DAG 72: Do 12 Jan ’17 Newcastle – Bulahdelah

Heerlijk geslapen, op tijd wakker, ritueeltje en tijd om weer wat tekst te typen. Is het voor jullie een beetje bij te houden om al die reisverslagen van mij te lezen en de foto’s te bekijken? Ik hoop dat de verslagen na 71 dagen nog steeds leuk en begrijpelijk zijn om te lezen, ondanks dat jullie niet zien wat ik allemaal zie. Ik zoek de foto’s zoveel mogelijk uit op basis van mijn verhaal, maar soms is zelfs dat lastig, omdat mijn beeld completer is dan die paar foto’s die jullie erbij te zien krijgen.

Voor mij is het in ieder geval erg leuk om te zien hoeveel mensen mijn reisverslagen lezen. Op een doordeweekse dag gaat het aantal lezers heel geleidelijk aan omhoog en in de weekenden zit er echt een piek in het aantal lezende mensen. Ook wel logisch, want dan zit de werkweek erop, zijn de meeste verplichtingen gedaan en is er tijd om te lezen. Soms vraag ik mij weleens af wie die 169 mensen toch zijn die mijn reisverslag(en) lezen? Zoveel mensen zijn echt niet aan mijn adresboek van de reiswebsite gelinkt en 169 reacties heb ik helaas ook nog nooit gehad ha haha :-).

Thanx dat de meesten van jullie nog steeds de moeite nemen en de moeite doen om mij leuke en enthousiaste reacties terug te sturen via de reiswebsite, WhatsApp, Telegram of email. Het is erg leuk om jullie reacties te lezen op al mijn belevenissen, maar natuurlijk vind ik het ook leuk om te weten hoe het met jullie gaat in de winterse wereld :-). Het lukt mij niet om dagelijks te schrijven of altijd meteen te reageren op jullie reacties, maar ik ga ervanuit dat jullie dat begrijpen met mijn gereis :-). Ik vind het van mijzelf al een hele prestatie dat ik de discipline heb om bijna dagelijks tekst te typen. Deels is het natuurlijk ook eigenbelang, want uiteindelijk hecht ik er veel waarde aan om al deze reisverslagen straks als naslagwerk te hebben. Als ik in de toekomst oud en versleten ben, vind ik het vast en zeker leuk om alles nog eens op mijn gemak na te lezen en de foto’s te bekijken :-).

Ik benut vandaag iedere minuut in de ‘studio’, dus ik vertrek om 9.57 uur pas. Het is 11 km rijden naar het strand van New Castle en daar vlakbij is ook fort Scratchley dat ik wil bezoeken. Maar eerst ga ik richting het strand en ik hoef verder niets te zeggen als jullie de foto’s zien. Wat ik zo fantastisch vind aan Australië is dat er zo enorm veel kilometers aan strand is. Overal zijn voldoende parkeerplaatsen en meestal zijn ze nog gratis ook, mits je een stukje verder wilt lopen dan 250 meter. Wil je direct aan het strand parkeren kan je daar ook voor kiezen, maar dan moet je ook de parkeerautomaat vullen. In een van mijn eerdere verslagen heb ik al eens geschreven over wonen aan het water en dit zijn van die locaties waar ik zeer zeker zou willen wonen. Het appartement hoeft echt niet groot te zijn, zolang het maar uitzicht heeft op de boulevard, het strand en de zee.

