DAG 220-226 Ma 3 juli – Zo 9 juli 2017 Kitchener

ROCKWOOD – STRATFORD – NEW HAMBURG – ELMIRA - ELORA - AYR
Once upon a time ……. John vroeg mij van de week of mijn verhaal ook zo begint. Aan die uitspraak heb ik zelf nog nooit gedacht of vanuit dat perspectief naar gekeken. Toch kunnen deze vier woorden best een leuk begin zijn van een reisverhaal. Een wereldreis kan je immers wel een beetje vergelijken met ‘een sprookje’ dat begint met ‘once upon a time’. Er is echter een groot verschil, mijn reisverhaal is gelukkig geen sprookje meer, maar de dagelijkse realiteit :-).

Een realiteit die ik één ieder van harte gun en zeer zeker aan kan bevelen. Een (lange) reis maken haalt je namelijk eindelijk eens uit de ‘sleur van alledag’. Een sleur waar het overgrote deel van de mensheid om allerlei redenen ‘vanzelf’ in terecht komt. En als je eenmaal in die sleur terecht bent gekomen, dan komen de meeste mensen daar helaas niet (snel) meer uit. Tegelijkertijd zijn er genoeg mensen die net als ik een prachtige ‘bucketlist’ hebben met allerlei mooie wensen en moeilijk bereikbare dromen. Waarom zou je die wensen of dromen nu niet waarmaken? Waarom zou je daarmee wachten totdat je ouder en beperkter of zelfs (ernstig) ziek bent?

In mijn leven gebruik ik regelmatig de woorden ‘Carpe Diem’ oftewel ‘Pluk de dag’. Uit ervaring weten wij allemaal dat het leven er zomaar opeens heel anders uit kan zien of erger nog, dat het leven om welke reden dan ook zomaar opeens afgelopen kan zijn. In het verleden las ik in één van mijn vele boeken een keer twee zinnen, namelijk:
‘Durf te beginnen aan de langste reis in een mensenleven: van je hoofd naar je hart’
En de zin: ‘Het leven geeft je altijd een nieuwe kans, die heet morgen’.
Om meerdere redenen hebben deze twee zinnen mij toen extra aan het denken gezet wat mijn toekomstperspectief betreft. Vervolgens werden die twee zinnen niet alleen het begin van de reis van mijn hoofd naar mijn hart, maar leidde dat in 2016 tot het besluit om écht op wereldreis te gaan. Waarom zou ik nog langer wachten om wensnummers 3, 4 en 5 van mijn bucketlist te vervullen? De slogan van mijn website is daarom dan ook: ‘Het leven begint aan het einde van je comfortzone’.

Op reis zie, ervaar en leer ik dat het leven anders bedoeld is. Je studeert en werkt om te leven, maar je studeert en leeft niet om te werken :-). Door allerlei verschillende ontwikkelingen in de westerse wereld krijgt (door) studeren en werken steeds meer de overhand. Van kinderen wordt bv. op jonge leeftijd al veel verwacht en zelfs als kind moet je in onze westerse wereld al aan allerlei criteria en ‘eisen’ voldoen. Veel ouders moeten bv. beiden werken om de rekeningen te betalen en daardoor is er veel minder tijd voor het gezin. Ik weet bv. nu al dat ik tot mijn 68ste jaar en 9 maanden door moet blijven werken, voordat ik überhaupt met pensioen kan gaan. Nou, dat dacht ik dus niet :-). En zo kunnen we allemaal nog wel een aantal van dit soort voorbeelden opnoemen.

Eenmaal op reis door verschillende landen en culturen ga je met hele ‘andere ogen’ en ‘hernieuwde inzichten’ naar allerlei aspecten van het leven en de wereld kijken. Tijdens het reizen kijk je ook terug op je leven tot nu toe en de hoogte- en dieptepunten daarvan. Daarnaast zetten mensen die je tijdens het reizen ontmoet ook aan het denken met hun kijk op de wereld. Dat alles geeft je nieuwe inzichten en die inzichten leiden weer tot andere of zelfs geheel nieuwe (toekomst) perspectieven.

