DAG 231-234 Vr 14 juli – Ma 17 juli 2017 Ottawa

Ottawa ligt 535 km van Kitchener vandaan. Als je geluk hebt en er onderweg geen files staan dan kan je die afstand in ongeveer 5,5 uur afleggen. Ottawa is de hoofdstad van Canada en telt net als Amsterdam ± 900.000 inwoners. Ik kan gerust stellen dat de imposante, historische en fantastisch uitziende parlementsgebouwen wel de blikvanger van deze stad zijn. Als ‘Parliament Hill’ met al zijn regeringsgebouwen er niet was geweest dan zou deze stad voor mij een stuk minder interessant zijn.

In het verleden heb ik mij nooit verdiept in de historie van Canada, maar anno 2017 weet ik eindelijk eens wat voor bijzondere geschiedenis dit land heeft. Tegelijkertijd kan je, net als bij de geschiedenis van Nederland, vraagtekens zetten bij de manier waarop Engeland zich destijds ‘van alles en nog wat’ toegeëigend heeft op de wereld. Het verbaast mij eigenlijk wel een beetje dat grote landen als Australië, Canada en Nieuw-Zeeland altijd maar braaf aan het handje van Brits bestuur c.q. de ‘Royal Family’ mee zijn blijven lopen.
Queen Elizabeth laat zich in alle drie de landen vertegenwoordigen door een gouverneur-generaal. De meest belangrijke taak van hem of haar is om er altijd voor te zorgen dat Canada een minister-president heeft en een regering. Als ik hoor hoeveel invloed hij of zij nu nog heeft sta ik daar wel van te kijken. Natuurlijk begrijp ik dat alles vanuit een bepaalde geschiedenis is ontstaan, maar als je al die verhalen van zelfverheerlijking en zelfverrijking hoort dan gaan mijn tenen wel een beetje krommen. Wat dat betreft was het in de jaren 1700 al niet anders als in 2017: ‘Geld is macht, macht is geld’ en wie van beiden veel heeft wil er blijkbaar steeds meer van hebben :-).

Op zich is het bovenstaande verhaaltje best een interessante discussie. Wat ik bv. in Australië en Nieuw-Zeeland minder heb gehoord is in Canada veel nadrukkelijker aanwezig. Tot op de dag van vandaag is Canada in relatie tot de provincie Quebec namelijk verdeeld. In 1980 en 1995 zijn er zelfs referenda gehouden, omdat veel mensen uit de provincie Quebec zich af willen scheiden van Canada en een soevereine staat willen vormen. In 1995 hebben 4.757.509 mensen hun stem uitgebracht (93%) en met een nipte meerderheid van 50,58% hebben de nee-stemmers gewonnen en is Quebec met tegenzin nog steeds een provincie van Canada. We duiken even samen de geschiedenis in :-).

In 1759 versloegen de Britten eindelijk het Franse garnizoen, nadat ze al verschillende pogingen hadden ondernomen om hun Noord-Amerikaanse koloniën uit te breiden ten koste van Nieuw-Frankrijk. Dit leidde tot het einde van de kolonie Nieuw Frankrijk: met het Verdrag van Parijs. In 1763 stond Frankrijk zijn koloniën in Canada af aan Groot-Brittannië. Voor de Franse bevolking van de koloniën betekende dit dat zij nu onder Brits bestuur vielen.
De Britse politiek van assimilatie mislukte echter, en in 1774, uit angst dat de Franstalige bevolking van Quebec (zoals de kolonie nu heette) zich zou aansluiten bij de rebelse dertien koloniën in het zuiden (de latere Verenigde Staten), nam het Britse parlement de Quebec Act aan, die de Franse wet, de rooms-katholieke godsdienst en de Franse taal in de kolonie erkende. Die maatregel kon echter niet verhinderen dat Amerikaanse revolutionairen in 1775 Quebec binnenvielen. Zij werden echter bij de stad Quebec door de Engelsen verslagen.

