Dag 174-180: Ma 24 t/m Zo 30 April 2017 Tokyo

Na de leuke en zonovergoten dag van gisteren hebben zich in de afgelopen week blijkbaar toch weer wat ontstekingen ontwikkeld, die vandaag op een paar ongemakkelijke plekken actief zijn geworden. Een hele vreemde situatie, omdat ik afgelopen zaterdag juist zo rustig en relaxed dagje heb gehad. Maar goed, mijn lijf verrast mij wel vaker op een onaangename manier en ik weet inmiddels dat de meeste van deze ongemakkelijke klachten ook ‘vanzelf’ weer verdwijnen. Uit voorzorg had ik in Australië al wat extra ontstekingsremmers ingekocht, want hoe leg ik in het Japans uit dat ik die wil hebben :-)? Aan het begin van deze nieuwe week moet ik mijzelf maar even dwingen om wat gas terug te nemen, dus schakel ik mijn ‘fysieke motor’ terug van de vierde naar de tweede versnelling. Ha haha, best leuk geformuleerd die laatste zin voor als het even een beetje tegenzit :-). Om vandaag helemaal niets te doen en op de hotelkamer te blijven zitten is voor mij echter geen optie.

Ik besluit om de plannen van vandaag aan te passen en start de ochtend in alle rust op. Op zich niet zo heel erg, want ik weet sinds afgelopen vrijdag zelf al dat ik de resterende dagen van deze reis in Tokyo blijf. In die zin heb ik nog bijna twee weken de tijd om in Tokyo te zien wat ik graag wil zien. Natuurlijk vind ik het jammer dat ik niet nog meer van Japan kan zien als alleen de steden Yokohama en Tokyo, maar tegelijkertijd ben ik het aan mijzelf verplicht om ook realistisch te blijven.

Ik heb het al eens eerder gezegd: ik merk dat na het continue rondreizen mijn energielevel de laatste weken aanzienlijk lager ligt dan 5,5 maand geleden. Het voelt alsof ‘mijn accu’ in de ochtend al niet voor de volle 100% opgeladen is en in de loop van de dag loopt diezelfde accu ook nog eens sneller leeg. Dit alles wetende vind ik het niet verstandig om in de laatste weken met mijn ‘zware’ koffer allerlei metro’s en treinen in en uit te sjouwen en van stad naar stad te gaan. Het reizen door Japan vraagt, mede doordat ik de taal niet machtig ben en de Japanners de Engelse taal niet, op allerlei vlakken toch extra energie. Uit ervaring weet ik inmiddels dat je dat laatste niet moet onderschatten.

Daarnaast ben ik nu al ontzettend blij en dankbaar dat ik in de afgelopen maanden, zonder enige noemenswaardige problemen, zoveel moois heb kunnen zien en ervaren. Al deze ervaringen pakt niemand mij meer af en daarmee is mijn grootste droom ooit, ook écht werkelijkheid geworden. Binnenkort kan DE NUMMER 1 WENS van mijn bucketlist afgestreept worden, helemaal fantastisch!
De rest van mijn 50+ leventje kan ik, mede dankzij mijn uitgebreide reisverslagen, de vele foto’s en filmpjes en al mijn herinneringen nog volop nagenieten van hetgeen ik in de afgelopen maanden allemaal gezien en beleefd heb. Helaas kan op 30 April de geplande reis naar China niet doorgaan, maar wees gerust na Japan is mijn reis nog steeds niet voorbij. Ik ga namelijk de nummer 2 wens van mijn bucketlist ook nog vervullen, maar daar vertel ik in mijn volgende reisupdate pas meer over :-).

