DAG 127: Wo 8 Maart ’17 Perth – Albany

Muziek is niet alleen een verbindende factor, maar voor mij ook een perfect ‘slaapmiddel’. Als ik eenmaal in bed lig zet ik ‘Masters of Chant’ op en voordat ik het zelf in de gaten heb slaap ik al :-). Natuurlijk is het niet alleen de muziek, maar de combinatie van de muziek en de vermoeidheid van de activiteiten overdag. Ik lag gisterenavond al vroeg in bed, sliep snel en daarom kan ik om 6am al achter het stuur gaan zitten en naar Albany vertrekken.

Prachtig om al rijdend de zon hogerop te zien klimmen in de nu nog blauwe lucht. Naarmate de zon verder stijgt, schijnt het zonlicht steeds meer op het bos en dieper in het bos. Dat geeft een bijzonder mooi effect zo op de vroege ochtend. Als ik op de juiste highway kom zegt mijn gps: ‘330 kilometer rechtdoor rijden’. Stel je dat eens voor, ik rij op een highway die aan een stuk rechtdoor gaat. Af en toe zit er eens een klein bochtje naar links of naar rechts in de weg, maar voor de rest is het alleen maar recht toe recht aan. Onderweg kom ik slechts enkele dorpen of beter gezegd ‘gehuchten’ tegen, waar je niet veel meer kan dan iets eten, drinken, tanken en toiletteren.

Vroeg in de ochtend kom ik kilometerslang niemand tegen en al zeker geen automobilisten. Het zijn vooral vrachtwagens die ik tegenkom. Net als op veel andere plaatsen in Australië zijn hier ook regelmatig drie rijbanen. De ene keer kan ik inhalen en de andere keer de tegenligger en dat is wel erg prettig gezien de lange vrachtwagens. Dat is een volgende verrassing vandaag, want ze rijden hier niet met één, maar met twee aanhangers. Ik gok dat de vrachtwagens zo 27 meter lang zijn :-). Later in de ochtend wordt het wel steeds drukker en uiteindelijk zijn wij automobilisten toch in de meerderheid. Onderweg zijn er zeer regelmatig parkeerplaatsen waar je kan uitrusten en/of picknicken. Het merendeel van de parkeerplaatsen en alle zijwegen naar een natuurpark of een boerderij zijn van rood of zandkleurig zand, alleen de highway en een weg naar een gehucht is ‘verhard’. Wel zie ik later dat ze bij gerenoveerde of nieuw verbrede stukken highway de parkeerplaatsen ook meteen verharden en dat is prettiger dan de zandkiezelstenen.

De eerste 100 kilometer van de route gaat grotendeels tussen de bossen door. De weg gaat continue omlaag en omhoog. Niet heel steil, maar het is zeker niet vlak. Daarna wisselt het bos zich steeds vaker af met ‘droog’ uitziende weilanden en veel, heel veel schapen. Dat is waar een deel van de mensen in West-Australië hun inkomen mee verdienen. Helaas kom ik overal op deze route veel herinneringsplekken van verongelukte mensen tegen. Grotendeels zijn het zelfs plekken waar meer dan één herdenkingskruis staat, vaak zijn het er wel drie of vier. In het dorp Williams hebben ze zelfs autowrakken langs de weg gezet om mensen te ontmoedigen harder dan 110 km/u te rijden.

Op een bepaald moment kom ik een bordje tegen van een ‘scenic route’. Helaas heb ik geen bereik met mijn Smartphone, dus ik kan niet zien hoe die route precies loopt. Deze route is 82 kilometer extra rijden, maar komt uiteindelijk ook in het dorp Williams uit. Ik twijfel, maar het geeft mij wel de kans om onderweg een bauxietmijn te zien. Eigenlijk moet ik niet eens twijfelen, ik rij deze weg eens in mijn leven en wat is nu 82 kilometer op al die kilometers die ik al gereden heb. Dus foto maken van het bord en rijden maar en daar heb ik zeer zeker geen spijt van, integendeel zelfs.

