DAG 47: Zo 18 Dec ’16 Hokitika naar Akaroa

Helaas, het regent pijpenstelen. De planning was om de laatste twee dagen in deze omgeving te vertoeven, maar naar buiten kijkend en naar de weersvoorspelling op internet slaat de twijfel toe. Zowel vandaag als morgen beloofd hier weinig goeds qua weer. Ik pak de landkaart er eens bij en het weerbericht van Christchurch. Het ziet er daar vele malen beter uit dan hier. Eerst maar eens douchen, een cappuccino en dan de mogelijke opties bekijken.

De gps zegt dat het ‘maar‘ 309 km rijden is naar de andere kant van het land. Het plaatsje heet Akaroa, ligt uiteraard aan de ‘Pacific Ocean’ en is maar 78 kilometer rijden van Christchurch. Dat is mooi in de buurt als ik dinsdag de camper terug moet brengen. Als je de kaart goed bekijkt dan lijkt het net alsof het een eiland-achtige omgeving onder Christchurch is. Ik doe het gewoon, want om twee dagen deels in de regen te vertoeven heb ik geen zin in. Ruitenwissers aan en rijden maar.

Deze keer ga ik over de Arthur’s Pass, dus ik ga straks weer 900 meter de berg op. Daar kan ik me nu al op verheugen, want dat zijn de mooiste, meest verrassende en meest uitdagende routes om te rijden. De onverwachte uitzichten die je hebt als je net weer een bocht door komt rijden zijn ‘awesome’. Jammer dat het weer mij zo in de steek laat, maar aan de andere kant geeft het wel weer bijzondere foto’s. Het hoogtepunt is een enorme brug die ik over moet rijden. Over de weg is zelfs een ‘dakgoot’ gemaakt, zodat het water vanaf de berg meteen de vallei instort. Wow! Ondanks dat het regent als een gek, moet ik daar toch echt een foto van maken. Tja, het is zoals ik verwacht had, een geweldig mooie route om te rijden. Deze Pass is weer totaal anders dan de Lewis Pass. De bergen zijn kaler, gladder en grover samengesteld en misschien nog wel belangrijker, het wemelt hier van de skigebieden. Dus vooral in de wintermaanden zal het hier topdrukte zijn. Blijft een gek idee, om mij voor te stellen hoe mooi het er niet uit moet zien als hier alles wit van de sneeuw is.

Bovenop de Arthur’s Pass is een gelijknamig klein dorpje en daar is het tijd voor een echte cappuccino en een versnapering. Als ik even later weer ga rijden staat er een backpacker in de regen te liften. Ondanks dat ik niet altijd stop, want in NZ staan er regelmatig backpackers te liften, vind ik dit toch wel erg sneu. Natuurlijk kies je er als backpacker zelf voor, maar als je steeds bijna lege auto’s, campers of bussen voorbij ziet rijden moet dat vreselijk balen zijn, helemaal als het zo regent zoals het nu doet. Dus ik rem af en besluit om hem toch mee te nemen. Zijn reactie is in ieder geval een hele blije reactie, hij stond al een kwartier in de regen te liften. Deze keer is het een Australiër. Ook hij gunt zichzelf een jaar rondreizen, voordat hij aan de universiteit verder gaat studeren. Je hebt helemaal gelijk jongen, werken en allerlei andere verplichtingen nakomen moet je daarna nog lang genoeg. Er zijn zelfs mensen die de rest van hun leven niets anders meer doen dan dat :-).

Voordat je het weet zit je over van alles en nog wat te kletsen en allerlei informatie uit te wisselen over zowel Australië als Nederland. Door Europa rondreizen staat ook nog op zijn wensenlijstje, maar de eerstkomende jaren zit dat er niet in verwacht hij. Toch vindt hij het leuk om iets te horen over Europese steden, de afstanden en de mensen. Nou dan heb je al gespreksstof genoeg haha.