Terug naar de dag van vandaag. Zoals eerder gezegd blijf ik dus tot mijn vertrek in Tokyo. Niet ver van mijn huidige APA-hotel heb ik een ander en kleiner APA-hotel gevonden. Dit hotel staat in een erg rustig wijkje, is niet vlakbij een metrostation en staat ook nog eens vlak aan een grote weg. Ik denk dat het om deze drie redenen niet echt populair is bij reizigers en daarom ook zo goedkoop is. De kamers zijn echter precies hetzelfde, het is maar 1,2 kilometer lopen van mijn huidige hotel en acht minuten lopen naar het dichtstbijzijnde metrostation. Met een kamer aan de achterkant van het gebouw heb ik weliswaar geen mooi uitzicht, maar geen last van de drukke weg en dat is voor mij het belangrijkste. Het lijkt mij een goed plan om vandaag maar eens even die kant op te lopen, zodat ik morgen weet hoe ik er moet komen. Met al die tientallen op elkaar lijkende kleine straatjes kan je in Tokyo namelijk behoorlijk aan het zoeken komen. Dat laatste lijkt mij met mijn zware koffer en in mijn huidige situatie niet zo prettige gedachte.

Onderweg kom ik typisch Japanse en dagelijkse taferelen tegen die ik nu maar eens op foto heb vastgelegd. Het begint met ‘de pakketdienst’ die de boel buiten uitladen en weer doorrijden. Maar het kan ook zo zijn, dat het een zending is die wacht om opgehaald te worden. Een zending als deze kan een paar uur later altijd nog zo op straat staan, ik blijf het een grappige situatie vinden.
Foto 2 laat een van de vele mobiele verkopers aan de kant van de straat zien. Ze rijden rond en daar waar zij denken wel wat te kunnen verkopen parkeren ze hun bus, laden ze hun goederen uit en verkopen maar. Op diezelfde foto zie je twee mensen fietsen en dat kan soms levensgevaarlijk zijn. In Tokyo is het trottoir namelijk ook het fietspad ha haha, dus af en toe moet ik verdomd goed uitkijken. Op sommige plaatsen kom je aparte fietspaden tegen, maar in 90% van de gevallen dus niet. Gelukkig fietsen er in Tokyo niet zoveel mensen rond als in Amsterdam, want dan hadden ze mij allang van ‘de sokken’ gereden met al mijn rondkijken en niet goed genoeg opletten :-).

Terwijl deze verkoper zijn spullen ‘aan de man of vrouw’ brengt staat er voor hem een vrachtwagen geparkeerd. Zoals je ziet gebruiken deze twee mannen hun middagpauze om een ‘middagdutje’ te doen en datzelfde beeld kom ik zeer regelmatig ergens anders in de stad ook tegen. Sommigen liggen zelfs languit over beide stoelen heen en doen op die manier hun ‘powernap’. Foto 5 is het uitzicht vanaf mijn hotel op de brug en de rivier en op foto 6 zie je het hotel. Zoals je ziet loopt de drukke weg vlak langs de 4de en 5de verdieping van het hotel. Het lijkt mij niet prettig om daar te moeten vertoeven, maar mijn kamer is aan de achterkant van het gebouw en op de 9de verdieping :-).

Wat dit rustige wijkje wel heeft is een prachtige speelplaats en een enorm groot cricketveld midden in de woonwijk. Om bij het dichtstbijzijnde metrostation te komen moet ik eerst de drukke straat van foto 8 oversteken, maar op de maandagmiddag is het hier blijkbaar niet zo druk. Vlakbij het metrostation staat een kleine, maar prachtige tempel die nu helaas gesloten is. Daarna moet ik 117 traptreden naar beneden lopen om bij metrostation ‘Hamacho’ te komen. Gelukkig zijn er in het 2de deel van het station wel roltrappen en even later heb ik ook een lift ontdekt. Traplopen is namelijk niet zo hele prettige ervaring als mijn knieën en heupen wat gevoeliger zijn als anders.