Sommige mensen vragen zich nog steeds af of zolang ‘alleen’ rondreizen niet saai, eentonig of eenzaam is. Nee lieve mensen dat is het écht niet, integendeel zelfs, ik kan het iedereen aanbevelen. Als je ‘alleen’ reist krijg je veel sneller contact en/of spreken mensen je veel sneller aan, dan wanneer je met zijn tweeën of met meerderen bent. Naast een ‘socializer’ ben ik deels ook een ‘einzelgänger’ en ik vind het heerlijk dat ik met niemand rekening hoef te houden, dat heb ik al lang genoeg gedaan in mijn leven. Nu kan ik in mijn eigen tempo volledig mijn eigen gang gaan en dat is echt héérlijk. Erasmus zei ooit: “Hij die de kunst begrijpt met zichzelf te leven zal zich nooit vervelen”. Die uitspraak klopt volledig, want ook in de afgelopen week heb ik mij totaal niet verveeld en daar vertel ik jullie natuurlijk graag meer over.



Omdat 150 jaar Canada in het weekend viel hebben de meeste mensen op maandag 3 juli een nationale vrije dag. Anke en John hebben vanochtend een afspraak met vrienden buitenshuis, dus ik start mijn ochtend lekker lazy op. Deze lazy ochtend vul ik grotendeels met WhatsAppen met familie, vrienden en mijn beste vriendinnetje :-). Op dit moment kan dat vele appen nog wel, maar als ik/wij volgende week gaan rondreizen dan kan ik daar natuurlijk niet meer zoveel tijd aan besteden. Deze week staat in het teken van het begin van de zomer en de vooruitzichten zijn prima en grotendeels zonnig. De temperatuur bevindt zich deze week ergens tussen de 24 en 28 graden en alleen voor vrijdag de 7de juli voorspellen ze 70% regen. Maar die dag is nog zo ver weg dat deze slechte prognose misschien wel overwaait :-).

Aangezien we het hele weekend op sjouw zijn geweest en alle winkels gesloten waren bestaat onze maandagmiddag vooral uit shoppen. Zolang dat gecombineerd kan worden met een terras en koffie vind ik dat prima :-). Als laatst doen we de boodschappen bij Costco, dat is de winkel met de enorm grote verpakkingen. Naast de vele honderden artikelen verkopen zij ook vers gebraden kip. Die kippetjes smaken zo enorm lekker, dat we er daar ook weer één van meenemen. Thuis krijg ik het echt niet voor elkaar om dat kippetje zo mooi bruin, krokant en sappig te bereiden ha haha.

De rest van de week wandel, fiets en rij ik met de auto door de provincie Ontario. Daarmee komen we meteen bij een onderwerp waar ik het nog niet met jullie over gehad heb, namelijk het idiote rijgedrag van de Canadezen en het ontbreken van fietspaden. Ik kan gerust schrijven dat ik me op de wegen in Canada niet veilig voel en zeer zeker niet op de ‘highway’.
Ik hou me als een van de weinigen aan de opgegeven maximumsnelheid. Alle anderen rijden minimaal 10-30 km/u te hard en ze mogen je zowel links als rechts inhalen en dat doen ze met alle plezier. Je moet ook niet raar opkijken als een vrachtwagen je doodleuk met 130 km/u links of rechts in komt halen. Ga je niet met de ‘flow’ van het rijdende verkeer mee, dan helpen ze je graag en gaan ze op een hele irritante manier bumperkleven. Tot nu toe heb ik nauwelijks een politieauto gezien en aangezien dit idiote rijgedrag standaard is, denk ik ze ook niet vaak tegen te komen. Levensgevaarlijk rijgedrag en een enorm groot verschil met hetgeen ik gewend was in Nieuw-Zeeland en Australië.

Deze week bezoek ik een aantal dorpen of steden voor de 2de keer, omdat ik nog niet alles heb kunnen zien of omdat ik het daar zo mooi vond dat ik er gewoon meer van wil zien. Zo ging ik deze week achtereenvolgens naar de steden Rockwood, Stratford, New Hamburg, Elmira, Elora, Winterbourne en Ayr. De meeste dorpen en steden heb ik alleen bezocht, maar Rockwood en Ayr heb ik samen met Anke bezocht.
Voor het eerst hebben we de fietsen op de auto meegenomen naar het ‘Rockwood Conservation Area’. Daar hebben we eerst rondgewandeld om vervolgens op de fiets te springen en de omgeving te verkennen. Nu kan je al goed merken dat de zomervakantie is begonnen, want het was er behoorlijk druk. Je kan er in de schaduw van de vele bomen helemaal rondom het park en de meren lopen en dat maakt dat het aangenaam wandelen is. Hier krijg je al een beetje in het klein te zien, wat ik later deze vakantie in het groot hoop te zien. Mooie bossen, veel grote bergen en veel meren. Over andere dorpen en steden heb ik in mijn vorige reisverslagen al meer verteld dus ik zeg opnieuw: “kijk mee en geniet van het fotofilmpje”.

