DAG 101: Vr 10 Feb ’17 Gladstone – Rockhampton

Ha Cor, ik ben maar liefst tot 2 maart aan de oostkust en dan vlieg ik naar Perth aan de westkust. Maar dan moet Perth en de andere dorpen/steden niet onder water staan. Op dit moment zijn daar regelmatig tropische stormen. Gisteren is er maar liefst 114 mm water in 24 uur tijd gevallen met alle gevolgen van dien en er komt nog meer regen aan. Maar…. alles wat nu valt, kan straks niet meer vallen denk ik dan maar :-). Ik moet er ook niet aan denken om zelf door die stormen en slagregens te reizen. Jij kent mij inmiddels goed genoeg om te weten dat, wanneer het daar wel zo rotweer blijft, ik mijn reisplanning zo om ga gooien. Mijn motto is nog altijd: Ik moet niets, maar ik mag veel :-).

Ik heb een autoverhuurder uitgezocht die geen beperking heeft wat het aantal kilometers betreft. Deze verhuurder heeft echter wel een beperking wat het binnenland inrijden betreft. Ik heb een kaart gekregen met een duidelijke grens tot hoever ik het binnenland in mag rijden. Maar die grens ligt voor mijn reis prima. De auto heeft een chip zodat ze 24/7 kunnen zien waar ik ben met de auto.
De benzineprijs fluctueert uiteraard, maar ligt ongeveer tussen de 94 cent en 1 euro per liter. Ik betaal meestal nog 4 cent minder, want bij supermarktketen ‘Woolworths’ krijg je kortingsbonnen als je de boodschappen betaald :-). Ik heb natuurlijk ook een benzineapp op mijn Smartphone en soms is het ergens anders nog goedkoper en dan ga ik daar natuurlijk tanken ha haha. Daarnaast ben ik verrast door het automerk Hyundai Elantra, want de auto rijdt erg prettig en erg zuinig. Mocht ik ooit nog eens een auto nodig hebben, dan zou ik zeker bij de Hyundai dealer binnenlopen.

Hihihi, je hebt gelijk hoor wat het aantal lezers én reageerders betreft. Na 100 dagen is het gezegde ‘uit het oog, uit het hart’ weer eens bevestigd. Wellicht vinden de mensen die afgehaakt zijn mijn manier van schrijven niet leuk, te gedetailleerd, de verhalen te lang, mijn mening te uitgesproken of ze willen al die mooie foto’s en video’s niet meer zien in het koude Nederland ha haha :-). Misschien is er gebrek aan tijd of stress, zijn ze ‘te druk’ met hun eigen leven, speelt jaloezie een rol of is er voor hun een andere reden dat ze niet kunnen reageren? Wellicht speelt het feit wel mee dat ik niet meer in Amsterdam woon en nu een ‘dakloze’ ben :-)? De bezoekjes en logeerpartijtjes in hartje Amsterdam zijn voor hun natuurlijk ook definitief voorbij. Ik ga daar ook niet meer wonen en wellicht vinden zij ‘Brabant’ veel te saai en veel te ver om naartoe te reizen?

Van een paar mensen heb ik in 2017 zelfs niets meer gehoord, maar namen ga ik hier niet noemen hoor :-). Ik kan van alles bedenken en invullen waarom zij afgehaakt zijn, maar eigenlijk weet ik het dus niet. Wellicht was één van hun goede voornemens voor het nieuwe jaar om het contact met mij te verbreken ha haha. Na twee maanden heb ik ze maar uit mijn verzendlijst gehaald en zij zijn verlost van de melding ‘Raymond heeft een nieuw reisverslag geplaatst in …..’. Blijkbaar zijn ze blij dat ik dat gedaan heb, want ook daarop heb ik geen reactie meer gekregen. Ik kan alleen maar hopen dat er niets ernstigs is gebeurd of dat er bij hun iets minder leuks aan de hand is?!?

Verbazen doet het mij echter ook wel hoor, want zoveel tijd kost het niet om iets te lezen en een paar zinnetjes terug te typen. Iedere dag zo verhaaltje typen en de foto’s uitzoeken en comprimeren kost meer tijd dan het lezen en reageren zelf :-). Daarnaast verwacht ik echt niet dat iedereen dagelijks iets van zich laat horen. Met een werkzaam leven, een gezin en alle andere verplichtingen begrijp ik zelf ook wel dat dat niet kan.
Maar het is zoals het is Cor. Wat mensen betreft heb ik al het nodige meegemaakt en bijgeleerd in mijn leventje en inmiddels ben ik wel wat gewend. Op een moment als dit leer ik de echte mens, achter de ‘gemaskerde’ mens weer kennen denk ik dan maar. Ik slaap er in ieder geval niet minder om en ik vermaak mij er ook niet minder om :-). Tot slot kan ik ook wel begrijpen dat er een aantal mensen zijn die mij totaal niet (meer) begrijpen met de keuzes die ik maak en met hetgeen ik allemaal juist wél of juist niet doe. Ik heb natuurlijk ook niet echt een keurig gestandaardiseerd en/of normaal leventje, zoals dat in andermans ogen eigenlijk hoort te zijn :-). Maar zoals je weet: ‘wat anderen daar allemaal van vinden, dat interesseert mij toch geen biet’.