De metro brengt mij in 15 minuten en zonder overstappen naar metrostation ‘Shinjuku-sanchome’. Vlakbij uitgang C8 bevindt zich mijn gezellige uitgaansbuurtje (foto 10) waar ik toch best regelmatig te vinden ben :-). Omdat ik vandaag niet zoveel kilometers wil lopen is dit wijkje de meest perfecte plek om wat te eten, te drinken en wat gezelligheid te zoeken. In de afgelopen week kwam ik per toeval in een café-restaurant terecht van twee Engelse eigenaren en daar zitten over het algemeen wat meer westerse dan Aziatische mensen en dat praat wat makkelijker voor mij ha haha. Bij hun ga ik maar eens gezellig ‘een bakkie’ doen en wat eten. Zij zijn ook één van de weinige horecazaken die overdag open zijn, de meeste andere zaken openen vanaf 18.00 uur pas hun deuren. Kortom, ik heb een rustige maar alsnog redelijk leuke maandag gehad.

De dag daarop moet ik om 11.00 uur mijn hotel uit zijn en die tijd gebruik ik tot de laatste minuut. Nu ik weet hoe mijn route naar mijn volgende hotel eruitziet, ga ik het mijzelf niet moeilijker maken dan noodzakelijk. Dus ik ga aan de straat staan, steek mijn hand op en met de taxi ben ik voor nog geen 5 euro bij mijn volgende en laatste hotel van deze fantastische reis. Natuurlijk kan ik niet eerder dan om 15.00 uur inchecken, dus ik laat mijn koffer achter en ga op weg naar de metro en de stad in.

Het is opnieuw een mooie, zonnige dag en ik ga naar één van de mooiste parken die Tokyo rijk is. Daar kan ik erg veel moois zien en tijdens mijn wandeling toch ook regelmatig een bankje opzoeken. Wil je in één van de 23 wijken van Tokyo alleen al de highlights zien, dan moet je erop rekenen dat je op een dag minimaal tien kilometer loopt. Wil je net als ik, iets meer zien dan alleen de highlights, dan loop je al snel tussen de 15 en 20 kilometer. Voor mij is dat vandaag absoluut geen optie, dus ik geniet van de vele mensen in dit park en in het bijzonder van de vele schoolkinderen die op allerlei plekken in het park aan het spelen en tekenen zijn. Dat laatste zie je trouwens zeer regelmatig in Tokyo. Zowel jong en oud staat en/of zit op allerlei plekken in de stad om allerlei taferelen na te schilderen en daar zitten echt hele mooie ‘schilderijen’ tussen.

Langzamerhand verdwijnen de mooie bloesems van de bomen en komen steeds meer andere planten en op dit moment de rododendrons tot bloei. Dat laatste hebben ze in Tokyo ontzettend mooi gedaan, want eigenlijk bloeit er ergens in het park altijd wel iets. Sommige parken hebben zelfs een jaarkalender en daarop kan je precies zien welke planten waar en wanneer tot bloei komen. Wat zou het toch ontzettend gaaf zijn als ze zoiets als dit ook in de Nederlandse parken zouden realiseren. Juist Nederland als bloembollenland zou hier zoveel meer mee kunnen. Wat dat betreft geef ik de Japanners een groot compliment, want zij doen dit vele malen mooier dan ik ooit in Nederland gezien heb, op de Keukenhof na dan.
Bij ons bezuinigt men alleen maar op het openbaar groen, terwijl dat juist de natuur zoveel moois tevoorschijn kan toveren. De omgeving ziet er door al die mooie en kleurrijke bloemen zoveel malen vrolijker en vriendelijker uit. De foto’s van het park spreken voor zich, daar hoef ik niets meer aan toe te voegen :-). Op weg terug naar het station kom ik nog langs een binnenplaats waar ik de laatste vier foto’s (27 t/m 30) van vandaag gemaakt heb, opnieuw een prachtige tempel met bijgebouwen.

Op woensdag ga ik maar eens proberen om iets meer te lopen dan een paar kilometer. De medicatie doet zijn werk en mijn klachten verminderen gelukkig weer. Mijn hotel staat aan de ‘Sumuda River’ en daar kan je langs de kade lopen en op diverse plekken zitten om naar de boten te kijken. Daarna kan ik gemakkelijk via de meest bekende winkelstraat naar ‘Tokyo Central’ lopen, daar wat eten en met de metro weer terug naar mijn hotel gaan. Als eerst kom ik vlakbij mijn hotel langs de woonplek van twee zwervers en ondanks dat het twee trieste foto’s zijn plaats ik ze toch, want dit is ook Tokyo. Eenmaal lopend langs de kade zie ik dat ze op diverse plekken prachtige mozaïekwerken in de muur hebben gemaakt, waar ik er enkele van gefotografeerd heb. Helaas is het vandaag bewolkt, winderiger en kouder als gisteren en dat merk je helemaal als je langs de rivier loopt.

