DAG 154: Di 4 April ’17 Tokyo

Ik heb geslapen als een blok, dus zoals je begrijpt heb ik een lekker bed :-). Ik ben erg snel in slaap gevallen en ik werd om 7.30 pas wakker, dat doet een mens goed. Japan, wat een cultuurshock zeg. Niet alleen in het vliegtuig, maar ook op het vliegveld kom ik gisterenavond en vandaag tientallen mensen met mondkapjes tegen. Ik blijf het een vreemd gezicht vinden en tegelijkertijd vraag ik mij af of het dan allemaal zo slecht is wat ik zelf inadem? Ik kan me bijna niet voorstellen dat al die mensen dag in dag uit met zo kapje over hun mond door het leven gaan, vreselijk!

Mijn hotel is zo immens groot en grappig. Ze hebben in dit hotel geen gordijnen voor de ramen, maar schuifdeuren :-). Er staat een apparaat op het bureau dat ik denk ‘wat moet dat nu zijn’. Het lijkt op een thermoskan, maar het is dus een waterkoker. Als het water eenmaal heet is, moet je op de grote knop drukken en ‘klaar is kees’. Natuurlijk heb ik in Australië nog een extra doos ‘cappuccino’ gekocht, want ik heb het vermoeden dat ze dat hier niet kennen. En ik heb als ik eenmaal wakker ben geworden toch echt koffie nodig en geen Japanse thee. En natuurlijk heeft Japan weer andere stopcontacten, maar gelukkig zit er in mijn 5-delige wereldstekker toch één stekker die past.

Wat verder wel leuk is, is dat alle verlichting en muziek in het nachtkastje zijn weggewerkt. Ook zitten er twee schakelaars in het kastje gebouwd voor ‘do not disturb’ en ‘make up my room’. Dan gaat er op de gang een rood of groen lampje branden. Onder het nachtkastje zit een soort van voetverlichting, zodat je s ’nachts toch iets kan zien als je naar toilet moet, helemaal perfect! Vanuit je bed kan je bij wijze van spreken alles regelen. Japanners zijn kleine, dunne mensen en dat zie je terug aan de inrichting. De badkamer is zoals ik gewend ben met een bad/douche combinatie, maar wel een ander toilet. Er staat namelijk altijd water in en ze hebben een spoelsysteem voor je billen ha haha. Dat systeem kende ik al wel, want tijdens de ziekte van mijn moeder had ze ook zo toiletbril.

Overal waar ik kijk of kom zie ik steeds de taal waar ik niets van begrijp. Ik zie veel folders, maar lang niet alles is in het Engels, dus dat gaat nog een hele leuke uitdaging worden. Na mijn ritueeltje ga ik bij het ontbijt kijken, want ik heb natuurlijk niets kunnen kopen of ik moet op de luchthaven eten. De dame begrijpt mij niet, maar ik wil eerst kijken of het ontbijt wel wat is en dan kom ik wel terug :-). Blijkbaar begrijpt ze mij alsnog en ik sta versteld van het aanbod en dat voor 17 euro. Het is zeg maar een uitgebreid westers ontbijt met Engelse en Aziatische aanvulling tot aan vis toe. Het ziet er echt heel netjes en lekker uit. Dus alsnog terug naar de ingang, mijn kamernummer laten zien en ik heb echt heerlijk ontbeten. Dat is zeker voor herhaling vatbaar, dus morgenochtend ben ik weer van de partij.

Dit hotel heeft een gratis en prima wifi-verbinding, dus ik hoop dat dat in de andere hotels ook zo is. Schijnbaar hebben ze op allerlei openbare plekken en in de treinen/metro ook gratis wifi, dus ik ga me nog geen prepaidkaart kopen. Ik weet inmiddels dat het mogelijk is, dus die kan ik altijd nog aanschaffen. Je kunt daar echter alleen maar mee internetten en niet mee sms’en of bellen. In Japan is een prepaidkaart kopen helemaal niet gebruikelijk. Het is hier juist heel normaal om een mobiele telefoon inclusief beltegoed huurt, maar daar begin ik niet aan.

