DAG 153: Ma 3 April ’17 Brisbane - Tokyo
Door: Raymond
Blijf op de hoogte en volg Raymond
03 April 2017 | Japan, Tokio
Ey hallo allemaal, daar ben ik alweer :-). Veel sneller dan ik zelf verwacht had, maar ik heb er toch nog de tijd voor. Stipt om 7.55am word ik opgehaald bij het motel en verlaat ik de stad Brisbane met een chauffeur die last heeft van ‘blauwe maandag’. Dat is niet alleen aan zijn rijstijl te merken, maar hij heeft ook een chagrijnig humeur. Ondanks zijn vele passagiers weerhoudt hem dat er niet van om andere medeweggebruikers allerlei lelijke namen te geven ha haha. Ach het went, in Australië kom je regelmatig van die ‘schreeuwende’ types tegen en soms gaan ze zelfs met elkaar op de vuist.
Bij de check-in word ik opnieuw niet herkent door het systeem, dus heb ik de hulp nodig van een vriendelijke dame. Zij vertelt mij dat dat komt, omdat ik een combinatieticket heb. Ik sta bij Quantas onder een andere ‘boeking-referentie’ geregistreerd als bij Emirates. Ik heb deze keer wel erg veel mazzel, want ik zit op stoel 45A en dat is bij de nooduitgang in het midden. Ik heb dus geen stoelen voor mij, kan mijn benen languit strekken en de deur zelfs als ‘voetenbankje’ gebruiken. Wow, dat is pas lekker comfortabel vliegen zeg :-). In mijzelf moet ik ook wel een beetje lachen vandaag, want ik zit natuurlijk met veel andere en vooral Aziatische mensen in het vliegtuig. Ongeveer 25% van de mensen in het vliegtuig draagt een mondkapje, zou dat nu echt zoveel zin hebben?
Deze keer is het helaas geen vlekkeloze vlucht, want we vertrekken met vertraging doordat twee mensen te laat bij de gate zijn. Eenmaal onderweg vliegen we over het Great Barrier Reef en ondanks de vele bewolking kunnen we een klein deel daarvan toch goed zien. Zoiets is en blijft fenomenaal om te zien, helemaal vanaf 10 km hoogte en het geeft een moment van veel mooie herinneringen. Onderweg is ook een deel van Papoea-Nieuw- Guinea met zijn vele rivieren goed te zien. Wat dat betreft is piloot zijn best een mooi beroep, helemaal als de wereld onbewolkt is en je alles zo goed kan zien. En als piloot of natuurlijk steward of stewardess zie je nog eens wat van de wereld. Qua vliegtijd kan ik onderweg drie leuke films kijken en dat is best prettig, dan gaat de tijd lekker snel.
Eenmaal in de buurt van Japan begint het minder leuk te worden, want daar onweert en regent het. Ook wij kunnen dus niet landen en moeten een half uur rondjes vliegen. Het weer is zo slecht dat het vliegtuig af en toe in een keer een meter of twee en misschien wel meer naar beneden valt. Ik kan je vertellen dat dat niet echt een prettig gevoel is. Helaas krijg je daardoor ook veel huilende kinderen en worden diverse mensen en met name kinderen er ‘ziek’ van. Eenmaal geland zie ik namelijk diverse moeders met spugende kinderen, niet echt een leuk begin om in Tokyo aan te komen.
Daarna is het een flink eind lopen naar de douane. Als ik daar de hoek om kom zie ik alleen maar rijen met mensen en dat doet mij meteen denken aan de Verenigde Staten. We worden door heen en weer rennende en gestreste medewerkers als een ‘kudde schapen’ in een ‘slangenrij’ gezet, want ze hebben te weinig poortjes met linten. Ongelooflijk, zo immens groot vliegveld waar zoveel mensen komen en dan moet je meer dan een uur wachten voordat je door de douane bent.
In het vliegtuig moet je twee bijna identiek dezelfde kaarten invullen en één daarvan hier afgeven. Daarna willen ze van beide wijsvingers een vingerafdruk en maken ze een foto van je, dus vanaf nu ben ook ik voor altijd onderdeel van Japan :-). Daarna mijn koffer ophalen en die staan allemaal al naast de band, dus daar hoef ik gelukkig niet meer op te wachten. Dan voor de 2de keer door de douane, weer vragen beantwoorden, het 2de kaartje afgeven en gelukkig willen ze niet in mijn koffer kijken. Op naar de aankomsthal waar ik naast de vele mensen ook zeker 100 mensen met naambordjes zie staan. Dat ziet er best heel leuk en grappig uit, hoe moet je daar nu wijs uit worden?
