Dag 170-173: Do 20 t/m Zo 23 April 2017 Tokyo

Goedemorgen, middag of avond in het ‘oranje-gekleurde’ Nederland. Hopelijk hebben jullie ondanks de belachelijk lage temperaturen voor de tijd van dit jaar toch een leuke Koningsdag (gehad). Ik hoop ook dat jullie de laatste 150 foto’s inmiddels gezien hebben, want de volgende 150 nieuwe foto’s komen er nu aan. Het is best vreemd om met een ‘kleine achterstand’ updates te plaatsen, maar als ik dat in een hoger tempo doe is de kans groot dat niet iedereen de laatste foto’s heeft gezien.

Mijn reis door metropool Tokyo vervolgt met de wijken Asakusa en Oshiage. Men zegt dat dit de twee meest favoriete wijken onder de toeristen zijn. De reis begint natuurlijk vlak bij mijn hotel in de metro en met maar één overstap ben ik vrij snel op de plek van mijn bestemming, de ‘Tokyo Skytree’. Ik sta stipt om 9.00 uur voor de deur, dus het is gelukkig nog niet heel druk. De ‘Tokyo Skytree’ is in mei 2012 pas geopend en heeft een hoogte van 634 meter. De toren heeft twee observatiedecks waar je een prachtig uitzicht hebt over de stad. Het eerste en grootste deck zit op een hoogte van 350 meter en het 2de deck op een hoogte van 450 meter. Aangezien ik waarschijnlijk maar één keer in mijn leven in Tokyo kom, ga ik natuurlijk op beide observatiedecks kijken.

Het uitzicht op en over de stad is dankzij het heldere en mooie zonnige weer echt prachtig. Het zonnige weer heeft echter ook een nadeel, want het felle zonlicht schijnt vol in de lens van mijn Smartphone. Het was me al eerder en vaker opgevallen dat wanneer ik foto’s tegen de zon in maak, de kwaliteit van de foto’s toch minder is. Helaas, het is niet anders en ik moet het er toch mee doen. Deze keer kan ik dan echt 100 kilometer ver kijken, want vanaf deze plek zie ik eindelijk de besneeuwde bergtop van Mount Fuji. Op de foto heb ik maar even een rode pijl boven de berg gezet, want op de website zijn de foto’s niet zo heel groot.
Via het eerste deck ga ik daarna met de lift naar het 100 meter hoger gelegen 2de deck. Het leuke is dat je daar in een soort glazen tunnelbuis terecht komt, die om de toren heen draait en steeds iets verder omhoog gaat. Op de foto van de folder kan je goed zien hoe dat eruitziet en het uitzicht is hier natuurlijk fenomenaal. Op deze verdieping staat alles in het teken van bekende Japanse stripfiguren en blijkbaar zijn ze erg populair. Je kan allerlei ‘prularia’ van ze kopen en leerlingen zijn er dol op. Gelukkig zit op deze verdieping ook een café-restaurant en met zo fenomenaal uitzicht ga ik natuurlijk een cappuccino bestellen en zak ik even lekker onderuit in een van de vele zithoeken.

Aan de voet van de ‘Skytree’ bevindt zich ‘Tokyo Solamachi’, een overdekt winkelcentrum met maar liefst 300 shops. Het zijn natuurlijk vooral kledingzaken, typische toeristenwinkels, reisbureaus en uiteraard diverse café-restaurants. Maar zoals jullie weten ben ik niet zo van het shoppen. Wat mij betreft zijn dit soort winkelcentra allemaal ‘een potnat’ en veel van hetzelfde. Daarnaast zal ik nooit begrijpen dat mensen zo gek zijn om kleding, schoenen of een tas van bv. ‘Louis Vuitton’ of ‘Gucci’ te kopen. Voordat ik voor een simpele spijkerbroek 400 euro ga betalen, in nog geen 400 jaar! De afdeling tassen is helemaal lachwekkend, want ze vragen gerust tussen de 1500 en 3000 euro voor een in mijn ogen ‘simpel tasje’. Er is in mijn beleving vooral een lachende derde in deze en dat is de eigenaar van een dergelijke winkel. Blijkbaar hechten Japanners eraan om zich op deze manier te presenteren en identificeren, want ik heb nog nooit zoveel van dit soort filialen in een en dezelfde stad gezien. De winkels in de PC Hooftstraat vallen totaal in het niet bij hetgeen je in Tokyo ziet.