Maar er zijn gelukkig ook echte vrienden, trouwe lezers én reageerders die net als jij wel regelmatig iets van zich laten horen. Jij doet dat zowel per website als per app, zij reageren vooral per Whatsapp, Telegram of email en soms Skype ik weleens met iemand. Al deze mediums zijn erg leuk en je kan er meer persoonlijke zaken in kwijt dan via de reiswebsite. Anderen vinden het nu eenmaal niet prettig dat iedereen mee kan lezen via de reiswebsite en dat begrijp ik.
Ach, en weet je, ook al wordt het aantal lezers in de komende 100 dagen nog minder, ik blijf toch wel schrijven hoor :-). Grotendeels schrijf ik eigenlijk voor mijzelf, zodat ik in de toekomst nog eens terug kan lezen wat ik allemaal gedaan, ervaren en geschreven heb. Willie is zelfs zo lief en attent dat ze alle reisverslagen voor mij uitprint, zodat ik straks een boekwerk heb als ik terug kom. Daarna kan ik nog eens teruglezen of alles wat ik geschreven en gezegd heb wel zo verstandig was ha haha. Na deze preek is er al meer dan 1 A4tje gevuld, dus ik ga maar snel over naar de dag van vandaag :-).

Rockhampton, here I come :-). Ik kan het niet laten om vandaag toch eerst het binnenland in te rijden en via een omweg naar Rockhampton te gaan. Uit de reisinformatie begrijp ik dat het een hele mooie route is om te rijden. Onderweg ga ik de ‘Callide kolenmijn’ en het ‘Callide Power Station’ bezoeken, want dat zijn toch vormen van energieopwekking die ik in deze grootte nog nooit gezien heb. Eerst rij ik 123 km naar Biloela in het westen en vandaar ga ik via Mount Alma 144 km naar het noordoosten om bij mijn eindbestemming te komen. In totaal dus 267 kilometer rijden en dat is prima te doen op een warme dag als vandaag.

Het is inderdaad een mooie route, maar daar waar de bossen, heuvels en bergen beginnen liggen veel doodgereden dieren langs de weg. Bah, dat is en blijft zo naar gezicht. Het lijkt wel alsof ze de natuur hier zijn gang laten gaan en ze die dieren niet opruimen. Ik denk zelfs dat ze als voedsel dienen voor andere dieren en de rest uiteindelijk vanzelf vergaat? Ik tel al snel minimaal tien dode kangoeroes en dan stop ik met tellen, bah wat sneu. Geen wonder dat zoveel mensen een enorme ‘stootbumper’ aan de voorkant van de auto hebben. Blijkbaar is dit een favoriete doorlooproute voor de dieren, maar het maakt mij een beetje huiverig. Je mag 100 km/u rijden, maar ik maak er maar 80 km/u van en dan maar hopen dat ze niet voor mijn auto voorbij komen springen. Hoezo kijken ze ook eerst niet even of er iets aankomt, domme dieren :-).

De kolenmijnen zijn uit de verte al goed te zien vanwege het kleurverschil met de rest van de omgeving. Ik ben het grootste deel van de route voor 360 graden omringd door bossen, heuvels en bergen. De wegen gaan omlaag en omhoog en deels doet het me hier aan Nieuw-Zeeland denken. Helaas kan ik opnieuw niet overal stoppen, waar ik het liefst wil stoppen. Ik kan dus ook helaas niet de foto’s maken die ik graag wil maken.
De weg naar de ‘lookout’ van de kolenmijn is bijvoorbeeld grotendeels van zandkiezelstenen, enorm smal en steil en ik kan daar niet stil gaan staan om foto’s te maken. Maar jeetje mina, wat een uitzicht zeg en wat een enorme bergen waar ze die kolen vanaf graven. Helaas zie je bovenop de lookout vooral de toppen van de bergen en niet de afgraving zelf en juist die vind ik mooier om te zien. Daar zie je ook meer van de enorme vrachtwagens en machines die daar aan het werk zijn.

Het dorp Biloela is nog best groot en heeft zelfs nog een redelijk winkelcentrum. Ik heb echt zo zin in een lekker bakkie koffie en dat ga ik daar maar eens even drinken. Deze keer kan ik al die lekkernijen die mij zo aankijken niet weerstaan en daar eet ik er ook maar een van op :-). Daarna even een rondje lopen door het winkelcentrum, een flesje ijskoude cola kopen en op naar de ‘Australian’s Country Way’ route. Tijdens deze route kom ik ook door de dorpen Mount Morgan en Mount Alma en opnieuw is het indrukwekkend om deze route te rijden. Wat is dit toch een gigantisch mooi land! Ik kan alleen maar weer zeggen, zie de foto’s en dan nog zie je maar een fractie van wat ik zie.

Als ik bij Mount Alma ben en de berg weer af moet rijden en in de verte de stad Rockhampton zie liggen begint het al helemaal te kriebelen. Het blijft kicken om de wegen langs de bergen al te kunnen zien liggen die je daarna steil af moet rijden. Ik heb al vaak gedacht aan mijn ervaringen in Amsterdam. Als ik daar aan het wandelen of fietsen was, dan vloog de tijd voorbij en was de dag zo om. Precies datzelfde gevoel heb ik hier ook heel vaak. Ik weet dat ik 267 kilometer moet rijden, maar doordat er onderweg zoveel moois te bekijken is lijkt de afstand helemaal niet zo groot. Voordat ik het weet ben ik alweer op mijn bestemming. Tot morgen!