Ik parkeer de auto en loop naar de boulevard voor een terrasje en een echte cappuccino. Dat zijn van die locaties waar je mij gerust een paar uur kan laten zitten. Er valt zoveel te zien en als ik al die surfers in het water zie, wachtend op de grote golven, dan kan ik niet ontkennen dat ik opnieuw denk: ‘was ik maar in Australië geboren en nog zo jong en sportief, dan wist ik het wel :-).
Daarna op naar het fort en ik blijf dit soort ‘geschiedenis’ indrukwekkend mooi vinden. Geweldig om door twee gepensioneerde en vol passie pratende ‘militairen’ ontvangen te worden. Zij geven mij een plattegrond en als ik meer wil weten of vragen heb, dan kan ik altijd bij ze terecht. Prachtig om al die oude voorwerpen, uniformen en gebouwen te zien en tot op de dag van vandaag houden ze dagelijks bepaalde tradities in stand. Dat vond ik de vorige keer in Canberra ook al zo indrukwekkend om mee te maken. Ik vraag mijzelf af of er in Nederland ergens een plek is waar dat ook gebeurd of is dat altijd en alleen maar op de 4de mei van ieder jaar? Ik verwijs jullie maar weer door naar de foto’s en dan hoef ik verder niets te vertellen.



In vergelijking met gisteren is het maar liefst 12 graden minder warm en dat is best aangenaam, al is het maar tijdelijk. Morgen gaat het alweer richting de 35 graden. Ik pak mijn bescheiden landkaartjes er weer eens bij en hoe zal ik het verder aan gaan pakken? Het is nog 683 km rijden naar Brisbane en naar Cairns is het nog 2233 km. Ga ik volledig langs de kust of kies ik deels ook voor het binnenland? Tja, daar moet ik eerst meer informatie voor hebben, dus nu hou ik het nog maar op de kust, het strand en de zee. Ik ga het uiterste puntje van de baai maar eens opzoeken en dat is Nelson Bay. Een klein nadeel van dat soort baaien is dat ze maar één toegangsweg hebben, dus ik moet dezelfde route twee keer rijden. Een veerboot zou wat dat betreft geen slecht idee zijn, maar er zijn zoveel baaien aan de ‘Gold Coast’ dat dat waarschijnlijk te duur of niet rendabel is?
Hoe dichter ik bij Nelson Bay kom hoe meer grote reclameborden ik zie. Om de 100 meter kom ik wel een bord tegen met activiteiten die ik daar kan doen of restaurants waar je lekker kan eten. Ik doe eens gek en rij meteen het centrum in en mijn vermoeden is ook de werkelijkheid. Eén en al commercie en een drukte van jewelste. Op bepaalde plekken krioelt het van de mensen en als ik dat soort dingen zie dan geef ik vooral volop gas :-). Niets voor mij, het doet me denken aan Scheveningen in de zomermaanden.

Ik had, toen ik in de richting van Nelson Bay reed, al gezien dat er allerlei mogelijkheden zijn om naar een bepaald strand te gaan. Ik denk een stuk of zes stranden, dus ik ga maar eens wat proberen. Nog geen 15 minuten later kom ik bij een strand aan dat ik denk: ‘zijn hier haaien of zo?’ Zo geweldig mooi ‘wit’ strand, mooi helder water en bijna geen mensen. Hoezo gaan al die mensen allemaal op en aan elkaar zitten, terwijl je hier een prachtig strand hebt waar bijna niemand is, zie foto 86 t/m 90? Waarschijnlijk heeft dat dan toch te maken met de commercie, de hotels en alle mogelijkheden om iets te eten of drinken te kunnen kopen? Alhoewel ik ook genoeg mensen zag met koelboxen.
Ik parkeer de auto en ik hoef nog geen 20 meter te lopen en ben op een prachtig strand. Ik zie mensen in de zee, ik zie iemand vissen en er liggen een paar mensen aan het strand. Dus ik hoef niet uit te leggen waarom mijn badhanddoek tevoorschijn komt en ik daar ook ga zwemmen en liggen.
Ondanks dat het bewolkt is, toch maar een shirtje aan, pet op en heel goed insmeren, want zelfs als de zon niet te zien is kan je hier flink ‘verbranden’. Tja, dit is helemaal geweldig en echt vakantie :-).

