DAG 9: Do 10 Nov ’16 Van Matakohe naar Rawene
Door: Raymond
Blijf op de hoogte en volg Raymond
10 November 2016 | Nieuw Zeeland, Rawene
Na de vele kilometers rijden en de gedane activiteiten is slapen niet echt een probleem, dus ik heb vannacht heerlijk geslapen. Vervolgens het gebruikelijke ochtendritueel en de camper rijklaar maken. Inmiddels is de zon ook gaan schijnen dus een perfect begin van de dag. Het Kauri museum zit echt vlakbij het Holiday Park, dus ik was om 10.00 uur al binnen en toen was het nog lekker rustig.
En wat denk je, ik loop nog geen 10 minuten binnen en een vrijwilligster ziet dat ik een Nederlandse plattegrond met tekst en uitleg heb en spreekt mij aan. Vervolgens hebben we een half uur staan kletsen. Zij is 25 jaar geleden met haar man naar NZ geëmigreerd, omdat in NL de zaken niet zo goed gingen in hun sector. NZ zocht juist mensen in doe sector, dus toen was het besluit snel genomen. Het beviel hun hier zo goed, dat ze nooit meer terug zijn gegaan. Af en toe voor een vakantie, maar helemaal terug zou ze nooit meer willen. Dat was een leuke spontane ontmoeting op de vroege ochtend :-).
Ik heb nooit geweten dat Nieuw-Zeeland over zulke gigantische bomen beschikt, zoals ik ze nu heb gezien. Ze heten Kairaru of Tane Mahuta bomen, zijn 1200-1500 jaar oud, worden 17 tot 30 meter hoog en ze kunnen een gigantische diameter hebben! Het hout is van superkwaliteit en ze maken er werkelijk alles van. Van prachtige tafels, kasten, allerlei ander meubilair tot aan houten klokken en bestek toe, maar daar hangt uiteraard ook een prijskaartje aan en wat voor één!
Daarnaast was in het museum een compleet ‘Otamatea Boarding House’ nagebouwd, waarin allerlei kamers ingericht waren zoals het vroeger in NZ was, echt indrukwekkend mooi gedaan! Kamers van gezinnen, hoe het bij de bankier was, de tandarts, de fotograaf etc. Eigenlijk is het zoveel informatie, gewoon teveel om op te noemen en te beschrijven, dus ik heb veel foto’s gemaakt. Die foto’s zeggen veel en veel meer, dan ik met mijn woorden überhaupt uit kan drukken. Een supertip van de dame van de VVV, dit had ik niet willen missen.
Het aller, allermooiste vond ik de tentoongestelde antieke en in zeer goede staat verkerende machines die ze in die tijd gebruikten. Ze hadden alles zo nagebouwd hoe ze destijds het hout verwerkten en veel van de machines werkten ook daadwerkelijk, al worden ze nu wel elektrisch aangedreven om te laten zien hoe het destijds ging. Maar dat ze twee fabriekshallen op die manier hebben ingericht en dat het museum zo populair is dat begrijp ik nu wel. En dan hebben ze naast en tegenover het museum nog een postkantoor en een kerk van vroeger gerestaureerd en ingericht, ook erg mooi gedaan. Kortom een zeer succesvol museumbezoek!
Gelukkig had het museum aan de overkant ‘een restaurant’, want inmiddels had ik wel zin in koffie en om iets te eten. Rond 13.00 uur begon eindelijk de reis naar het hoge noorden. Het te bereiken doel van vandaag is Rawene aan de Hokianga Harbour en vandaaruit wil ik de dag erna de oversteek met een kleine ferry maken. Die ferry scheelt me een kleine 60 km over de weg om vervolgens naar het meest noordelijkste puntje van Nieuw Zeeland, namelijk ‘Cape Reinga’ te gaan.
Ik weet dat ik in herhaling val, maar jeetje mina wat is dit een fantastisch land zeg. Ik voel me op dit moment een bevoorrecht mens! Ik ben blij dat ik deze stap gezet heb en dit allemaal kan zien en mag beleven. Het is toch jammer dat er op onze wereld zoveel moois te zien is en we overal op diezelfde wereld vooral met hetzelfde bezig zijn totdat we oud zijn: werken, werken en nog eens werken. Eigenlijk zou, iedereen die dat ook wil natuurlijk, eens in zijn leven een sabbatical moeten krijgen en een reis als deze moeten kunnen maken. Het is zo enorme verrijking van je leven!
