Dag 187: Wo 31 mei '17 Amsterdam-Reykjavik-Toronto

Jippie…..het is alweer zover :-). Op het moment dat ik dit typ, zit ik bij Schiphol Airport voor deel twee van mijn gedeeltelijke wereldreis. Deze keer ga ik op reis zonder dat ik überhaupt een einddatum weet, hoe uitdagend en hoe spannend is dat :-). Dat is nog net iets spannender dan Schiphol Airport inlopen en meteen Joris Linssen en zijn filmcrew van het tv-programma ‘Hello Goodbye’ tegen te komen. Even een foto van hun maken vind ik superleuk, maar ik wil zelf geen BN’er worden ha haha, dus snel doorlopen maar :-).

Vervolgens mijn 20,2 kg lichte koffer inchecken, door de security heen en taxfree mijn favoriete JPG geurtje kopen. Om 12.25 vlieg ik met ‘WOW Air’ in drie uur tijd naar Reykjavik waar ik ongeveer 1,5 uur moet wachten. Om 15.20 vlieg ik door naar Toronto, waar ik om 23.30 uur Nederlandse tijd en 5.30 pm Canadese tijd aankom. In Toronto word ik na 15 jaren, 8 maanden en 18 dagen opgewacht door mijn nicht Anke en dat zal voor ons beiden een bijzonder weerzien zijn.
Voor mij een moment waarop ik zeer zeker ook aan mijn en haar ouders terug zal denken, want inmiddels zijn we beiden helaas al wees geworden. Tegelijkertijd koesteren we mooie herinneringen aan onze ouders en de vakanties die zij bij mijn ouders hadden en ik in het jaar 2001 bij hen. Al deze mooie herinneringen en allerlei anekdotes zullen zeker de revue passeren als ik eenmaal daar ben.

De afgelopen 25 dagen waren gevuld met de broodnodige rust en ontmoetingen met een aantal mensen die het dichtst bij mij staan. Het is leuk om vrienden en familie na zoveel maanden weer even terug te zien en mijn reisverhalen met hen te delen. Ze weten al het een en ander door de vele reisverslagen, maar iedereen weet natuurlijk lang niet alles en dat is maar goed ook ha haha :-).
Ik was onder de indruk van het feit dat Willie alle reisverslagen in een groter lettertype heeft gekopieerd naar Word en dat ze daarna alles voor mij heeft uitgeprint. Ik kreeg dus een tjokvolle ordner met reisverslagen als naslagwerk van mijn fantastische reis. Perfect om op ‘mijn oude dag’, gezamenlijk met de duizenden foto’s en filmpjes, nog weer eens terug te lezen en te bekijken. Mijn neef John heeft diezelfde indruk op mij gemaakt. Ook hij heeft alle reisverslagen gekopieerd en uitgeprint. Hij heeft er zelfs prachtige boekwerkjes van gemaakt, zodat zijn vrouw Ria het op haar gemak door kon lezen. Voor mij was het in ieder geval erg leuk om te zien en te horen hoe iedereen met mij heeft meegeleefd en meegereisd :-).

Verder is en blijft het bijzonder dat ik in de afgelopen weken overal zo gastvrij ontvangen ben en dat vrienden zelfs vanuit Bunschoten, Almere, Hengelo (O) en Doetinchem naar mij toe kwamen in plaats van ik naar hun. Om een lang verhaal kort te maken: verzekeringstechnisch gezien mag ik in Nederland geen auto van een ander besturen, omdat ik ‘op papier’ nog steeds een inwoner van de Verenigde Arabische Emiraten ben. Als ‘emigrant’ ben ik niet verzekerd als ik in een auto van een ander rondrijd. Diepe zucht, dit is weer ‘bureaucratie ten top’ maar de details zal ik jullie verder besparen, zowel wat deze verzekering betreft als mijn nieuwe reisverzekering voor Canada.