Hij heeft net een ‘track’ van vier dagen door de bossen/bergen gewandeld en is er zo gepassioneerd over aan het vertellen. Je kan dat samen met anderen doen, maar hij loopt liever alleen. Je loopt op een dag naar een bepaalde afgesproken plek. Daar overnacht je in je tent, maar er zijn evt. ook lodges beschikbaar waar je in slapen kan. Hij doet alles ‘basic’ dus regen of geen regen, hij slaapt in zijn tent. Pffieeww, ik zet mijn petje af, ik zou daar niet aan moeten denken. Dus liftend in de regen staan vindt hij waarschijnlijk ook een stuk minder erg, als ik dat voor hem vond :-). Het grootste nadeel vindt hij dat je moet inpakken en vertrekken als het nog regent. De tent nat in je rugzak pakken en vervolgens je wandeling in de regen beginnen is niet ideaal. Dat kan ik helemaal begrijpen. Al begrijp ik totaal niet dat het leuk kan zijn om in de regen door bossen en over bergen te klimmen, maar dat zegt waarschijnlijk meer over mij :-) hihi. Ik vertel hem dat ik al één keer eerder in Australië ben geweest en o.a. om die reden nu drie maanden rond ga reizen.

Vervolgens heeft hij een goede tip voor mij. Hij vraagt of ik al eens iets heb gehoord over ‘relocation’ van campervans. Nee, nog nooit van gehoord. Veel campers komen op een bestemming terecht waar ze niet allemaal kunnen blijven. Een verhuurder moet ze dus vroeg of laat terughalen en daar hangt een behoorlijk prijskaartje aan. Er is dus een website, die ik nu van hem gekregen heb.
Je kan op die website per stad of per gebied zien waar een camper nu staat, waar die naar toe moet en binnen welke termijn. Je betaalt dan het symbolische bedrag van 1 dollar huur per dag, de brandstof en de verzekering en meer niet. Soms hebben ze de campers zo hard nodig, dat ze de brandstof en de verzekering ook zelf betalen. In principe kan je dus voor 5 dollar een week met een camper rondrijden, die je normaal gesproken meer dan 1000 dollar zou kosten.
Hij en zijn vrienden hebben op deze manier al leuke ritjes kunnen maken en dan vliegen ze met een prijsvechter als ‘Easyjet’ weer terug naar huis. Wow zeg, dat is natuurlijk wel echt VETgaaf! Hem zou het verbazen als ik ergens in mijn drie maanden niet een keer zoiets op ‘de kop kan tikken’. Het enige nadeel is dat je soms weinig tijd hebt om ergens te blijven, maar die afweging moet je dan zelf heel goed maken. Toch is het een leuke tip en ik ga me er zeker in verdiepen.
Aan de rand van Christchurch laat ik hem eruit, want ik ga meer richting het zuiden. Wat ik natuurlijk eerst vertellen moet is dat, nadat we de bergen over waren, het regenen gelukkig gestopt is. In de verte zagen we dat de lucht lichter en deels zelfs blauw was. Het is een gek gezicht dat de bergen steeds kleiner en kleiner worden en dat alles voor je opeens zo vlak is als in Nederland.

Als ik richting Akaroa rijd is het opeens zeer verrassend. Daar zijn opeens weer heuvels/bergen, volop hoogteverschillen en ik moet enorm veel bochten maken om bij mijn bestemming te komen. Zoveel bochten in zo korte tijd op maar 10 kilometer afstand heb ik nog niet eerder meegemaakt. Dit is vele malen verrassender dan ik gedacht had en ik kom enorm veel motorrijders en wielrenners tegen. Dat is niet zo gek, met zoveel bochten en hoogteverschillen zal dit een favoriete route voor hen zijn.
Als ik op de top van de berg ben en opeens al die kleine dorpjes in de verte zie liggen met in het midden een baai met superblauw water is het weer zo WOW-moment! Een volgend ‘paradijsje op aarde’.
Eenmaal op de camping, heb ik dus ook prachtig uitzicht vanaf de heuvel op het dorp. Ik zet mijn camper met zijn achterkant naar de baai toe. Als ik dan op mijn bank zit, heb ik uitzicht op de baai. Damn zeg, je zou hier toch maar mogen wonen en dit uitzicht hebben, echt geweldig! Na de camper geparkeerd te hebben wandel ik in 15 minuten van de heuvel af en ga het dorp in. Geweldig, wat een mooie plek! Tot morgen maar weer!