Eenmaal richting de stad lopend kom ik allerlei enorme kantoorgebouwen en luxe winkelcentra tegen. Bij één daarvan loop ik voor de lol toch even naar binnen. Ik sta versteld van het ontvangstcomité, bestaande uit twee dames en twee heren, die iedere klant met een buiging en vriendelijke woorden welkom heten. Er zijn vijf liften die je naar één van de acht verdiepingen brengen en iedere lift heeft zijn eigen vrouwelijke liftbediende. Ook zij zijn zeer vriendelijk, maar ik versta er natuurlijk helemaal niets van. Ik steek maar gewoon acht vingers op en dan zie ik vanzelf wel waar ik terecht kom ha haha. Wat een enorme luxe, wat een hoeveelheid personeel en wat een leuke prijskaartjes hangen er aan hun producten. Het is mij al snel duidelijk, het is zeker niet de juiste plek voor mij, dus terug de lift in en snel wegwezen :-).

Tot mijn verbazing kom ik dan zomaar opeens een historische plaats tegen met de naam Jan Joosten, een carillon en een gedenkplaat van het VOC. Op dat soort momenten is het toch geweldig dat je via Google even wat aanvullende informatie op kan zoeken. Het gaat dus om Jan Joosten van Lodensteyn (1556 - 1623). Hij reisde als koopman met het schip ‘De Liefde’ op 27 juni 1598 vanuit Rotterdam naar Japan waar hij op 19 april 1600 arriveerde. Jan Joosten van Lodensteyn adviseerde de lokale autoriteiten over zaken met betrekking tot handel en hij was betrokken bij de oprichting van de eerste echte Nederlandse handelspost in Japan, op het eiland Hirado in 1609. Hij bleef in Japan en trouwde met een Japanse vrouw. Naar hem is in Tokio een buurt vernoemd, "Yaesu" in de wijk Chuo. In deze buurt bevinden zich twee monumenten ter herinnering aan Jan Joosten van Lodensteyn en het schip ‘De Liefde’. In zijn geboorteplaats Delft is in 1999 een plein naar hem vernoemd: het Jan Joostenplein.

In Tokyo staan bij iedere bouwplaats, klein of groot, één of meerdere veiligheidsmedewerkers. Zij schermen de bouwplaats af en zodra er vrachtwagens in of uit moeten rijden leggen zij het verkeer stil. Gaat een hijskraan bepaalde constructies of bouwmaterialen omhoog takelen dan zetten zij de straat gedeeltelijk of helemaal af en moet je dus oversteken, omlopen of omrijden. Dat soort zaken hebben ze hier tot in detail goed geregeld. Als ik daarna iemand aan een paar touwen hangend en op een smal plankje zittend een gebouw schoon zie schrobben, heb ik gewoon medelijden met hem. Wat een ‘takkenwerk’ zeg en je moest eens weten hoe lang en hoe hoog dat gebouw is, want dat zien jullie niet. Die man is nog wel even bezig voordat hij alles gehad heeft.

