DAG 18: Za 19 Nov ’16 Taupo, Ohakune naar Wanganui

Ik was vanmorgen vroeg op. Het blijft genieten dat je op dat vroege tijdstip min of meer alles voor jezelf hebt. In de meeste keukens hangt een soort ‘cooker’, een heet water koker, dus eerst lekker wakker worden met mijn Nescafé Cappuccino uit een zakje. Daarna het douche ritueel, de camper rijklaar maken en vandaag moet ik eerst tanken en naar de supermarkt.

De supermarkt, dat is ook nog wel leuk om te vertellen. Ze hebben hier een soortgelijke keten als Albert H., maar hier heten de winkels ‘PakńSave’. Het zijn immens grote supermarkten met een ‘dak hoogte’ van een fabriekshal. Uit de onderste stellingen haal je, net zoals bij ons, de boodschappen en daarboven staan enorme voorraden o.a. op pallets opgestapeld. Ik vermoed dat ze daardoor de winkels minder vaak hoeven te bevoorraden. Dat is wel slim bedacht gezien de afstanden die je hier moet rijden. Helemaal als je ook de bergen door moet rijden, dat kost echt veel tijd!
Nu komt het grappige :-). In die supermarkten wonen ook vogels. Jaja, die komen vrolijk met mij of andere klanten mee de winkel invliegen en blijkbaar vindt iedereen dat heel normaal behalve ik. Ik vraag me af wat die vogels in de nacht allemaal uitspoken, volgens mij bouwen die een feestje met de broodkruimels en de notenbar hihi :-). Maar, je hebt geen last van ze tijdens het winkelen…….

Deels was het deze ochtend zonnig, maar grotendeels zwaarbewolkt en vanaf de middag zelfs miezelregen. Ik ben nog even in de haven bij de watervliegtuigen gaan kijken, maar met dit weer is dat een stuk minder leuk denk ik. Dus op naar mijn volgende doel: Holiday Park Ohakune.
De route van vandaag kwam voor het eerst in de buurt van wat ik destijds in Australië heb gezien en waar ik zo dol op ben. Een groot deel van de highway ging namelijk direct langs ‘Lake Taupo’. Op de kaart hebben jullie misschien gezien hoe immens groot dat meer is. Echt zo gaaf om daarlangs te rijden, je raakt niet uitgekeken en moet uitkijken dat je niet om de haverklap stopt om weer een foto te maken.
Niet veel later zie je dan de bergen van het National Park Tongariro verschijnen. Langzamerhand ga je steeds hoger en hoger de berg op. Opnieuw volop bochtenwerk van 25 tot 55 km/u en steeds steiler omhoog. Op een bepaald moment rij je gewoon door de bewolking heen, die je eerst onderaan de berg zag. Dat zijn van die momenten dat je denkt “wow, wat gaaf”. Eenmaal boven op de berg rij je tientallen kilometers door de mooiste bossen heen en ook hier volop mountainbikers. Pffiieeww, daar moet ik toch niet aan denken zeg. En tot overmaat van ramp is het ook nog eens koud, zwaarbewolkt (ziet eruit als mist) en valt er miezelregen.

Op een bepaald moment begint de afdaling naar beneden. Deze weg loopt gelijk op met de rivier. Ik heb niet snel dat ik denk dit is eng, maar dit was best eng. Op een stuk weg van nog geen kilometer lengte kwam ik vijf kruizen c.q. herdenkingsplekken tegen van mensen die daar verongelukt zijn. Je komt vaak van dat soort herdenkingsplekken tegen, ik ervaar ze als zeer confronterend. Het klinkt misschien gek of grof, maar het zijn voor mij zelfs waarschuwingssignalen, ga van je gaspedaal af!
Even later werd het nog erger, want op maar liefst vier plaatsen was een deel van de rechterhelft van de autoweg, de berg af de rivier ingevallen. HUH echt? Nee hé!!! Toch was het zo en ze waren bezig om bomen en een stalen balkenconstructie in de berg te boren om daar de weg weer overheen te leggen. Ze zullen wel weten wat ze hier doen, maar ik kan je vertellen dat ik blij was om weer beneden te zijn.

Daar wachtte na 20 kilometer de volgende ‘verrassing’ op mij. Eindelijk was ik in Ohakune aangekomen en ik moest zo in mijzelf lachen en aan de buschauffeur denken. Het is een ieniemienie dorp, waar een tankstation en wat winkels zijn en ik gok dat er nog geen 1500 mensen wonen. Wat een ‘gat’ zeg, hier valt echt niets meer te beleven dan mountainbiken en kajakken! Ik heb mijn camper maar even aan de kant gezet, mijn benen gestrekt en nagedacht over mijn route tot en met woensdag, want dan moet ik de camper weer inleveren in Auckland.
Het dorp heeft wel iets idyllisch. De winkeltjes, kroegjes en eettentjes zijn best funny en hebben een leuke en bijzondere uitstraling. Ik word in ieder geval wel vrolijk van zoveel bont en kleurrijk gedoe om mij heen. Het doet mij een beetje denken aan Bredevoort in de Achterhoek. Maar toch is mijn conclusie: dit dorp is te klein voor mij! De kaart er weer bij, de gps weer aan en op naar de kust! Op naar Wanganui en daar kom ik anderhalf uur later aan.

Ik word supervriendelijk ontvangen door een meisje van een jaar of 24. Na de incheck en wat informatie uitwisselen over waar ik vandaan kom en wat ik ga doen, verteld ze enthousiast dat zij en haar vriend sinds een half jaar de beheerders van dit Holiday Park zijn. Geweldig om zo van haar enthousiasme en trots mee te mogen genieten. Superleuk dat je op die leeftijd deze uitdaging aan wilt en durft te gaan, daar kan ik alleen maar respect voor hebben!

Het Holiday Park ligt aan de rand van de stad direct aan de rivier, een bruine rivier zelfs! Het is totaal niet te vergelijken met het luxe Park waar ik de afgelopen dagen zat. Dit Park is niet groot, heeft meer tentplaatsen dan camperplaatsen en is tevens in gebruik als ‘clubhuis’ voor de roeivereniging. Er is een zwembad en een hottub, maar wil je die laatste gebruiken dan kost dat 13 dollar per half uur. Verder ziet het gebouw waar zowel de keuken, de wasserette, de toiletten en de douches in zitten er prima en netjes uit, net zoals de huisjes op het terrein zelf.

Nu merk ik wel dat het hoogseizoen nog niet begonnen is en ik in het minder populaire deel van Noord Nieuw-Zeeland zit, want ik heb mijn camperplek voor het uitzoeken. Met mij staat er nog één andere camper, maar de huisjes zijn bijna allemaal bezet. Het zal dus een rustige avond en nacht worden denk ik, welterusten!