In hetzelfde winkelcentrum bevindt zich ook het ‘Sumida Aquarium’, maar dankzij de tripadvisor app sla ik deze over. Het wordt grootst gebracht, maar het schijnt maar een heel klein aquarium te zijn en voor de meeste mensen op de app is het een teleurstelling. Dus ik wandel door naar het iets verderop gelegen ‘Sumida Park’. Dit is het eerste park dat er slecht onderhouden uit ziet. Niet alleen kom ik er veel zwervers tegen, ruikt het op bepaalde plekken naar urinoir, kom ik geen enkele bloem tegen en zijn de paden van het park zo goed als ‘stuk’ gelopen. Het enige mooie is de tempel die ik aan de rand van het park zie staan. Wat een enorm verschil met hetgeen ik tot nu toe gezien heb aan parken, best wel een beetje triest om te zien.

Ik vervolg mijn weg en ga lopend van de wijk Oshiage naar de wijk Asakusa. De metro is natuurlijk veel sneller, maar als ik altijd alleen maar met de metro reis zie ik veel te weinig van de stad zelf. Ik wil juist ook graag de kleine straatjes, de winkeltjes en de mensen uit de buurt tegenkomen. De afstand naar mijn volgende bestemming is qua kilometers ook redelijk goed te overbruggen. Als ik ergens in de stad lopend onderweg ben, kom ik vaak plekjes tegen zoals je op foto 167/168/169 ziet. Wat dat betreft zijn de Japanners van jong tot oud zeer begaan met hun geloof.

Naast dit soort mooie taferelen kom ik regelmatig winkeltjes tegen waar je kant- en klaar maaltijden kan kopen. Uiteraard warmen de meeste klanten het eten thuis op, maar je kan het ook meteen op laten warmen en ergens een plekje zoeken om het op te eten :-). Ik kan niet anders zeggen dan dat het er niet alleen perfect uit ziet, maar dat het ook zo smaakt. Ik maak er graag en regelmatig gebruik van en mij bevalt dit beter dan om in een restaurant van een kaart te moeten kiezen.
Niet lang daarna arriveer ik bij de ‘Sumida River’ en loop ik de brug over. Vanaf de andere kant zet ik de Skytree nog maar een keer op de foto (174) en rechts daarnaast zie je een ‘gouden’ gebouw staan. Dat gebouw is het hoofdkantoor van de grootste bierbrouwerij en de bovenste verdiepingen van het gebouw moeten de schuimkraag van een biertje voorstellen. De gedachte op zich is wel leuk, maar als het niet in mijn boekje zou staan, had ik er geen schuimkraag in herkend hoor ha haha.

Hoe verder ik in de richting van mijn volgende bestemming kom, hoe meer rickshaws ik onderweg tegenkom. Het allerleukste vind ik het als de dames deze nostalgische sfeer nog verder verhogen door het dragen van hun kimono. Later die middag kom ik daar tientallen mensen in tegen, zowel kinderen, dames als ook heren. De bestuurders van de rickshaws zijn traditioneel gekleed en spreken goed Engels. Zij nemen je mee langs de mooiste plekjes van ‘shitamichi’ oftewel ‘downtown Tokyo’. Ter plekke geven zij tekst en uitleg over hetgeen je ziet en zij zetten je ook nog eens op de foto :-).

Asakusa is nog altijd een traditioneel arbeidersbuurtje en het heeft zijn vriendelijke en cultuurrijke atmosfeer weten te behouden. In deze wijk staat de oudste en meest bekende tempel van de stad Tokyo, namelijk de ‘Sensoji tempel’. De legende verteld dat in het jaar 628 twee broers een standbeeld van Kannon (godin van genade) uit de Sumida Rivier gevist hadden. Zij hebben het standbeeld meteen weer teruggegeven aan de rivier, maar het kwam op magische wijze altijd weer bij hun terug. Om die reden is de Sensoji tempel in het jaar 628 vlakbij de vindplek gebouwd om de godin Kannon te eren. Er is zoveel meer te vertellen over deze tempel en de vele andere gebouwen die op het terrein staan, maar dat is mij simpelweg teveel typwerk ha haha.