Op alle metrostations zie je bij de toegangspoortjes één of meerdere kantoren met een controleur, die je eventueel helpt als je problemen hebt om in te checken. Kaartjes worden alleen maar verkocht via de kaartjesautomaten, maar als toerist kan je het beste een ‘pasmo pas’ aanschaffen. Deze pas kan je eenvoudig zelf opladen en als je uit Japan vertrekt krijg je de borg en het saldo dat nog op je kaart staat gewoon weer terug als je de pas inlevert. Wellicht een goede tip voor ‘de oplichters’ van de ov-chipkaart in Nederland waarvan je je saldo dus gewoon kwijt bent. Het kan allemaal prima geregeld worden, als je het ook maar wilt regelen.
Tot slot staat op ieder perron van een metrostation een veiligheidsmedewerker. Hij of zij zorgen voor de veiligheid, dat mensen zich aan de regels houden en bedienen de knoppen op het moment dat een metro aankomt en weer vertrekt. Ik weet het niet zeker, maar ik denk dat het een soort van dubbele veiligheidscheck is die zij moeten bedienen. Bij dat laatste kan ik me alles voorstellen, want de metro’s rijden hier in de spits erg dicht op elkaar. Overdag is dat grotendeels met een frequentie van vijf minuten en tijdens de spits met maar een frequentie van drie minuten.

Hoe verder ik richting het station loop, hoe groter de winkels en hoe bekender de namen. De bekende winkels zijn hier zo hoog en zo groot dat het niet eens lukt om ze goed op de foto te krijgen. Leuk om een keer gezien te hebben, maar het zijn niet mijn soort winkels en mijn soort straten. Geef mij maar de typisch Japanse straatjes die ik daarna volop tegenkom. Deze zijn niet alleen vele malen leuker om te zien, maar ze ademen ook een leukere sfeer uit dan al die luxe en die verwaande types. Terug naar het station waar nog een mooie historische locomotief buiten staat en ik kan nog zien hoe een bezorger hier de trap opgaat als er even geen lift beschikbaar is. Daarna reis ik terug naar Hamacho en kan je zien hoe de andere kant van de in- en uitgang van het station eruitziet. Een mooi aangelegd voetpad met aan het begin links een ‘tempeltje’ en jawel, rechts staat ‘manneke pis’ :-).

Helaas is Koningsdag 2017 in Japan een bewolkte en vooral natte dag. Als ik in de ochtend mijn gordijnen open doe weet ik eigenlijk al genoeg, baggerweer! Ik heb vandaag niet zoveel meer gedaan als met de metro heen en weer reizen om boodschappen te doen, wat T-shirtjes in het ligbad gewassen en een paar blouses gestreken. Ik heb nog geprobeerd om op de website van de NOS naar de live uitzending in Tilburg te kijken, maar helaas. Ik krijg de melding: “voor deze aflevering geldt een rechtenbeperking. Het is daarom niet toegestaan om vanaf uw geografische locatie naar deze aflevering te kijken”. Maar ik heb vanmorgen, met de nodige wifi-haperingen, wel het interview met Willem-Alexander kunnen zien en dat vond ik erg leuk om te zien. De rest van de donderdag heb ik niets zinnigs gedaan en dat was voor de extra rust eigenlijk ook niet zo verkeerd.

Vrijdag is het echt tijd om naar de meest noordelijke wijk van Tokyo te reizen, de wijk Ikebukuro. Het eerste wat ik zie als ik het station uitloop is het ‘rookhol’. Ik vind deze foto zo leuk vanwege de man die daar net uit komt lopen. Eerst vult hij zijn longen met alle viezigheid van zijn sigaret en daarna doet hij meteen zijn mondkapje weer op ha haha. Dat is toch echt hilarisch om te zien :-).
Het meest kenmerkende aan de wijk Ikebukuro is dat alle winkels rondom het station door een ondergronds gangenstelsel met elkaar verbonden zijn. Ongelooflijk hoe groot dit is, maar aangezien het in de maanden juni, juli en augustus veel regent in Japan, is dit de meest prettige plek als je van shoppen en entertainment houdt.
Ik kom natuurlijk niet voor het shoppen, maar wel voor het ‘Sunshine 60 center’. Dat is een enorm groot multifunctioneel gebouw bestaande uit meerdere gebouwen, waarvan de hoogste 60 verdiepingen telt en waar ik al eerst ga kijken. Als ik het gebouw in kom lopen word ik meteen verrast door een prachtig schouwspel. Dit heb ik natuurlijk gefilmd en drastisch ingekort, zodat ik het op deze site kan plaatsen. Op de 60ste verdieping van dit gebouw bevindt zich ‘Sky Circus’ en een ‘observatory’. Tja, hoe ga ik dit uitleggen?