Inmiddels leven we in het jaar 2017 en blijkbaar kunnen de ‘Québécois’ nog steeds niet leven met het feit dat ze onder Brits bestuur vallen. Tegelijkertijd vraag ik mij af hoe de huidige inwoners dan ten opzichte van de originele en eerste bewoners van Australië, Nieuw-Zeeland en Canada staan? Zij zijn immers door de Engelsen en/of Fransen weggejaagd, vaak vermoord en onteigend van hun land. Anno 2017 zijn daar nog steeds volop discussies over en worden de eerste bewoners nog steeds niet 100% erkend door hun ‘gewelddadige veroveraars’. En hebben zij de rechten die iedereen heeft? De ‘Québécois’ kunnen dan wel niet tevreden zijn met hun huidige status, maar ook Frankrijk had destijds niet het recht om zich land toe te eigenen dat niet van hun is. Het is bijzonder interessant om de geschiedenis eens van een totaal andere kant te belichten en wie weet wat de toekomst nog aan deze geschiedenis gaat veranderen, want de ‘Québécois’ geven hun droom voor een soevereine staat nog steeds niet op. De toekomst zal het uitwijzen…….

Op onze 2de dag in Ottawa is Anke al vroeg uit de veren en op pad. Ze staat namelijk in de rij om kaartjes te bemachtigen voor de rondleidingen bij ‘Parliament Hill’. Ongelooflijk dat je om 8.00 uur al in de rij moet gaan staan voor kaartjes die pas om 11.20 en 13.40 geldig zijn. Nu ik ‘Parliament Hill’ gezien heb begrijp ik wel dat mensen dit doen, want het is fantastisch om te zien dat 150 jaar geschiedenis zo goed bewaard is gebleven.
Links en rechts van het ‘The Centre Block’ dat herbouwd is na de brand van 1916 staat ‘The West Block’ gebouwd in 1906 en ‘The East Block’ gebouwd tussen 1859 en 1865. Vier kamers in ‘The East Block’ zijn niet in gebruik, maar nog altijd de originele kantoren van de eerste premier en andere hoogwaardigheidsbekleders van Canada. De kamers zelf zijn natuurlijk deels gerenoveerd, maar al het meubilair en de vele accessoires die er staan zijn origineel en dus al meer dan 150 jaar oud.

‘The Peace Tower’ in het midden van ‘The Centre Block’ is gebouwd tussen 1919 en 1927 en is opgedragen aan de meer dan 65.000 Canadese soldaten die hun leven hebben verloren tijdens de Eerste Wereldoorlog. In de Peace Tower bevindt zich een carillon met 53 verschillende klokken. De zwaarste klok ‘The Bourdon’ weegt 10.090 kg en dat staat gelijk aan het gewicht van drie olifanten, de kleinste klok weegt 4,5 kg.
‘The West Block’ wordt gerenoveerd en kan je niet bezoeken, maar de ‘The East Block’ wel. Daar bevinden zich bv. de kantoren en de vergaderruimtes van de huidige senatoren van het parlement. Canada heeft 105 senatoren en 338 leden in het parlement. Rondom de parlementsgebouwen staan veel standbeelden van beroemde Canadese politici en allerlei andere monumenten.
Helaas kan ik jullie van al dit moois niets laten zien, want ook die foto’s ben ik helaas kwijt. Wie weet is er op het internet iets te vinden, als je al dit moois wilt zien :-).

Voordat we de twee bezichtigingen doen gaan we om 10.00 uur eerst bij de wisseling van de wacht kijken. Wat een pracht en praal en wat een ontzettend mooi ceremonieel gebeuren. Toch vind ik het ongelooflijk dat men dit dagelijks zo in het openbaar doet. Ik moet dan toch aan het gevaar denken dat al deze jongens en meiden lopen op de openbare weg. Met alles wat er in de afgelopen jaren al gebeurd is op het gebied van terrorisme nemen ze in deze stad wel een heel groot risico vind ik. Daarnaast zal het flink wat geld kosten om zeven keer per week dit ‘ceremonieel’ inclusief alle beveiliging daaromheen op te voeren. Wat dat betreft hebben wij in Nederland toch best een bescheiden koninklijke familie. Verder hoef ik niet zoveel tekst en toelichting te geven over de ceremonie, want natuurlijk heb ik weer een leuk filmpje in elkaar gemonteerd. Veel kijkplezier :-).



Na dit indrukwekkend mooie schouwspel volgt om 11.20 de eerste rondleiding door ‘The East Block’. Deze 45 minuten durende rondleiding is al net zo indrukwekkend als het ceremonieel hiervoor en daarna hebben we eindelijk even tijd voor koffie en een brunch. Om 13.40 is de 2de rondleiding en deze gaat natuurlijk door ‘The Centre Block and the Peace Tower’ heen. In dit gebouw bevinden zich op zijn Nederlands gezegd de eerste en de tweede kamer van het parlement. Ook hier heb ik helaas geen foto’s meer van en nu ik dit weer typ, baal ik daar best wel van. Wie weet ben ik wel zo gek dat ik op de terugweg nogmaals een paar dagen in Ottawa verblijf, ik zou beide rondleidingen met alle plezier nog een keer willen doen.