Voor mij is het al een hele belevenis om een tijdje naar al die mensen te staan kijken. Het overgrote deel wil, voordat ze door ‘The Kaminarimon Gate’ lopen, eerst op de foto worden gezet. Ik zie de meest bijzondere mensen en hele schoolklassen aan mij voorbij komen. Het is natuurlijk ook prachtig om met die megagrote en gekleurde lantaarn op de achtergrond op de foto te gaan. Eenmaal door ‘The Kaminarimon Gate’ gelopen, kom je in het 250 meter lange ‘Nakamise-dori’ straatje, waaraan zich ongeveer 90 winkeltjes bevinden. Hier kan je allerlei soorten eten en drinken kopen, waarvan de meest bekende de ‘ningyo yaki’ is (een zoet koekje). Uiteraard wemelt het van de souvenirwinkeltjes en aan de linkerkant bevinden zich nog eens twee dwarsstraten met een lengte van 200 meter.

Daarna kom je bij de ‘Homozon Gate’ en daarachter komt de enorm grote en mooie tempel tevoorschijn. Links en rechts voor de hoofdingang van de tempel zijn allerlei mensen met briefjes uit laatjes in de weer, die ze vervolgens in een zilveren bus stoppen en er dan mee schudden. Vervolgens lopen ze langs het wierook, bewalmen zichzelf om daarna de tempel in te lopen en hun gebed te doen. Ik vind het geweldig om te zien, zowel binnen als buiten de tempel. Helaas staat de vijf verdiepingen tellende ‘Pagoda’ (199) in de steigers en dat is wel jammer. De ‘pagode’ gebruiken ze om relikwieën en heilige geschriften in te bewaren en juist die vind ik vaak zo indrukwekkend om te zien. Daarna loop ik verder het terrein over en zoals je op de foto’s kan zien, staan er overal beelden van allerlei goden en andere beroemdheden. Vraag me echter niet wie dat allemaal zijn, want ik heb geen flauw idee ha haha en ik heb het niet allemaal opgezocht.

Als je daarna nog steeds niet genoeg winkels hebt gezien kan je terecht in de ‘Kappabashi Dogugai Street’ met een lengte van 800 meter. In deze laatste straat kan je vooral terecht voor het kopen van meubilair, huishoudelijke artikelen, koffers, tassen en allerlei verse ingrediënten (kruiden) voor in het eten. Mocht je het winkelen echter beu zijn dan kan je terecht in één van de vele amusementshallen en je een tijdje verliezen in de gok- en speelautomaten. Aan het eind van de middag loop ik moe maar voldaan nog even het gebouw van de tourist-information in. Daar kan ik op de bovenste verdieping niet alleen koffie drinken, maar ook nog wat foto’s van de stad en de ingang van het ‘Nakamise-dori’ straatje maken :-).

De dag erop gaat mijn metro naar de wijk Akasaka. De metro stopt direct onder het ‘World Trade Center’. Op de bovenste verdieping daarvan kan je, op een hoogte van 153 meter, helemaal rondlopen en over de wijk uitkijken. Tja, de foto’s ‘vertellen’ genoeg over mijn uitzicht. Helaas is het vandaag zwaar bewolkt en dan zie je meteen dat de lucht ‘dicht zit’ door o.a. de vele vieze uitlaatgassen. Inmiddels begrijp ik maar al te goed dat een groot deel van de mensen in Tokyo een mondkapje draagt. Als je toch 24/7 in Tokyo woont en werkt kan deze luchtkwaliteit op de lange termijn nooit goed voor je gezondheid zijn.
Als je het dan over dit soort zaken hebt, vind ik het wel bijzonder dat je in Tokyo op straat al wandelend geen sigaret/sigaar mag roken. Overal in de stad zie je, vooral bij de stations en grote kantoorgebouwen, afgeschermde openlucht ruimtes waar rokers hun nicotinegehalte op peil kunnen brengen (235a). Als ik bv. de uitgang van de metro uit loop, ligt er voor mijn neus een stoeptegel met het verzoek om in de stad niet wandelend te roken. In mijn beleving is dit best tegenstrijdig, als je de rest van de dag ‘vergiftigd’ wordt door de meest vieze uitlaatgassen van bussen en vrachtwagens. Het verbaast mij dat ik, ondanks de vooruitstrevendheid van de Japanners, zo weinig elektrisch aangedreven vervoer in de stad rond zie rijden.

De meest opvallende verschijning in deze wijk is natuurlijk de 333 meter hoge, rood-witte ‘Tokyo Tower’. Deze is gebouwd in het jaar 1958 en nog altijd in gebruik als zendmast voor de radiostations. Ook de ‘Tokyo Tower’ heeft twee observatiedecks, maar ik heb niet de behoefte om daar te gaan kijken. Ik denk dat ik al een prachtig beeld van de wijk heb gekregen vanuit het WTC Observatory.
Eerst loop ik naar de ‘Zojoji Temple’ die gesticht is in het jaar 1393. Deze tempel doet helemaal niets onder voor al die andere mooie tempels die ik al gezien heb. Er is echter wel een groot verschil, want op het moment dat ik er ben zijn ze volop bezig met een bepaald ritueel en gebed. Bij de meeste tempels is het verboden om foto’s te maken, hier kan ik zowel foto’s als een filmpje maken en dat laatste is natuurlijk veel leuker dan alleen foto’s van allerlei gebouwen.

