DAG 133: Di 14 Maart ’17 Bunbury – Rockingham

Ik heb goed geslapen in mijn grappige huisje, maar dat kon ook niet anders na de afgelopen nacht. Het weer blijft herfstachtig, het regent met vlagen en er staat een stevige wind. Voor mij een extra reden om nog een keer de weg langs de kust af te rijden en bij de zee te genieten van deze harde wind. Ik hou hier wel van zolang het maar droog blijft.

De binnenstad van Bunbury zelf is niet echt spectaculair, het is vooral de kustlijn die er hier toe doet. Ik vind het opmerkelijk hoe groot de verschillen in de steden onderling zijn wat de opbouw en de planologie betreft. Normaal gesproken ken je als toerist de weg langs de kust niet en rij je via een groot industrieel gebied de stad in en ik blijf dat zo lelijk vinden. De vele felgekleurde gebouwen en de schreeuwerige reclames overprikkelen mijn zintuigen gewoon. Ik zie er zoveel tegelijkertijd, dat je eigenlijk al niet eens meer weet wat je nu eigenlijk ziet.

En dan al die autobedrijven met hun tientallen irritante vlaggetjes en megagrote reclameborden, het lijkt de Verenigde Staten wel joh. Drukker en groter dan groot wil lang niet altijd zeggen dat het ook beter is, integendeel zelfs. Tot overmaat van ramp moet je in deze stad ook nog eens overal parkeergeld betalen. Zelfs als je eventjes aan de waterkant wilt kijken en wat foto’s wilt maken moet je betalen. Daarmee nodig je de mensen ook niet echt uit om je stad te komen bezoeken die toch al niet zo bijzonder is. Maar goed, ik ben er toch maar een nacht, dus op naar de volgende bestemming.

Vandaag moet ik minimaal 141 km rijden om in Rockingham te komen, dus eigenlijk is dat ‘peanuts’. Een goede reden om zoveel mogelijk routes binnendoor te rijden, direct langs de kust en zo min mogelijk via de highway. Ik ben nog geen 30 kilometer aan het rijden en dan word ik zeer blij verrast. Kort achter elkaar kom ik langs twee grote groepen kangoeroes. Wow, dat ziet er gaaf uit zeg! Ze zijn wel argwanend, want zodra ik stop rennen er meteen een paar richting de rand van het bos. De rest gaat rechtop zitten en kijkt vooral wat ik van plan ben. Gelukkig blijven zij nog zitten, dus ik kan mooi wat foto’s en een filmpje maken. Mijn dag kan nu al niet meer stuk, na zoveel weken zie ik eindelijk eens meer dan twee kangoeroes of meer dan alleen dode kangoeroes :-). Geweldig leuk om te zien.

Wat een ander voordeel van binnendoor rijden is, is de prijs van de benzine. In een klein dorp kom ik langs een voor Europa onbekend tankstation waar de benzine maar 123,9 kost, omgerekend 0,88 eurocent. Dat is gewoon 15 dollarcent goedkoper dan in de doorsnee dorpen en steden. Aangezien deze auto een hele grote tank heeft en ik nog maar voor 180 km benzine heb is dit een volgende leuke verrassing voor vandaag. Er gaat maar liefst 48 liter benzine in de tank en dat is toch mooi 7 dollar 20 minder dan normaal gesproken.

Voordat ik door naar Rockingham rij ga ik eerst nog even in Mandurah kijken. Daar begint het met file rijden en stil staan, want ze zijn volop bezig om een tweede brug over het water te bouwen richting de andere kant van het dorp en de kust. In dit dorp wemelt het van de vele verschillende waterwegen die richting de zee gaan en veel huizen zijn ook direct aan de kanalen gesitueerd. Prachtig om te zien en natuurlijk liggen bij de meeste mooie huizen ook mooie boten.
Toevalligerwijs kom ik ook langs de rivier waar het oorlogsmonument staat en niet ver daarvandaan staat een ‘cottage’ uit het jaar 1833. Erg leuk dat ze dat hebben laten staan tussen al die dure villa’s. Helaas kan ik niet binnen kijken, maar het is een prachtlocatie en blijkbaar gebruikt men het ook regelmatig als trouwlocatie en daar kan ik mij wel wat bij voorstellen.