Ik weet niet wie zich de films van ‘the little house on the prairie’ nog herinnert, maar dat zijn de beelden en herinneringen die ik krijg vanaf het moment dat ik deze route ga rijden. West-Australië is totaal anders als alles wat ik tot nu toe gezien heb. Ik probeer het vast te leggen op foto’s wat ik bedoel, maar ik weet niet of je op een foto kan zien wat ik ervaar door dit te zien. Laat hier paarden met huifkarren rondrijden en het plaatje is wat mij betreft compleet, prachtig om te zien.
Vanuit de verte zie ik de rode kleur van de Bauxietmijn al en die is natuurlijk grotendeels afgesloten. Er staat een hekwerk voor de helft open en er staan een paar auto’s. Ik ben gewoon zo brutaal om het terrein op te rijden, een paar foto’s te maken en weer weg. Vandaar gaat het door naar Williams en ik ben blij dat ik deze 82 kilometers heb gereden. Volledig terecht dat deze weg de naam van ‘scenic route’ heeft gekregen.

Mijn volgende tussenstop is het dorp ‘Mount Barker’ waar ik als eerst naar de tourist information ga. Deze keer staat er een vriendelijke mijnheer die mij het een en ander vertelt. 15 minuten rijden van hier is ‘The Porongurup Range’ waar je de Granite Skywalk kan maken en dat ziet er echt prachtig uit. Maar als ik de brochure zie en daarna de reviews op tripadvisor lees, blijkt het een pittige 4,4 km route te zijn met een intensiteit van het hoogste level, namelijk ‘level 5’. Daar hoef ik niet eens over na te denken, want ik heb daar niet de juiste schoenen voor en met mijn conditie is dat sowieso niet haalbaar. Alle vier de andere routes hebben een intensiteit van ‘level 4’, maar dat heb ik al eens eerder geprobeerd en was niet haalbaar voor mij. Dus deze mijnheer is zo vriendelijk om mij de weg uit te leggen naar de ‘lookout’ van het dorp ‘Mount Barker’ zelf. Daar kan ik met de auto komen en is het uitzicht ook erg mooi.

Dan is het de hoogste tijd om naar Albany te rijden. Dat gaat een bijzondere ervaring worden met hetgeen ik tot nu toe over Albany en de omgeving gelezen heb. Ik ga namelijk naar het meest zuidelijkste deel van Australië en dat ligt natuurlijk aan de Zuidelijke Oceaan. Aan de overkant van die oceaan ligt Antarctica, dus ik ga het ‘koude’ en minder goede weer tegemoet en het zeewater is zeker niet zo warm als in Perth :-). In Albany gaat het deze week tussen de 18 en 24 graden worden, terwijl het in Perth de hele week tussen de 30 en 35 graden is :-). Later deze week rij ik aan de zuidkust voorbij naar Augusta en daar komen de Zuidelijke Oceaan en de Indische Oceaan samen. Vanaf daar ga ik terug richting Perth en gaat het steeds weer een beetje warmer worden.

Hoe dichter ik bij Albany kom, hoe meer bewolking ik zie. Op het dashboard van de auto zie ik de buitentemperatuur steeds verder dalen naar maar 19 graden. Eenmaal in Albany rij ik zomaar wat rond en ontdek ik al vrij snel een ‘lookout’ waar ik wat foto’s en filmpjes maak om daarna naar het appartement toe te rijden. Ik had al sms-contact gehad met Heather, opnieuw een zeer vriendelijke en wat oudere eigenaresse. Het is hier nu laagseizoen, dus ze vertelt dat ze tijd genoeg heeft. Naast mij komen er maar twee andere gasten en daarom heeft ze voor mij en hun alvast een kaart klaar gelegd met aantekeningen erop. Daarop heeft ze precies geschreven wat ik waar kan zien, hoe ik er kom en wat ze mij zou adviseren om te bekijken. Zoiets is toch superlief en super attent! Het is zo attent dat ik zelfs foto’s van de kaart heb gemaakt.

Het appartement is ruim en heeft, net zoals ik in Amsterdam had, een hoekkeuken in de woonkamer. Daarnaast is er een apart toilet en een aparte bad- en slaapkamer. Toen ik naar binnen liep kreeg ik een glimlach op mijn gezicht, want ik ga qua inrichting terug in de tijd en dat past bij de belevenissen van vandaag. Maar doordat het er zo netjes, schoon en goed verzorgd uit ziet doet dit gedateerde appartement niets onder voor een modern appartement, waarvan de prijs natuurlijk een stukje hoger is als dit appartement. Ik zet mijn spullen binnen en het eerste wat ik na al die maanden doe is een lange broek aantrekken en ik kan je zeggen dat dat erg ‘raar’ aanvoelt. Daarna rij ik meteen naar de supermarkt, want vanavond en morgenavond ga ik zelf koken. Tot zover de dag van vandaag.