Tot slot op zoek naar een geldautomaat en ik ga meteen maar het maximale bedrag pinnen van 50.000 JPY (€427,37). Zoals verwacht willen de banken hier ook aan de mensen verdienen en ja hoor, de opname kost 216 JPY (€ 1,83) extra en dan nog € 2,25 van de ABN, dat maakt toch alweer € 4,08. Helemaal niet zo gek dat wij in de grote steden overal op de wereld van die immens grote en dure bankgebouwen zien staan. ‘Stelletje ratten’ zijn het gewoon met hun zogenaamde dienstverlening en dan maar volhouden dat ze hier geen geld aan verdienen. Nee nee, natuurlijk niet en ik ben blond :-).
Dan kan ik eindelijk op zoek naar mijn shuttlebus en dat is een korte zoektocht. Er staat namelijk een heel overzichtelijk bord en daarop kan je precies zien waar je moet zijn, in mijn geval bushalte 27. Wat ik buiten als eerste doe is mijn koffer open en na vijf maanden mijn jas maar weer eens aan. Het eerste wat ik denk: ‘is die jas nu kleiner geworden ha haha’. Tja Ray, vijf maanden volop fun en minimaal vijf kilo extra :-). Natuurlijk had ik dat al eerder gemerkt, maar het interesseert me op dit moment niet. Ik heb in de afgelopen vijf maanden ongeveer alles gedaan ‘wat god verboden heeft’ en ik heb er nog geen seconde spijt van gehad :-). ‘Carpe Diem’ helemaal tijdens deze maanden.
Jeetje mina zeg, wat is het hier koud na al die regen, het is maar 9 graden. Veel grote hotels hebben een gratis shuttleservice en die van mij dus ook. Ieder half uur komt deze bus langs terminal 2 en terminal 1 en brengt je vervolgens naar de voordeur van het hotel. Eerlijk is eerlijk, dat is nu iets wat ik wel een perfecte dienstverlening noem.
Eenmaal bij het hotel worden we door maar liefst vijf medewerkers ingecheckt en ik ben echt dolblij als ik uiteindelijk op mijn kamer ben. We zouden eigenlijk om 19.10 arriveren en dat werd 19.47. Met alle gekkigheid om door de douane te komen zit ik uiteindelijk pas om 21.45 in de shuttlebus. Ik heb de ‘knollen zo op’ en als ik eenmaal op mijn kamer ben duik ik meteen het bed in. Zo heerlijk!
Bij de check-in word ik opnieuw niet herkent door het systeem, dus heb ik de hulp nodig van een vriendelijke dame. Zij vertelt mij dat dat komt, omdat ik een combinatieticket heb. Ik sta bij Quantas onder een andere ‘boeking-referentie’ geregistreerd als bij Emirates. Ik heb deze keer wel erg veel mazzel, want ik zit op stoel 45A en dat is bij de nooduitgang in het midden. Ik heb dus geen stoelen voor mij, kan mijn benen languit strekken en de deur zelfs als ‘voetenbankje’ gebruiken. Wow, dat is pas lekker comfortabel vliegen zeg :-). In mijzelf moet ik ook wel een beetje lachen vandaag, want ik zit natuurlijk met veel andere en vooral Aziatische mensen in het vliegtuig. Ongeveer 25% van de mensen in het vliegtuig draagt een mondkapje, zou dat nu echt zoveel zin hebben?
Deze keer is het helaas geen vlekkeloze vlucht, want we vertrekken met vertraging doordat twee mensen te laat bij de gate zijn. Eenmaal onderweg vliegen we over het Great Barrier Reef en ondanks de vele bewolking kunnen we een klein deel daarvan toch goed zien. Zoiets is en blijft fenomenaal om te zien, helemaal vanaf 10 km hoogte en het geeft een moment van veel mooie herinneringen. Onderweg is ook een deel van Papoea-Nieuw- Guinea met zijn vele rivieren goed te zien. Wat dat betreft is piloot zijn best een mooi beroep, helemaal als de wereld onbewolkt is en je alles zo goed kan zien. En als piloot of natuurlijk steward of stewardess zie je nog eens wat van de wereld. Qua vliegtijd kan ik onderweg drie leuke films kijken en dat is best prettig, dan gaat de tijd lekker snel.