De weg van Matakohe naar Rawene is erg bos- en bochtrijk en verschilt enorm in hoogten. Waar je je vooral niet in moet vergissen is de afstand die de GPS berekend op basis van de toegestane snelheid en de werkelijke snelheid. Er zijn ontzettend veel wegen waar je volgens de GPS 100 km/u mag, maar als je daar 40 tot 60 km/u kan rijden dan mag je blij zijn! Dus tel gerust de nodige tijd bij je reis op, want zoals de GPS de reis berekend klopt echt niet. Deze reis lijkt wat dat betreft deels een beetje op de reis die ik in 2008/2009 met mijn beste maatje Eddy maakte in Australië. Daar hebben we ons af en toe ook enorm verkeken op de informatie die de GPS gaf en hoe lang we daadwerkelijk onderweg waren. En dat waren heel wat uurtjes extra en soms zelfs tot laat in de avond.
Nu ik zo op reis ben en zoveel moois zie, denk ik toch ook regelmatig terug aan mijn overleden ouders. Naast dat ik ze in mijn hart draag, heb ik pa zijn zegelring en hun beide trouwringen om. Deze laatste ring is ontstaan c.q. aan elkaar gezet uit beide trouwringen, nadat onze ma in 2011 is overleden. Mijn ouders waren ook enorme natuurliefhebbers, dus het zit blijkbaar in het bloed. Mijn pa was vooral ‘de stille genieter’ en mijn ma zou de natuur, het autorijden, het bochtenwerk door ‘het oerwoud’, heel steil naar boven en weer pijlsnel naar beneden helemaal geweldig vinden. Dat soort gedachten en simpele dingen geven nu extra plezier en energie. Zij zouden het echt geweldig gevonden hebben dat ik deze reis nu aan het maken ben.
Dus, terug naar mijn reis :-). Een deel van de weg ging vandaag dus door de enorme bossen, met volop bochten en hoogteverschillen. Op een bepaald moment stond er in het bos een bord met ‘lookout over the forest’. Ik dacht meteen, dat is leuk zeg! Weliswaar een onverharde weg met stenen, maar dat moet geen probleem zijn toch? Vervolgens werd die weg steeds steiler en smaller en mijn camper had het er maar moeilijk mee. Ik kan niet ontkennen dat ik op een bepaald moment wel zweethandjes kreeg, want de wielen draaiden steeds vaker door en de bus stuiterde over de weg in plaats van rijden, als dat maar goed gaat. Uiteindelijk kwam ik gelukkig boven, maar je wilt niet weten hoe :-). Het uitzicht was natuurlijk adembenemend en de foto’s zijn echt geweldig, al is het onmogelijk om op een foto te laten zien wat je zelf ziet! Op sommige plekken zie je zoveel moois dat ik maar probeer een kort filmpje te maken, zodat ik min of meer een rondje kan draaien en er in sommige situaties geluid bij is.
Aan het eind van de middag was ik in het Rawene Holiday Park. Bij de receptie inchecken en ook daar kost een overnachting maar 18 dollar, omgerekend € 12,50 en dat is inclusief elektriciteit, douchen en gebruik maken van hun keuken. Aan dit soort faciliteiten en prijzen kan je wel merken dat veel mensen door Nieuw-Zeeland reizen. Onderweg kom ik heel wat campers tegen. Van de simpele uitvoering zoals ik hem heb, tot aan de ‘huizen op wielen’ met alles erop en eraan.
Eenmaal ingecheckt rij ik naar beneden en ja hoor, een zwembad met uitzicht over de Hokianga Habour. Nou jullie raden het al wel, camper nacht klaar maken, koelkast aan de elektra, omkleden en het zwembad in. Eerst had ik het zwembad nog voor mij alleen, maar niet lang daarna checkte een stelletje in, die precies zoals ik dachten. En dan is het leuke dat je meteen in gesprek komt en zoveel informatie met elkaar kan delen. De mensen zijn hier echt ontzettend vriendelijk en behulpzaam.
