DAG 45: Vr 16 Dec ’16 Fox Glacier naar Franz Josef

Jippie, bij het wakker worden zie ik de zon al door de gordijnen schijnen. Daar ben ik erg blij mee, want vandaag is de dag van de natuur. Als ik uit mijn camper stap kan ik zelfs de besneeuwde bergtoppen al zien. Dat is best bijzonder, want wat ik ervan begrepen heb, schijnt dat zeker niet dagelijks voor te komen. Meestal zijn de bergtoppen of een deel daarvan verstopt in de wolken en dat heb ik later die dag kunnen zien. Als je dan richting de gletsjer zou lopen is het schouwspel veel minder mooi.
Stipt om 10.00 uur vertrek ik richting de Fox Glacier gletsjer, dat is maar 5 minuten rijden van mijn HP. De eerste 4 km van de route rijd je over een kunstmatig aangelegde weg door de vallei richting de kunstmatig aangelegde parkeerplaats. Vanaf daar moet je 30 minuten heen en 30 minuten teruglopen. Je loopt langs en over allerlei kleine stromende riviertjes die ergens van een berg af komen en uiteraard is er een snelstromende rivier die o.a. van de gletsjer afkomstig is. Oppassen voor natte voeten, want regelmatig moet ik over grote stenen heen stappen die in het water liggen. Als ik halverwege zie hoe steil het zo meteen omhoog gaat denk ik wel even: ‘pfiewww, dat is geen kattenpis zeg’. Had ik deze bezichtiging, net als zoveel anderen, dan toch met een helikopter moeten doen? Daarvan vliegen er hier natuurlijk meer dan genoeg rond. Maar om zoveel geld te betalen om in 10 of 20 minuten twee kleine gletsjers en wat besneeuwde bergtoppen te zien, vind ik het niet waard.

Vervolgens kom ik bij een waarschuwingsbord. ‘Warning. Glacier guided groups only past this point’. Vanaf daar mag je dus alleen maar in een groep en met een gids naar boven. Ja doei, ik ga toch zeker niet eerst 20 min lopen en klimmen en vervolgens daar stoppen. Dan hadden ze dat bord maar onderaan de berg neer moeten zetten hoor en uiteraard ben ik niet de enige die zo denkt. Onderweg kom ik uitgerekend een groep met een gids tegen, die vraagt: “How are you doing sir”, maar ik doe net of ik gek ben en zeg: ”Good morning, I am fine” en ik loop mooi door. Die mensen in de groep maar denken: ‘die vent is gek’. Geen zonnebril en pet op, geen jas aan en zelfs geen wandelschoenen. Want dat is eigenlijk hoe de meesten er hier bijlopen, die doen net alsof ze wel 1000 meter naar boven gaan :-). Nou, zo hoog komen wij echt niet hoor ha haha.

Vervolgens mag je op een stuk van 400 meter steil tegen de berg op niet stoppen met lopen i.v.m. stukken rots die van de berg naar beneden kunnen komen. Pffiieww, de weg is inmiddels zo enorm steil, dat het mij echt niet lukt om die 400 meter in een keer naar boven te lopen. Als een rots valt, valt die toch wel en als je loopt kan die je net zo goed raken. In ieder geval zijn mijn longen in deze vakantie nog niet eerder zo op de proef gesteld als vandaag. Even een foto-stop, rustmoment, flink doorademen en doorlopen maar. Het kost me moeite en het lukt me niet in een keer, maar ook ik kom uiteindelijk boven ondanks dat mijn conditie niet optimaal is ha haha.
Op de foto’s kan je aan de ‘kleine mensen’ hopelijk zien, hoe ver, hoe hoog en hoe steil het er is. Maar als ik dan één keer boven ben, is het wel een zeer bijzonder moment om de resterende gletsjer te zien. Tegelijkertijd is het ook wel zorgwekkend als je de foto ziet van deze gletsjer in 2008 en vervolgens in 2014. In 8 jaar tijd is er in mijn beleving maar weinig van over, mede veroorzaakt door de opwarming van de aarde. Terug naar mijn camper en op naar mijn favoriete plek ‘de Tasman Sea’.