Eenmaal in de buurt van Japan begint het minder leuk te worden, want daar onweert en regent het. Ook wij kunnen dus niet landen en moeten een half uur rondjes vliegen. Het weer is zo slecht dat het vliegtuig af en toe in een keer een meter of twee en misschien wel meer naar beneden valt. Ik kan je vertellen dat dat niet echt een prettig gevoel is. Helaas krijg je daardoor ook veel huilende kinderen en worden diverse mensen en met name kinderen er ‘ziek’ van. Eenmaal geland zie ik namelijk diverse moeders met spugende kinderen, niet echt een leuk begin om in Tokyo aan te komen.
Daarna is het een flink eind lopen naar de douane. Als ik daar de hoek om kom zie ik alleen maar rijen met mensen en dat doet mij meteen denken aan de Verenigde Staten. We worden door heen en weer rennende en gestreste medewerkers als een ‘kudde schapen’ in een ‘slangenrij’ gezet, want ze hebben te weinig poortjes met linten. Ongelooflijk, zo immens groot vliegveld waar zoveel mensen komen en dan moet je meer dan een uur wachten voordat je door de douane bent.
In het vliegtuig moet je twee bijna identiek dezelfde kaarten invullen en één daarvan hier afgeven. Daarna willen ze van beide wijsvingers een vingerafdruk en maken ze een foto van je, dus vanaf nu ben ook ik voor altijd onderdeel van Japan :-). Daarna mijn koffer ophalen en die staan allemaal al naast de band, dus daar hoef ik gelukkig niet meer op te wachten. Dan voor de 2de keer door de douane, weer vragen beantwoorden, het 2de kaartje afgeven en gelukkig willen ze niet in mijn koffer kijken. Op naar de aankomsthal waar ik naast de vele mensen ook zeker 100 mensen met naambordjes zie staan. Dat ziet er best heel leuk en grappig uit, hoe moet je daar nu wijs uit worden?
Tot slot op zoek naar een geldautomaat en ik ga meteen maar het maximale bedrag pinnen van 50.000 JPY (€427,37). Zoals verwacht willen de banken hier ook aan de mensen verdienen en ja hoor, de opname kost 216 JPY (€ 1,83) extra en dan nog € 2,25 van de ABN, dat maakt toch alweer € 4,08. Helemaal niet zo gek dat wij in de grote steden overal op de wereld van die immens grote en dure bankgebouwen zien staan. ‘Stelletje ratten’ zijn het gewoon met hun zogenaamde dienstverlening en dan maar volhouden dat ze hier geen geld aan verdienen. Nee nee, natuurlijk niet en ik ben blond :-).
Dan kan ik eindelijk op zoek naar mijn shuttlebus en dat is een korte zoektocht. Er staat namelijk een heel overzichtelijk bord en daarop kan je precies zien waar je moet zijn, in mijn geval bushalte 27. Wat ik buiten als eerste doe is mijn koffer open en na vijf maanden mijn jas maar weer eens aan. Het eerste wat ik denk: ‘is die jas nu kleiner geworden ha haha’. Tja Ray, vijf maanden volop fun en minimaal vijf kilo extra :-). Natuurlijk had ik dat al eerder gemerkt, maar het interesseert me op dit moment niet. Ik heb in de afgelopen vijf maanden ongeveer alles gedaan ‘wat god verboden heeft’ en ik heb er nog geen seconde spijt van gehad :-). ‘Carpe Diem’ helemaal tijdens deze maanden.
Jeetje mina zeg, wat is het hier koud na al die regen, het is maar 9 graden. Veel grote hotels hebben een gratis shuttleservice en die van mij dus ook. Ieder half uur komt deze bus langs terminal 2 en terminal 1 en brengt je vervolgens naar de voordeur van het hotel. Eerlijk is eerlijk, dat is nu iets wat ik wel een perfecte dienstverlening noem.
Eenmaal bij het hotel worden we door maar liefst vijf medewerkers ingecheckt en ik ben echt dolblij als ik uiteindelijk op mijn kamer ben. We zouden eigenlijk om 19.10 arriveren en dat werd 19.47. Met alle gekkigheid om door de douane te komen zit ik uiteindelijk pas om 21.45 in de shuttlebus. Ik heb de ‘knollen zo op’ en als ik eenmaal op mijn kamer ben duik ik meteen het bed in. Zo heerlijk!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