Dat stelletje kwam uit het zuiden van Nieuw-Zeeland, waar ik wel wat meer van wilde weten en zij waren maar wat nieuwsgierig naar Europa, Nederland en natuurlijk Amsterdam. Kortom, een groot deel van de avond zaten we met een biertje aan de campingtafel totdat het bedtijd was.
En wat denk je, ik loop nog geen 10 minuten binnen en een vrijwilligster ziet dat ik een Nederlandse plattegrond met tekst en uitleg heb en spreekt mij aan. Vervolgens hebben we een half uur staan kletsen. Zij is 25 jaar geleden met haar man naar NZ geëmigreerd, omdat in NL de zaken niet zo goed gingen in hun sector. NZ zocht juist mensen in doe sector, dus toen was het besluit snel genomen. Het beviel hun hier zo goed, dat ze nooit meer terug zijn gegaan. Af en toe voor een vakantie, maar helemaal terug zou ze nooit meer willen. Dat was een leuke spontane ontmoeting op de vroege ochtend :-).
Ik heb nooit geweten dat Nieuw-Zeeland over zulke gigantische bomen beschikt, zoals ik ze nu heb gezien. Ze heten Kairaru of Tane Mahuta bomen, zijn 1200-1500 jaar oud, worden 17 tot 30 meter hoog en ze kunnen een gigantische diameter hebben! Het hout is van superkwaliteit en ze maken er werkelijk alles van. Van prachtige tafels, kasten, allerlei ander meubilair tot aan houten klokken en bestek toe, maar daar hangt uiteraard ook een prijskaartje aan en wat voor één!
Daarnaast was in het museum een compleet ‘Otamatea Boarding House’ nagebouwd, waarin allerlei kamers ingericht waren zoals het vroeger in NZ was, echt indrukwekkend mooi gedaan! Kamers van gezinnen, hoe het bij de bankier was, de tandarts, de fotograaf etc. Eigenlijk is het zoveel informatie, gewoon teveel om op te noemen en te beschrijven, dus ik heb veel foto’s gemaakt. Die foto’s zeggen veel en veel meer, dan ik met mijn woorden überhaupt uit kan drukken. Een supertip van de dame van de VVV, dit had ik niet willen missen.
Het aller, allermooiste vond ik de tentoongestelde antieke en in zeer goede staat verkerende machines die ze in die tijd gebruikten. Ze hadden alles zo nagebouwd hoe ze destijds het hout verwerkten en veel van de machines werkten ook daadwerkelijk, al worden ze nu wel elektrisch aangedreven om te laten zien hoe het destijds ging. Maar dat ze twee fabriekshallen op die manier hebben ingericht en dat het museum zo populair is dat begrijp ik nu wel. En dan hebben ze naast en tegenover het museum nog een postkantoor en een kerk van vroeger gerestaureerd en ingericht, ook erg mooi gedaan. Kortom een zeer succesvol museumbezoek!
Gelukkig had het museum aan de overkant ‘een restaurant’, want inmiddels had ik wel zin in koffie en om iets te eten. Rond 13.00 uur begon eindelijk de reis naar het hoge noorden. Het te bereiken doel van vandaag is Rawene aan de Hokianga Harbour en vandaaruit wil ik de dag erna de oversteek met een kleine ferry maken. Die ferry scheelt me een kleine 60 km over de weg om vervolgens naar het meest noordelijkste puntje van Nieuw Zeeland, namelijk ‘Cape Reinga’ te gaan.
Ik weet dat ik in herhaling val, maar jeetje mina wat is dit een fantastisch land zeg. Ik voel me op dit moment een bevoorrecht mens! Ik ben blij dat ik deze stap gezet heb en dit allemaal kan zien en mag beleven. Het is toch jammer dat er op onze wereld zoveel moois te zien is en we overal op diezelfde wereld vooral met hetzelfde bezig zijn totdat we oud zijn: werken, werken en nog eens werken. Eigenlijk zou, iedereen die dat ook wil natuurlijk, eens in zijn leven een sabbatical moeten krijgen en een reis als deze moeten kunnen maken. Het is zo enorme verrijking van je leven!