‘Sky Circus’ is een 26 tellende attractie en die attracties doen van alles met je op basis van je zintuigen. Het gaat te ver om er alles over te vertellen in mijn update, maar foto’s 69 en 70 zijn twee leuke voorbeelden. Ze leggen je in een soort ‘kanon’, je krijgt een Virtual Reality bril op en dan lijkt het alsof je in de achtbaan zit die in, op, over en langs het gebouw heen dendert. Op een tv kan ik zien wat zij zien en aan de reacties van ‘de slachtoffers’ te zien en te horen is het heel erg spannend ha haha. Iets verderop staan er schommels die op basis van hetzelfde principe werken, maar dan zit je zogenaamd in een schommel die op de rand van het gebouw is gebouwd. Het is geweldig om de reacties van de mensen te zien, want ondanks dat je eigenlijk weet dat je superveilig zit, reageren de mensen toch erg ‘bang’. Je ziet ze allerlei rare bewegingen maken of ze proberen om bv. iets tegen te houden. Kortom, een superleuke plek en je hebt ook nog eens een prachtig uitzicht zoals je ziet.

Daarna loop ik naar het andere gebouw, waar op de bovenste verdiepingen het drie verdiepingen tellende ‘Sunshine Aquarium’ zit. Zo mooi gedaan en zoveel moois om te zien en daar heb ik meer gefilmd dan gefotografeerd. Met zoveel bewegende vissen is het natuurlijk lastig om duidelijke foto’s te maken, dus dan kan ik maar beter filmen. Zelf vond ik de ‘waterring’ op het dak, waar de zeehonden doorheen kunnen zwemmen erg bijzonder om te zien. Je moet maar op het idee komen.
Voor de drie filmpjes verwijs ik jullie naar het extra verslag, want met zoveel tekst passen al die filmpjes er niet allemaal tussen.

Vanuit het aquarium loop ik zo snel mogelijk door de vele gangen vol winkels en café-restaurants. Wat erg mooi is, is natuurlijk de waterfontein in de grote hal van dit zes verdiepingen tellende winkelcentrum. Ook maak ik van de snoepwinkel toch snel even een foto, die laat namelijk goed zien dat Japanners niet alleen van vis, maar ook van zoetigheid houden. Hoe de meeste Japanners het toch voor elkaar krijgen om zo dun te blijven? Ik heb echt geen idee, maar ik denk dat het in hun genen zit, want ook in de vele McDonalds of andere fastfoodrestaurants is het iedere dag een drukte van belang. Tussen de middag is het echt een kunst om daar een plekje te vinden en ook ik kan niet ontkennen dat naast al die rijst of pasta een cheeseburger of kipnuggets best weleens lekker zijn.

Vanuit het ‘Sunshine 60 center’ kom ik uiteindelijk in het ondergrondse gangenstelsel terecht en loop ik via een van de vele uitgangen de stad in. Het is druk, het ziet er allemaal ‘gelikt’ uit en soms vraag ik mij af of al die reclames hun werking nog wel hebben? Je ziet er zoveel tegelijk dat ze mij in ieder geval overprikkelen, waardoor ze eigenlijk niet meer opvallen. Ik kijk er eerder van weg dan naar toe. Op foto 100 zie je het ‘Tokyo Metropolitan Theatre’ nog met daarvoor een plein met fontein dat bekend staat om filmscenes van bekende Japanse films. Tot slot vind ik de, in bekende stripfiguren geknipte boompjes, voor de hoofdingang van het station erg leuk gedaan. Aan creatieve mensen hebben ze in Japan zeer zeker geen gebrek. Wat een ontzettend leuke vormen van creativiteit!

