is mij toch net iets te eng om 51 meter in een rondje omhoog te klimmen op een paar stangen. Toen ik er stond te kijken en foto’s maakte, waren drie backpackers net bovenin de boom geweest. Zij waren van mening dat het moeilijker lijkt dan dat het is. Als ik daarna zie hoe snel twee anderen boven zijn, lijkt het inderdaad niet moeilijk. Maar ja, zij zijn sportief en midden twintig dat ben ik helaas niet meer.

Vanuit Manjimup ga ik toch nog met een extra ‘bochtje’ naar rechts rijden, zodat ik het dorp Bridgetown ook kan zien. Wat dat betreft zijn reisgidsen zeer informatief, maar maken ze je ook heel nieuwsgierig door al die wervelende teksten met de mooie foto’s. De oude op palen gebouwde brug over de rivier is al de moeite waard om uit te stappen en te fotograferen. De reisgids beschrijft precies wat je ziet, het ene gebouw ziet er nog historischer uit dan het andere en dat geeft dit dorp een bijzondere sfeer. Ik blijf het bijzonder vinden dat ieder dorp, hoe klein ook, naast het politiebureau zijn eigen ‘courthouse’ heeft. Blijkbaar is het noodzakelijk, maar het roept bij mij wel vragen op. Wat mij verder opvalt in de afgelopen dagen is dat je in geen enkel dorp, klein of groot, een fastfoodrestaurant ziet. Het lijkt wel alsof ze in deze regio niet welkom zijn en dat is natuurlijk is dat de plaatselijke politiek kan bewerkstelligen.

Onderweg word ik gebeld door de receptioniste van het volgende motel, want op zaterdag is de receptie na 17pm gesloten. Buiten aan de muur hangt een kluisje waar de sleutel van mijn appartement in ligt en de code daarvan stuurt ze mij per sms. Helemaal goed. Vanaf het moment dat ik via Nannup naar Margaret River rij gaat de weg weer recht toe recht aan. Het is best verleidelijk om op dit soort wegen wat meer gas te geven, maar tegelijkertijd weet je het maar nooit.
Australië staat anno 2017 wat mij betreft niet alleen meer bekend om zijn kangoeroes en koala’s, maar ook om zijn vele bewakingscamera’s, flitspalen en politieagenten met laserguns. Het levert je niet alleen strafpunten voor op het rijbewijs op, maar ook een fikse boete en je bent meteen 28 dagen je rijbewijs kwijt en daar moet ik natuurlijk niet aan denken. De cruise control blijft dus netjes op de 90, 100 of 110 km/u staan, want dat wisselt nog wel eens als je bv. langs zijwegen komt waar zich de boerderijen of wijngaarden aan bevinden.

In Margaret River verblijf ik in een motel, hotel, café-restaurant met daarnaast ook een ‘Biergarten’, een drive-thru bottleshop (slijterij), sauna en zwembad. Ik zit in een van de kamers van het motel en dat ziet er opnieuw keurig, maar ook weer gedateerd uit. Wat mij wel opvalt is dat in al die gedateerde motels toch prima bedden staan. Het is vrijwel overal hetzelfde systeem en ik kan er heerlijk in slapen. Dus welterusten :-).