De weg van Matakohe naar Rawene is erg bos- en bochtrijk en verschilt enorm in hoogten. Waar je je vooral niet in moet vergissen is de afstand die de GPS berekend op basis van de toegestane snelheid en de werkelijke snelheid. Er zijn ontzettend veel wegen waar je volgens de GPS 100 km/u mag, maar als je daar 40 tot 60 km/u kan rijden dan mag je blij zijn! Dus tel gerust de nodige tijd bij je reis op, want zoals de GPS de reis berekend klopt echt niet. Deze reis lijkt wat dat betreft deels een beetje op de reis die ik in 2008/2009 met mijn beste maatje Eddy maakte in Australië. Daar hebben we ons af en toe ook enorm verkeken op de informatie die de GPS gaf en hoe lang we daadwerkelijk onderweg waren. En dat waren heel wat uurtjes extra en soms zelfs tot laat in de avond.
Nu ik zo op reis ben en zoveel moois zie, denk ik toch ook regelmatig terug aan mijn overleden ouders. Naast dat ik ze in mijn hart draag, heb ik pa zijn zegelring en hun beide trouwringen om. Deze laatste ring is ontstaan c.q. aan elkaar gezet uit beide trouwringen, nadat onze ma in 2011 is overleden. Mijn ouders waren ook enorme natuurliefhebbers, dus het zit blijkbaar in het bloed. Mijn pa was vooral ‘de stille genieter’ en mijn ma zou de natuur, het autorijden, het bochtenwerk door ‘het oerwoud’, heel steil naar boven en weer pijlsnel naar beneden helemaal geweldig vinden. Dat soort gedachten en simpele dingen geven nu extra plezier en energie. Zij zouden het echt geweldig gevonden hebben dat ik deze reis nu aan het maken ben.
Dus, terug naar mijn reis :-). Een deel van de weg ging vandaag dus door de enorme bossen, met volop bochten en hoogteverschillen. Op een bepaald moment stond er in het bos een bord met ‘lookout over the forest’. Ik dacht meteen, dat is leuk zeg! Weliswaar een onverharde weg met stenen, maar dat moet geen probleem zijn toch? Vervolgens werd die weg steeds steiler en smaller en mijn camper had het er maar moeilijk mee. Ik kan niet ontkennen dat ik op een bepaald moment wel zweethandjes kreeg, want de wielen draaiden steeds vaker door en de bus stuiterde over de weg in plaats van rijden, als dat maar goed gaat. Uiteindelijk kwam ik gelukkig boven, maar je wilt niet weten hoe :-). Het uitzicht was natuurlijk adembenemend en de foto’s zijn echt geweldig, al is het onmogelijk om op een foto te laten zien wat je zelf ziet! Op sommige plekken zie je zoveel moois dat ik maar probeer een kort filmpje te maken, zodat ik min of meer een rondje kan draaien en er in sommige situaties geluid bij is.
Aan het eind van de middag was ik in het Rawene Holiday Park. Bij de receptie inchecken en ook daar kost een overnachting maar 18 dollar, omgerekend € 12,50 en dat is inclusief elektriciteit, douchen en gebruik maken van hun keuken. Aan dit soort faciliteiten en prijzen kan je wel merken dat veel mensen door Nieuw-Zeeland reizen. Onderweg kom ik heel wat campers tegen. Van de simpele uitvoering zoals ik hem heb, tot aan de ‘huizen op wielen’ met alles erop en eraan.
Eenmaal ingecheckt rij ik naar beneden en ja hoor, een zwembad met uitzicht over de Hokianga Habour. Nou jullie raden het al wel, camper nacht klaar maken, koelkast aan de elektra, omkleden en het zwembad in. Eerst had ik het zwembad nog voor mij alleen, maar niet lang daarna checkte een stelletje in, die precies zoals ik dachten. En dan is het leuke dat je meteen in gesprek komt en zoveel informatie met elkaar kan delen. De mensen zijn hier echt ontzettend vriendelijk en behulpzaam.
Dat stelletje kwam uit het zuiden van Nieuw-Zeeland, waar ik wel wat meer van wilde weten en zij waren maar wat nieuwsgierig naar Europa, Nederland en natuurlijk Amsterdam. Kortom, een groot deel van de avond zaten we met een biertje aan de campingtafel totdat het bedtijd was.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