In dit 187ste reisverslag wil ik ook van de gelegenheid gebruik maken om jullie nogmaals te bedanken voor jullie gastvrijheid, jullie komst naar Amsterdam of Lichtenvoorde en vooral de gezelligheid! Ondanks dat ik met iedereen een erg leuke tijd heb gehad wil ik toch drie mensen in het bijzonder bedanken. Jeroen, bedankt dat jij mij van Schiphol hebt opgehaald, dat ik 4,5 dag bij jullie mocht logeren en de ontzettend leuke dag in Zandvoort. Lukas, bedankt voor al onze dagen samen, de leuke uitstapjes en dat ik drie dagen voor mijn vertrek opnieuw bij jou mocht logeren. Tot slot gaat mijn grootste DANK JE WEL uit naar Lionne. Bedankt dat ik 18,5 dag bij jou mocht logeren, dank voor de rust die ik bij jou thuis kon nemen, onze leuke verjaardagen die we samen gevierd hebben, de uitstapjes die we gemaakt hebben naar diverse dorpen en steden en natuurlijk de vele leuke en inspirerende gesprekken en etentjes die we met elkaar hadden :-). Kortom, het was weer fantastisch!

Nu terug naar de dag van vandaag. Volgens mij heb ik nog niet eerder in mijn leven zoveel kriebelende zenuwen en verschillende gevoelens tegelijkertijd gehad als in de laatste paar dagen. Vraag mij niet waarom, maar deze keer voelt het op reis gaan anders en spannender aan als de vorige keer. Waarschijnlijk heeft dat toch te maken met mijn laatste dagen in Nederland en de laatste ontwikkelingen op allerlei vlakken die bij mij verschillende gevoelens oproepen.
Het heeft ook te maken met het feit dat ik deze keer op reis ga zonder een einddatum. Ik heb totaal (nog) geen planning van hetgeen ik wil doen en ik woon natuurlijk bij mijn familie in huis. Dat alles is toch net allemaal wat anders als mijn vorige reis, waarbij ik met helemaal niemand rekening hoefde te houden en kon doen en laten wat ik zelf wilde. Als ik echter eenmaal in Canada ben en de sfeer nog altijd zo leuk is als 16 jaar geleden, dan zal ik mij zeer snel op mijn gemak voelen. Ik ben in ieder geval reuze benieuwd hoe de eerste dagen zullen verlopen.

Mijn vlucht naar Reykjavik was ondanks een kleine vertraging prima en ook nog eens feestelijk. De IJslandse vliegmaatschappij ‘WOW Air’ bestaat namelijk vijf jaar. Het personeel liep met feesthoedjes op en slingers om hun nek. Er zaten twee klassen met leerlingen in het vliegtuig die op studiereis naar IJsland gaan en al vrij snel werd het lied ‘Lang zullen ze leven’ ingezet en dat gaf meteen een erg leuk sfeertje aan boord.
Eenmaal in de lucht moest ik helemaal lachen, want toen begon de grote stoelendans :-). De leerlingen zaten natuurlijk niet bij elkaar en sommigen zaten zelfs rijen voor of rijen achter hun vrienden of vriendinnen tussen allerlei andere reizigers. Natuurlijk willen tieners van die leeftijd bij elkaar zitten, dus eenmaal in de lucht werd er volop van zitplaats geruild en dat was een volgend leuk schouwspel om te zien.
Halverwege de vlucht vertelde een van de stewardessen dat er bij de stoelen vijf enveloppen verstopt waren i.v.m. de verjaardag van WOW Air. In die envelop zat een kaart die geldig was voor een tas met allerlei leuke cadeautjes. Nadat bekend werd dat twee leerlingen en een leraar van deze groep een tas gewonnen hadden werd het nog gezelliger aan boord :-).