Inmiddels is het weer flink gaan plenzen, dus ik rij naar het centrum van het dorp en vlucht een lunchroom in voor een broodje en een echt bakkie koffie. Met zoveel regen kies ik er toch voor om dan maar meteen het laatste stukje naar Rockingham te rijden. Als de weersvoorspelling klopt dan is dit de laatste natte dag en ga ik daarna weer drie zonnige dagen tegemoet, laten we het hopen.

Rockingham ligt uiteraard ook direct aan de kust en is populair onder de toeristen. Het is maar 45 minuten rijden van Perth en er zijn ontzettend veel picknickplaatsen, kroegen en café-restaurants direct langs de kustlijn. Maar de topattractie van de stad ligt 500 meter van de kust in de zee en dat is Penguin Island en Seal Island. Dat is de thuisbasis van zeehonden, pinguïns, dolfijnen, pelikanen en allerlei zeevogels. Je begrijpt natuurlijk wel dat dat voor mij de hoofdreden is dat ik hier twee nachten blijf :-). Daarnaast staat de stad natuurlijk bekend om zijn vele watersporten.

Als ik bij mijn motel aankom moet ik echt weer zo lachen. Dit is volgens mij het meest gedateerde motel wat ik tijdens mijn hele vakantie tot nu toe gezien heb. Het zijn allemaal kleine huisjes aan elkaar, maar van binnen is werkelijk alles bruin getint. Eén muur in de kamer is in originele bruine bakstenen, de badkamer met bruine tegels, de kasten, het bureaublad, de spreien van de bedden en dezelfde bruine tint komt zelfs terug in de vloerbedekking. Maar goed, voor 56 euro moet je ook niet verwachten dat je in een 4 sterren motel komt ha haha.
Ook hier is het schoon, ziet het er opgeruimd uit en liggen er geen stofwolken onder mijn bed of op de kast. Ondanks de gedateerde airconditioning is het de meest schone airconditioning die ik tot nu toe gezien heb en in het filter zie ik nauwelijks stof of rotzooi. Met een nieuwe waterkoker, broodrooster en koelkast is het een prima accommodatie en het is maar 10 minuten lopen naar het strand, de ‘Esplanade’ en het centrum. Als ik echter zie wat er direct aan de kust aan motels en hotels nieuw is gebouwd met zeezicht, weet ik niet of deze accommodatie dat in de toekomst kan overleven? Ik hoop het wel voor ze.

Dan sluiten we de dag van vandaag maar af met het nieuws dat ik al een beetje aan had zien komen. Ik werd gebeld door de dame van het kantoor in Perth met de mededeling dat ik definitief niet in aanmerking kom voor een visum om naar China te reizen.
Ten eerste omdat ik niet aan kan tonen dat ik in Nederland woon of daar een vast verblijfadres heb. Ten tweede omdat ik in Nederland zelf geregistreerd sta als emigrant naar de Verenigde Arabische Emiraten en ten derde omdat ik op dit moment niet werk en geen vast inkomen genereer. Deze drie redenen is voor hun blijkbaar al reden genoeg om mij de toegang tot hun land te weigeren.
Ondanks dat ik aan kan tonen dat ik over voldoende financiële middelen beschik om daar vier weken rond te reizen is dat voor hun geen reden om mij wel toe te laten. Nou, ze hoeven echt niet bang te zijn dat ik in China blijf hoor, dat is wel het laatste land waar ik zou willen wonen en werken.

Nou ja, jammer maar helaas, dan maar niet. Heel erg vind ik het eerlijk gezegd ook weer niet, want met al dat ‘gezeik’ van hun voelde het toch al niet zo prettig. Zo dadelijk sta ik daar in Beijing en moet ik alsnog maar afwachten hoe ze gaan reageren. Er staan nog genoeg andere wensen op mijn landenlijstje. Het is maar goed dat ik in China nog geen rondreis of iets van accommodaties heb geboekt wat ze ook nog eens van je eisen als je wel in aanmerking komt voor een visum.
Ik moet met Kilroy maar eens op onderzoek uit wat de andere mogelijkheden zijn. Het is alleen erg vervelend dat ik nu dankzij die verrekte chinezen allerlei omboekingskosten krijg voor mijn vliegtickets. Tja, als je alles van tevoren weet ……. maar eens kijken hoe dit zijn vervolg krijgt.