De zaterdag staat in het teken van de wijk ‘Korakuen’ met een bezoek aan ‘Tokyo Dome City Attractions’, de ‘Tokyo Dome’ en het ‘observatory’ van het stadhuis. Als ik het metrostation uit kom, zie ik als eerst het stadhuis van de wijk. In de halve ronding zit dus het ‘observatory’, waar ik aan het eind van de dag naar toe ga. Tot mijn verbazing zie ik daarna dat er een achtbaan langs, op en over het dak van een gebouw heen is gebouwd. Wow zeg, wat ziet dat er ontzettend gaaf uit. Natuurlijk heb ik even een paar filmpjes gemaakt en deze aan elkaar gemonteerd :-).

Het gebouw zelf is natuurlijk weer een winkelcentrum, maar gelukkig zijn er ook allerlei kroegjes en café-restaurants. Het enorme gebouw op foto 112 is een hotel, dus mocht je een pretparkweekend willen hebben, dan moet je vooral daar een kamer boeken :-). Ik vind het ontzettend gaaf om hier rond te lopen en te zien hoeveel plezier de kinderen en de tieners aan al die attracties beleven. Ik kan gerust ergens op een bankje gaan zitten en een half uur alleen maar rondkijken, zelfs dat geeft al zoveel voldoening. Onvoorstelbaar en dat allemaal midden in deze metropool met direct daarnaast de ‘Tokyo Dome’, het thuisstadion van de cricketclub van de stad.

Aan het eind van de middag zie ik dat steeds meer mensen langs de kant van de weg of op de brug gaan staan. Ik kom erachter dat Paul McCartney drie avonden komt optreden in de Tokyo Dome, nou lekker belangrijk. Sta je daar uren aan de weg te wachten en dan zie je een geblindeerde auto of bus aan je voorbijkomen, hoe gek kunnen mensen soms zijn zeg :-).
Ik loop dus mooi door en ga naar het stadhuis. Het is toch helemaal super dat ik op zaterdagmiddag om 16.09 uur nog het stadhuis in kan om op de 26ste verdieping van het uitzicht over de wijk en de stad te genieten. In Japan is volgens mij niets te gek en het uitzicht over de stad is met het mooie zonnige weer echt geweldig.
Op mijn weg terug naar het station kom ik nog langs een cricketveld en dat is opnieuw een ‘hilarisch’ moment. Er zijn dus ouders die, zoals je kan zien, hun filmcamera’s op een statief in de struiken zetten om de wedstrijd van hun zoon te filmen. Tja, wat moet ik daar nu van zeggen :-). Op naar het hotel, douchen, omkleden en met de metro naar station ‘Shinjuku-sanchome’ voor mijn stapavond.

Op zondagochtend 30 April neem ik eerst de tijd om rustig wakker te worden :-). De tijd tikt echter door en vandaag ga ik naar twee musea die nog steeds op mijn ‘what to do list’ staan. Op weg naar het station kom ik langs een garage, waarbij ik mij afvraag hoe dun je moet zijn om in en uit die auto te kunnen stappen? Ik zou bijna denken dat ik in een programma met ‘de verborgen camera’ zit, maar blijkbaar is ook dit mogelijk in Tokyo. Hij of zij moet wel acrobaat van beroep zijn om in die auto te stappen lijkt mij?

De metro brengt mij naar het station ten noorden van het Imperial Palace. Daar vlakbij is ‘Yasakuni Jinja’, een Shinto Shrine. Een ‘shrine’ is een plek waar de goden op aarde kwamen en meestal te herkennen aan een ‘torii’, een houten toegangspoort bestaande uit twee verticale palen met aan de bovenkant twee horizontale balken waarvan de bovenste meestal gebogen is. De torii is meestal vermiljoen (oranje/rood) geschilderd en het is een heilige toegangspoort.
De tempel is de plek waar ze ceremonies houden en tegelijkertijd is het een soort van school waar je het Boeddhisme kunt leren en erover kunt discussiëren. Een tempel heeft vaak een iets uitgebreidere toegangspoort met beelden van bewakers. Zowel tempel als shrine bestaan vrijwel altijd uit meerdere gebouwen en tuinen, hier dus ook.