Met mijn lichte huid moet ik het niet te gek maken wat het zonnen betreft, dus na twee uurtjes douche ik mij, kleed ik mij om en terug naar de auto. Aangezien die onder de bomen staat is het niet te warm. Alle deuren even op, airco aan en in een mum van de tijd is het weer aangenaam rijden. Mijn volgende bestemming is het plaatsje ‘Hawks Nest’, maar als ik onderweg op mijn hotel-app kijk zijn daar maar weinig motels of hotels te vinden, dus ik neem aan dat het een klein dorp is. Toch zijn de prijzen van de kamers twee keer zo hoog, als ik tot nu toe ergens betaald heb. Het zal wellicht met de locatie te maken hebben, maar zoveel heb ik niet over voor een nachtje slapen, zelfs niet als ik uitzicht heb op het strand of de zee.

De Holiday Guide van New South Wales komt weer tevoorschijn en ik ga via de hotel-app eens zoeken bij de locatie waar ik nu ben. Niet ver van de highway is motel ‘The Lady Jane Motor Inn’ met prima reviews. Aangezien ik erg laat boek krijg ik ook nog eens 10% korting. Zij zullen wel denken beter een kamer voor 10% minder verhuren, dan helemaal niet verhuren. Dus boeken maar en dan moet ik nog 29 km rijden om er te komen. Het is een erg klein dorp waar maar 1161 mensen wonen. Er zijn meer motels en hotels dan er winkels zijn, dat is dan wel weer grappig. Ontbijt hoef ik ook niet te regelen, want dat zit morgenochtend ook nog eens bij de prijs in, helemaal perfect.

Eenmaal daar aangekomen en sjouwend met mijn spullen, spreekt een mevrouw mij aan als ik weer bij de auto kom. Zij zit alleen buiten voor haar kamer, waar ik mijn auto moet parkeren. Nadat mijn spullen binnen zijn kom ik met haar in gesprek. Zij is gepensioneerd, weduwe en heeft aan woningruil gedaan met haar dochter en haar gezin. Zij heeft een week in Canberra gezeten en op het huis van haar dochter gepast en haar dochter op haar huis aan de kust. Dat is bijna 9 uur rijden voor haar en om die afstand in een dag te overbruggen vindt ze te ver en daarom overnacht ze hier. Ze vindt het duidelijk leuk dat er iemand komt waar ze een babbeltje mee kan maken.
Sinds ze weduwe is heeft ze het huis verkocht en direct aan de kust een kleiner appartement teruggekocht, dus haar dochter is maar wat blij met een weekje woningruil. Het is een supervriendelijke mevrouw en ik krijg allerlei informatie en tips van haar. Ik haal zelfs mijn Holiday Guide op, waar ik vervolgens allerlei informatie bij de kaartjes schrijf en routes verduidelijk. De beste informatie is altijd de informatie die je van de ‘locals’ krijgt, dus ik ben er blij mee.

Wat wel grappig is, is dat het motel ook een ‘drive thru bottle shop’ heeft. Oftewel een slijterij waar je alle soorten alcohol kan kopen. Zij is dol op wijn en bezoekt regelmatig wijnstreken en wijnproeverijen, dus ze stelt voor om een flesje wijn te halen. Alleen krijgt ze een fles wijn niet leeg en om de rest weg te gooien vindt ze sonde. Maar met iemand anders zou ze wel zin aan een wijntje hebben. Dus als ik tijd en zin heb, wil zij ook wel wat meer van Nederland en Europa horen. Sinds ze alleen en weduwe is, reist ze ontzettend veel en vaak maar tot nu toe was ze nog niet vaak in Europa.
We gaan buiten zitten met ons glaasje wijn en we staan versteld hoeveel klandizie deze slijterij op een avond heeft. Voor een klein dorp als Bulahdelah en zo weinig inwoners is het behoorlijk druk of het warme weer maakt dat iedereen zin heeft in een koud biertje of wijntje. Ik heb een hele leuke avond gehad en ook een koud wijntje op zijn tijd is best weleens lekker ha haha. Welterusten :-).