Doordat het vliegtuig iets vertraging had hoefde ik in IJsland minder lang te wachten dan gedacht. Het was een goed moment om even twee broodjes en een flesje drinken te kopen ook al is dat met een prijs van € 20,68 belachelijk duur op de luchthaven van IJsland. Dat is een klein nadeel van vliegen met een ‘prijsvechter’, want je krijgt onderweg niets te eten of te drinken, tenzij je ervoor betaald. Ik vond de keuze aan boord echter zeer beperkt en een sandwich voor € 9,50 wel erg prijzig. Daarna kon ik al vrij snel doorvliegen naar Toronto.
Helaas was ik zo dom geweest om het reisboek van Canada, dat ik voor mijn verjaardag van Cor had gekregen, in mijn koffer te stoppen. Onderweg kon ik dus niet veel meer doen als naar muziek luisteren en naar buiten kijken, want films kijken kan je helaas ook niet bij een ‘prijsvechter’. Ik heb nog even geprobeerd om wat tekst te typen op mijn tablet, maar dat is helemaal niet comfortabel als je zo dicht op elkaar zit. Gelukkig was het onderweg niet overal bewolkt, dus kon ik mooi foto’s maken van Groenland en een deel van Canada. De vlucht verliep verder perfect en we kwamen zelfs iets eerder aan in Toronto.

Eenmaal geland duurde het taxiën naar de gate maar liefst 15 minuten. Aangezien ik op stoelnummer 32a zat was ik niet echt snel uit het vliegtuig en eenmaal uit het vliegtuig stond er al een lange rij wachtenden voor de douane. Ik mocht maar liefst 45 minuten wachten voordat ik aan de beurt was. Met mijn ‘bijzondere’ nationaliteit, geen retourticket en stempels in mijn paspoort van Dubai, Nieuw-Zeeland, Australië en Japan was de douanier wel zeer benieuwd wat ik dan in Canada kwam doen. Gelukkig kon hij al de nodige informatie van mijn visumaanvraag op zijn computer zien en ik denk dat ik dankzij mijn verblijf bij de familie geen andere aanvullende en moeilijke vragen kreeg. Inmiddels stond mijn koffer natuurlijk al lang naast de lopende band en moest ik door de 2de douanecontrole heen, maar daar mocht ik gelukkig vrij snel doorlopen.

Dan komt het moment dat je door de schuifdeuren van de aankomsthal loopt. Ik zag honderden ogen op deze ingang gericht, maar ik zag niet de ogen van Anke op mij gericht :-). Dan toch maar doorlopen en zelf maar eens goed rond gaan kijken. Vervolgens zie ik ze helemaal vooraan staan en nog geen drie meter van de schuifdeuren af. De telefoon in haar handen om een foto of filmpje van mij te maken zodra ik door de schuifdeuren kom lopen. Maar helaas, ze was zo intens op mij gefocust dat ze mij helemaal gemist heeft. Vervolgens tik ik haar op haar schouders en door haar enorme geconcentreerdheid maak ik haar ook nog eens aan het schrikken :-). Er volgt een innige omhelzing en meteen volgen er allerlei vragen van haar en antwoorden van mij. Meteen door naar de auto en op naar Kitchener.

Onderweg maken we eerst nog een tussenstop bij ‘Tim Horton’. De meest bekende fastfoodketen voor koffie en donuts met maar liefst 4592 vestigingen en ontzettend lekkere koffie! Tegenwoordig hebben ze niet alleen koffie en donuts, maar kan je er bv. ook soep en salades kopen en daarmee vullen wij onze maag. Ondertussen belt John, de man van Anke, haar al op waar we toch blijven :-). Helemaal leuk wordt het als we niet lang daarna in Kitchener arriveren en hij ons buiten al op staat te wachten. Wat een geweldig leuke ontvangst en ik voel me dan ook letterlijk en figuurlijk enorm welkom.
Daarna mijn spullen naar binnen en er volgt meteen een rondleiding door het huis met tekst en toelichting en natuurlijk van ‘het souterrain’ waar ik de komende tijd mag verblijven. Daarna zakken we met zijn drieën onderuit in de stoelen en op de bank en er valt zo enorm veel bij te praten. Door de ‘adrenaline’ ben ik totaal niet moe en ondanks dat het in Nederland al middernacht is, zitten we nog tot 4.45 uur Nederlandse tijd met elkaar te kletsen (22.45 Canadese tijd). Wat een geweldig mooie en warme ontvangst en daarna viel ik natuurlijk als een blok in slaap. Tot morgen!