Deze keer ben ik ook op tijd om een foto en filmpje te maken van de carts. Een soortgelijke club als deze ben ik al vaker tegengekomen, maar ze waren mij iedere keer te snel af. Deze keer staan zij voor de stoplichten, dus dat is mooi voor mij. Ik weet niet waarom ze verkleedt op die carts zitten, maar daar zal vast en zeker een goede reden voor zijn. Ik loop een rondje bij de ‘Tokyo Tower’, kijk wat rond en laat mij vervolgens verleiden om een heerlijke gevulde crêpe op te smullen :-). De foto is slechts een voorbeeld van enkele crêpes, maar je kan uit ongeveer 100 verschillende crêpes kiezen. Japanners zijn niet alleen dol op vis, maar ze houden zeker zoveel van dit soort overheerlijke calorie-bommen :-). Tot slot zie je nog een foto (256) van een mannetje dat met zijn autootje gebakken zoete aardappels verkoopt. Ook dat kan dus in Japan. Gewoon ergens aan de kant je auto parkeren, met hout het vuurtje flink opstoken en bakken maar, geweldig ha haha. Op naar de metro en terug naar het hotel, want het is alweer vrijdagavond, dus …… stapavond :-).

Na de vrijdag kom ik terecht in een koude en zeer natte zaterdag. Ik had ervoor kunnen kiezen om met de metro richting een museum te gaan en daar naar binnen te vluchten, maar dat doe ik dus niet. Deze regenachtige dag is een prima moment om wat langer ‘te slapen’, uit te rusten, tekst te typen, foto’s uit te zoeken, op internet te surfen en verder maak ik er een luie, muziekrijke dag van. Na zo rustige dag als vandaag kan ik vanavond zo goed als uitgerust de kroeg in :-). Zowel de in- en uitgang van de metro is vlakbij, dus ik hoef maar een klein stukje door de regen te lopen.

Het mooie aan Japan is, dat na een regenachtige dag vaak de zon weer volop schijnt. Een goed moment om naar de wijk Ueno te gaan, waar ik na 20 minuten treinen op het nog rustige station arriveer. Ik had niet gedacht dat het mij nog een keer zou overkomen, maar helaas heb ik toch voor de verkeerde uitgang gekozen. Dat betekent dus een kilometer of twee extra lopen. Op zich maakt dat niet zo heel veel uit en het geeft mij de kans om een foto te maken van het netwerk aan sporen. Het lijkt mij vreselijk als je huis of je kantoor direct aan een dergelijk hoofdnetwerk van sporen staat. Op die manier razen er dus de hele dag lang metro’s, treinen en hogesnelheidstreinen door de diverse wijken van de stad heen.

Als eerst bezoek ik vandaag het oudste museum van de stad, het ‘Tokyo National Museum’ dat in meerdere prachtige gebouwen gehuisvest is. In dit grote museum is de entree ook maar 620 JPY, iets meer dan 5 euro. Ik persoonlijk ben vooral dol op de historie van een stad of land en het ‘hoe en waarom’ bepaalde zaken ontstaan zijn. Daar krijg je in dit museum ontzettend veel over te lezen en van te zien. Er is echter één ding dat ik in de Japanse musea als een gemis en/of als ‘erg jammer’ ervaar, je mag namelijk bijna nergens foto’s maken. Er zijn maar enkele zalen en/of enkele spullen die je wel mag fotograferen en daar maak ik dankbaar gebruik van. Sommige mensen zie ik soms toch ‘stiekem’ foto’s maken, maar ik vind dat je dat uit respect naar de Japanse bevolking niet kan maken. Wellicht wil het museum op deze manier bereiken dat je na het bezoek een van de vele boeken uit de museumshop koopt?