‘Yasukuni Jinja’ is opgericht in 1869 en is gewijd aan de geesten van soldaten en anderen die het leven lieten in dienst van de keizer van Japan. In oktober 2004 stonden in het "Boek der Zielen" 2.466.532 namen waaronder 27.863 Taiwanezen en 21.181 Koreanen die in dienst van het keizerrijk (vooral in de Tweede Wereldoorlog) gedood werden. Het monument is sterk omstreden vanwege het voorkomen van veroordeelde oorlogsmisdadigers op de lijst. Het bij het shrine behorende Yushukan museum bevat een weergave van alle Japanse oorlogshandelingen. Dit oorlogsmuseum is al sinds 1882 geopend en in 2002 gerenoveerd en verder uitgebreid. Maar voordat ik daar heen loop, moet ik dus eerst onder de torri ‘Shagou Hyou’ doorlopen.

Het museum is groot en erg indrukwekkend. Zonder dat je het in de gaten hebt ben je al snel een paar uur verder. Niet alles is helaas in het Engels vertaald, maar ik schat in 80% van de tekst wel. Ik heb nooit geweten dat Japan in zoveel verschillende oorlogen verwikkeld is geweest met zoveel verschillende landen. Wij in de westerse wereld leren vooral over de 1ste en 2de wereldoorlog, maar als ik nu zie wat ze hier allemaal aan ellende meegemaakt hebben zeg. Het verbaast mij dat wij daar zo weinig van horen tijdens onze studie. Terwijl dat ik in dit museum wel allerlei informatie zie over de westerse oorlogen.

Er zijn ontzettend veel spullen bewaard gebleven en dat gaat echt tot in detail zoals bv. de kleding van machthebbers en militairen, zwaarden, wapens, allerlei gebruiksvoorwerpen uit die tijd, maar bv. ook afscheidsbrieven van ‘kamikazepiloten’ (zelfmoordpiloten) aan hun familie. In het laatste deel van het museum hangen de wanden zelfs vol met pasfoto’s van gesneuvelde militairen en dat gaat bij mij door ‘merg en been’. Ongelooflijk wat mensen elkaar allemaal aan kunnen doen en dan moet ik er helemaal niet aan denken dat Noord-Korea, niet alleen Zuid-Korea, maar ook Japan als een van zijn grootste vijanden ziet. Stoppen al die zinloze oorlogen dan nooit en krijgen we dan altijd weer te maken met allerlei van die mafkezen zoals die gek die nu in Noord-Korea aan de macht is?

Ik heb in het museum vandaag een filmpje gezien van de werking van een atoombom. Eigenlijk wilde ik helemaal niet weten hoe vernietigend dit is, maar in luttele seconden is een complete stad compleet weggevaagd. Eigenlijk kan ik het niet eens bevatten dat er allerlei landen zijn die zich bezighouden met de ontwikkeling van dit soort wapens. En dan heb ik het niet alleen over Noord-Korea, maar over alle landen op onze aardbol, waar ben je dan mee bezig? Tja, onzinnige oorlogen, je raakt er nooit over uitgepraat. Helaas mag ik in dit museum ook niet fotograferen behalve bij binnenkomst en in de grote hal. Daaraan kan je wel zien dat ze veel spullen bewaard hebben.

Na dit museum ben ik echt toe aan een moment van rust en bezinning, want het maakt wel wat in mij los merk ik. Eerst even een bankje opzoeken en daarna een ‘kiosk’ om iets te eten en te drinken. Tot slot ga ik toch ook naar het zeven verdiepingen tellende ‘National Showa Memorial Museum’. Het gebouw zelf kan je zien op foto 149 en 150, maar ook daar mocht ik helaas geen enkele foto maken. Dit museum laat ook veel zien van vooral de 2de wereldoorlog en gericht of het leven van alledag. Hoe de mensen zich destijds kleden, wat ze aten, hoe ze studeerden en sliepen, maar ook hoe ze zich voorbereiden op hun vertrek naar de oorlog. Helaas zie en lees je dan ook allerlei verhalen van ouders, broers en zussen, waarvan de zoon of broer nooit meer teruggekomen is.
Twee prachtige musea, maar tegelijkertijd een heftige afsluiting van deze reisupdate.