Het is 21 km rijden en het heet ‘Gillespies Beach’. Op mijn kaartje staat al: Road is unsealed, windy and narrow. Het eerste deel is prima te rijden totdat ik bij het regenwoud kom en er een groot waarschuwingsbord staat, zie foto. Tja, en als je zo bord ziet wat doe je dan? Precies, gewoon doorrijden natuurlijk ha haha. Juist dat soort plekken zijn toch een uitdaging en maken mij in ieder geval nieuwsgierig. Dan is het inderdaad 12 km lang, winderig en erg smal. En ja hoor, uitgerekend ik kom onderweg een vrachtwagen tegen die naar later blijkt de weg aan het ‘aanvullen’ is met zandkiezelstenen. Hihihi, natuurlijk kunnen wij niet langs elkaar heen, de chauffeur vraagt of ik tot aan de bocht achteruit kan rijden, dan past het wel. Natuurlijk kan ik dat ahum …… het is in ieder geval gelukt, spiegel inklappen en het past allemaal net. Dat is wat je noemt nog eens een uitdaging! Verder kom ik helemaal niets en niemand tegen tot ik bij het strand arriveer. Bij de kleine parkeerplaats staat maar één auto en een tentje. Een stelletje heeft daar blijkbaar gekampeerd, het is een van de weinige plekken waar dat nog mag in Nieuw-Zeeland. Zij zitten uitgebreid te brunchen en denken waarschijnlijk: ‘Hey, er komt toch nog eens een keer iemand anders’. Ik pak mijn spullen en snel richting het strand. WOW!



Wat een golven en wat een lang strand zeg, al is het helaas geen zandstrand. Eerst ga ik maar eens relaxed zitten kijken en maak wat foto’s. De golven zijn echt groot en de manier waarop het water met de stenen het strand opkomt is mooi om te zien en te horen. Er is werkelijk helemaal niemand en ik loop een heel eind langs het strand op. Op een bepaald moment ligt er een grote boomstam op het strand en is er wat meer strand dan stenen. Perfecte plek om mijn spullen aan vast te maken, mij om te kleden en wat tijd door te brengen. Ondanks dat het te koud en (ik denk) te gevaarlijk is om helemaal de zee in te gaan, wil ik toch een stukje video maken in de zee. Dus zogezegd, zo gedaan. Prachtig, wat een leuk avontuurtje. Je begrijpt natuurlijk wel dat ik daar nog een tijdje gebleven ben.

Daarna terug naar de bewoonde wereld en weer kom ik 12 kilometer lang niemand tegen. Blijkbaar heeft dat bord bij de ingang toch een afschrikkende werking? Eenmaal het regenwoud weer uit moet ik 6 km rijden om bij ‘Lake Matheson’ te komen ……. aha hier zijn al die toeristen dus :-). Het is er druk en ze hebben er een geweldig mooi café-restaurant aan de rand van het meer gebouwd. Eerst een cappuccino, wat eten en daarna een wandeling rondom het meer maken. Dit soort wandelingen passen beter bij mijn conditie, dan al die tracks door regenwouden of tegen immense bergen op.

Inmiddels is het eind van de middag en rij ik terug naar Fox Glacier. Even de ontbijt boodschappen doen en dan rij ik door naar het 26 kilometer verderop liggende Franz Josef waar de tweede gletsjer ligt. Daar is ook een TOP 10 HP en waarom zou ik die niet uitproberen? Zogezegd, zo gedaan. Het is al net zo klein en knus dorpje als waar ik was. De meeste gebouwen staan aan de highway, die dwars door het dorpje gaat. Hier zijn ook de meeste winkeltjes, café-restaurants en ontzettend veel touroperators met de inmiddels bekende activiteiten en in het bijzonder de helikoptervluchten.
Daarachter zijn nog een paar straten met woonhuizen, motels en hotels en een tankstation en dat is het wel zo beetje.

Ik regel mijn plaatsje op het HP en sta lekker rustig, helemaal achterin. Ik heb een prachtig uitzicht op de bergen. Waar ik echter niet aan gedacht heb, is dat ik zover van het hoofdgebouw af sta dat het niet lukt om een internetverbinding te krijgen. Nou ja, ook niet zo ramp, morgen weer een dag.
Het HP is 4 km rijden vanaf het dorp, dus ik ga met de camper. In een van mijn informatieboekjes verteld een man over een restaurant met de lekkerste spareribs uit de regio. Daar heb ik me al dagen op verheugd, dus daar ga ik eten en daarna een terrasje op!