Aan de overkant van het museum is een van de hoofdingangen van het 530.000 vierkante meter grote ‘Ueno Onshi Park’. Dit park is in het jaar 1873 aangelegd en staat bekend als het eerste publieke park voor de mensen. Er gaat nog meer geschiedenis aan vooraf, maar het gaat te ver om dat allemaal te vertellen op deze site. Het is hier een drukte van jewelste omdat er danswedstrijden te zien zijn. Er lopen tientallen groepen kinderen rond die op hun beurt wachten om hun danskunsten te vertonen. Rondom ‘de dansvloer’ staat een grote menigte mensen en in het midden daarvan een groot aantal fotografen. De een heeft nog een grotere lens op zijn camera dan de ander en sommigen lopen wel met drie fototoestellen om hun nek. Aan weerskanten van dit terrein staan allerlei kraampjes waar je iets te eten of drinken kan kopen en zoals je ziet aan keuze geen gebrek. Daarnaast is het erg prettig dat ik bij bijna iedere kraam in het Engels kan lezen wat ze verkopen, helemaal perfect!

Ik was van plan om vanuit het museum de eerste dierentuin van Tokyo te bezoeken, maar als ik de vele rijen met mensen zie sla ik dat vandaag toch maar over. Als het bij de ingang al zo druk is, hoe druk moet het dan in de dierentuin zelf niet zijn? Tja, met het warme en zonnige weer ben ik niet de enige die op dit leuke idee komt :-). Ik ben nog wel even in Tokyo, dus ik kom op een doordeweekse dag gewoon nog eens terug. Ik loop door naar de ‘Yushima Tenjin temple’ en het is en blijft interessant om te zien dat iedere tempel toch weer verschillend is. Zeker de toegangsweg naar deze tempel is erg mooi gedaan met al die bijzondere figuren en in tegenstelling tot andere tempels moet ik hier entree betalen om meer te kunnen zien van de tempel en zijn bijgebouwen.

Dit park is echt enorm groot en iedereen probeert op zijn of haar manier vandaag een zakcentje bij te verdienen zoals je op foto 292 en in het filmpje kan zien :-). Alvorens ik naar de overkant van de weg ga, om een grote ronde rondom de vijver te lopen, ga ik eerst nog even terug naar de eettentjes om een paar ‘shaslicks’ en een flesje water te scoren. Tokyo is op allerlei vlakken een bijzonder mooie en verrassende stad als ik vervolgens rondom de vijver loop. De grote vissen die je op de foto ziet, zwemmen niet alleen rond in dit water, maar die heb ik op diverse andere plekken in de stad al vaker gezien, vaak in combinatie met schilpadden en/of gekleurde koi karpers. Verder vind ik het erg leuk om te zien dat veel mensen de zondag gebruiken om één van de vele parken in te gaan. Bij de smalle paden die ‘in het water’ liggen, maar ook rondom het water zitten veel mensen te picknicken. Daarnaast valt het mij op dat ik in Tokyo best veel jonge ouders tegenkom. Misschien is het toeval, maar wellicht kiezen zij er bewust voor om op jonge leeftijd een gezin te stichten?

Als afsluiting van deze dag loop ik natuurlijk het centrum van de stad nog in. Daar kan ik nog iets bijzonders over vertellen, want nu weet ik het echt zeker. Op zondag worden in Tokyo in allerlei wijken de grotere winkelstraten voor het gemotoriseerde verkeer afgesloten. Nu lopen en fietsen er mensen op straat i.p.v. dat er auto’s rijden en veelal zijn het ‘leerling’ politieagenten die bij de wegafsluitingen staan. Vorig weekend was mij dat ook al opgevallen rondom het park waar het ‘Imperial Palace’ staat. Ik dacht dat daar hardloop- en fiets wedstrijden georganiseerd waren, maar dat was dus niet zo. Wat een supergoed initiatief is dit en wat mij betreft een echte aanrader voor de grote steden in Nederland en in het bijzonder voor de stad Amsterdam! Er zijn mogelijkheden genoeg om je auto buiten de stad te parkeren en met de metro, tram of trein de stad in te gaan, dus waarom zou dat in Nederland op de zondag niet kunnen?

Op foto 310 zie je nog hoe een voormalig station eruit kan komen te zien. Vroeger was dit het Manseibashi station en dat hebben ze nu omgetoverd tot een winkelcentrum, want daar hadden ze er nog niet genoeg van vonden ze :-). Tot slot is het misschien nog leuk om even te laten zien dat het nog een eindje lopen is in het ondergrondse gangenstelsel van de metro voordat je bij de juiste metrolijn bent. En op deze manier loop je niet alleen heel wat kilometers boven de grond, maar zeer zeker ook onder de grond. Op naar het hotel en tot de volgende update maar weer!