Met de bus ga ik weer naar de luchthaven en meerdere mensen die gisteravond bij mij in de bus zaten doen dat ook. Een stelletje vertelt dat ze vanuit de luchthaven met de snelle trein naar Tokio Centraal gaan, omdat het een stuk goedkoper is dan een hotel daar. Erg prettig om te horen, dus ik ben niet de enige die daar tegenaan loopt. Maar ik ben nog niet zover, want ik moet eerst nog de weg zien te vinden en een ov-chipkaart zien te scoren. Ik moet er niet aan denken om steeds losse treintickets te kopen in dit megagrote netwerk van trein- en metrolijnen. Het systeem op zich is hetzelfde als in Amsterdam met het noemen van het begin- en het eindstation, alleen heeft Amsterdam maar 3 metrolijnen en in Tokyo zijn het er misschien wel 100, als het niet meer is.

Ik ga morgen eerst met de trein aan de stad Tokyo voorbij en naar de stad Yokohama. Daar heb ik denk ik een ontzettend leuk en typisch Japans hotel gevonden met maar 25 kamers en inclusief ontbijt. Het ligt vlakbij het centrum van Yokohama en dichtbij de ‘Tokyo Bay’. Dit hotel heeft veel goede reviews, dus ik blijf er meteen vijf nachten. Er is daar zoveel te zien in de buurt en ik ben zo benieuwd joh. Vandaar wil ik dan rustig aan richting de stad Tokyo gaan. Wellicht is dan de grootste drukte voorbij, zijn de kamers minder duur is en kan ik alsnog in een van de 1608 hotels die nu allemaal bezet zijn. Ik kan niet ontkennen dat dat toch best even een baalmomentje was.

Als ik bij de reisinformatie kom, ontmoet ik een supervriendelijk Japans meisje. Zo vriendelijk ben ik ze nog nooit tegengekomen. Als ik haar vertel wat mij plannen zijn en waar ik een hotel heb geboekt zorgt ze er niet alleen voor dat ik de juiste folders krijg, maar ze tekent en schrijft zelfs de hele route voor mij in het Engels uit. Ze geeft me een grotere plattegrond van de trein- en metrolijnen en met gekleurde stiften markeert ze de route hoe ik moet reizen en hoe ik daarna bij mijn hotel kom.
Wow, klinkt het gek als ik zeg dat ik gewoon onder de indruk ben van haar? Ze neemt alle tijd en ondanks dat er mensen achter mij staan te wachten neemt ze toch uitgebreid de tijd, zodat ze ook zeker weet dat ik het begrijp, het is gewoon superlief! Daarna op naar de kaartautomaat, maar ik begrijp er helemaal niets van, zelfs niet in het Engels. Dus op naar het informatiecentrum van de Sky Access Line en daar helpen ze mij aan een ov-chipkaart, dat maakt het reizen al een stuk gemakkelijker. Verder is het gewoon gaan en maar kijken wat er onderweg op mijn pad komt, het is en blijft een uitdaging in zo miljoenenstad.

Daarna kan ik op mijn gemak de vier verdiepingen en het winkelcentrum van de luchthaven bekijken. Indrukwekkend hoe groot het is en de manier hoe de mensen op sommige plekken zitten te werken. Aan de ene kant verzamelen ze de pakketten en aan de andere kant zitten ze achter de laptop te werken. Ze hebben ontzettend veel shops die pakketdiensten aanbieden, zoiets heb ik op Schiphol nog nooit gezien.
Je kan ook wel merken dat het er allemaal best wel formeel aan toe gaat en ik zie veel verschillende medewerkers. Zowel binnen als buiten zie ik zoveel observerende medewerkers, zij staan of zitten ergens en doen niets anders als kijken en mensen te woord staan. Maar ze komen absoluut niet van hun plek af, twee uur later staan ze er nog steeds. Verder vind ik het geweldig hoe ze op hun manier laten zien wat je bij hun kan eten en het ziet er allemaal prima uit. Halverwege de middag maak ik daar dan ook dankbaar gebruik van en dan eet ik vanavond wel iets gemakkelijks vanuit het winkeltje in het hotel :-).

Daarna terug naar het hotel en ik vind het best wel leuk dat mijn kamer zo dichtbij de start- en landingsbaan van het vliegveld is. Ik zie allerlei vliegtuigen in de file staan voordat ze op kunnen stijgen. Als het ene vliegtuig opgestegen is moet de volgende weer wachten op een vliegtuig dat gaat landen. Dat vergt een strakke planning zeg en ik sta versteld van de aantallen vliegtuigen en de vele verschillende vliegtuigen, van de hele kleine tot de echt hele grote, zoals je op de laatste foto kan zien. En daar laat ik het bij voor vandaag, genoeg getypt en tot een volgende keer maar weer :-).