Vandaag is het alweer zondag en doe ik niet veel meer dan contacten met Nederland, de laatste boodschappen en ervoor zorgen dat ik al mijn kleding weer schoon en gestreken mee op reis kan nemen, kortom het is een rust, was- en strijk dag.
Morgen gaat na vijf weken de grote rondreis door Canada dan eindelijk beginnen. John gaat niet mee, want hij krijgt van zijn baas maar één week vakantie in de maand juli en één week in de maand augustus. Het is maar goed dat zijn baas niet mijn baas is, want dan had hij wel een probleem. John wil deze week graag voor zichzelf houden om wat rust te nemen en klusjes in en om het huis te doen. Anke en ik gaan dus met zijn tweetjes op pad en rijden als eerst naar de stad Kingston toe. Het eerste deel van de reis moeten we helaas over de highway rijden, maar zodra we aan de stad Toronto voorbij zijn gaan we de kleinere wegen op en naar de leuke dorpen aan ‘de kust’ van Lake Ontario.

In Kingston blijven we 3,5 dag en voor die stad heb ik twee 48-uurs stadspassen geboekt. Met die stadspas krijgen we toegang tot meer dan 20 bezienswaardigheden, kunnen we de 1000 meren cruise doen, springen we zo vaak we maar willen op de ‘hopp on-hop off’ bus en krijgen we drie uur lang een huurfiets. Hoogstwaarschijnlijk komen we daar al tijd te kort, maar toch rijden we op de 13de juli door naar de hoofdstad Ottawa waar we 4,5 dag blijven.
Op de 17de juli vervolgen we onze reis naar Montreal waar we tot de 21ste blijven. Anke gaat de 21ste terug naar Kitchener, omdat zij de 24ste weer moet werken. Ik reis de 21ste per trein of per huurauto waarschijnlijk door naar de stad Quebec. Het kan echter ook zo zijn dat ik eerst doorreis richting het oosten en op de terugweg pas naar de stad Quebec ga. Dan rij ik de 21ste eerst naar de provincie New Brunswick, zodat ik daar de hele noordelijke kust van west naar oost af kan reizen.

Later in die week rij ik dan via de 12,9 km lange ‘Confederation Bridge’ naar Prince Edward Island. Daar wil ik een tijdje blijven zodat ik het eiland van links naar rechts en van boven naar beneden kan bezichtigen. Vandaaruit probeer ik met de ferry of anders met de huurauto naar het nog noordelijker gelegen ‘Cape Breton Island’ te gaan.
Als ik dat gezien heb zak ik verder af naar het zuiden om naar Nova Scotia te gaan. Daar reis ik langs de gehele kust richting het zuiden om vervolgens vlak langs de grens met de USA terug naar New Brunswick te gaan. Vandaar ga ik dan terug naar Montreal of alsnog naar Quebec en dan naar Montreal.

Na drie, vier of misschien wel vijf weken denk ik dan terug te gaan naar Kitchener. De planning is om dat vanuit Montreal met de trein te doen. Het is een treinreis van 8 uur en 21 minuten. Jaja, dat is wel even iets anders als in twee uurtjes van Lichtenvoorde naar Amsterdam te reizen hihihi. Deze treinreis heeft een overstap in Toronto en wie weet ben ik nog wel zo fit dat ik misschien nog een week in Toronto blijf. Daarna lijkt het mij verstandig om even wat rust te nemen en kan ik de volgende reis in elkaar zetten :-).
Daarmee eindigt dit reisverslag en ook mijn verblijf in Kitchener na bijna zes weken. Ik weet nog niet hoe ik de komende weken verslaglegging ga doen, maar laat je vooral verrassen zou ik zeggen :-). Voor de mensen die al met vakantie zijn of nog met vakantie gaan, ik wens jullie een hele fijne vakantie toe en laat dat vooral het begin zijn van een nog langere reis :-)