Na deze rondleiding lopen we ‘downtown’ en gaan we naar de ‘Byward Market’. Dat is een binnen- en buitenmarkt zoals we die in Nederland ook kennen, alleen is deze iets anders van opstelling en uiterlijk. Via de markt lopen we het nieuwe winkelcentrum in, maar zoals jullie weten hou ik niet zo van shoppen :-). Inmiddels hebben we al heel wat stappen gezet en kilometers gelopen, dus de hoogste tijd voor een koud biertje op een gezellig terras en natuurlijk gaan we ook mensen kijken.
Daarna zoeken we een restaurantje op om te eten en lopen we richting het hotel, maar niet om terug te gaan naar het hotel. In de winkelstraat heb ik nl. een biercafé ontdekt met een etalage waar ontzettend veel verschillende biertjes in staan. Ze hebben maar liefst 175 verschillende biertjes en zelfs mijn favoriete bier ‘Erdinger Weissenbier’ is aanwezig. Je begrijpt natuurlijk wel dat we de rest van de avond heerlijk op het terras hebben zitten kletsen :-).



De dag daarop staan we om 10.00 natuurlijk weer vooraan bij de wisseling van de wacht. Nu weet ik precies de juiste plekken om mijn filmpjes te maken en kan ik ervoor zorgen dat de in de steigers staande westvleugel niets steeds in beeld is. Als de ceremonie voorbij is besluiten we om naar de andere kant van de stad en de rivier te lopen. Het is een mooie, maar lange wandeltocht met allerlei mooie gebouwen. Het uitzicht op de musea en ‘Parliament Hill’ is natuurlijk geweldig zoals je zelf kan zien in het filmpje.
Terwijl we al een stukje op de brug lopen die over de rivier gaat zie ik aan de linkerkant toevallig een tentoonstelling. Het blijkt een tuintentoonstelling te zijn ter ere van het 150-jarig bestaan van Canada. Iedere provincie (13 in totaal) heeft zelf een thema bedacht en daar ‘groene sculpturen’ van gemaakt. Dit is gewoon kunst en dan te bedenken dat het allemaal van bomen, coniferen, struiken, planten etc. is gemaakt die in een bepaalde vorm zijn geknipt of gevormd. Het was de moeite meer dan waard om toch terug te lopen en we zijn beiden enthousiast over hetgeen we gezien hebben. Jullie ook?

Eenmaal over de brug drinken en eten we samen wat en daarna scheiden onze wegen zich. Anke wil graag shoppen en de markt op en ik ga de achterkant van ‘Parliament Hill’ bekijken en fotograferen. Om 17.00 uur zien we elkaar terug om aansluitend bij het Italiaans restaurant te eten. Daarna moeten we naar het hotel en ons opmaken voor het avondprogramma. Vanavond gaan we naar ‘Nothern Lights’. Dat is een film c.q. lichtshow op het parlementsgebouw waarin ze de geschiedenis van Canada vertellen. Het verhaal duurt ongeveer een half uur en er komen duizenden mensen op af. Om die reden hebben wij onze klapstoelen uit de auto gehaald en zitten we rond 20.00 uur al in het middenpad van het gebouw. Tja, hoe moet ik dit nu weer onder woorden brengen? Kijk zelf maar, want ik heb een stukje gefilmd en ik vond het adembenemend mooi :-).

Als we tegen 23.00 weer op de hotelkamer zijn hebben we maar liefst 27.109 stappen gezet en omgerekend 20 km gelopen. Om zo afstand te lopen hadden we in de ochtend niet gepland en het heeft Anke haar voeten helaas geen goed gedaan. Ze had gisteren al enkele blaren en dat zijn er nu helaas nog meer geworden. Gisteren had ze om die reden al nieuwe schoenen en pleisters gekocht, maar dat heeft niet geholpen, integendeel zelfs. Het is ook niet echt verstandig om zoveel kilometers in nieuwe schoenen te gaan lopen, die moet je altijd eerst even inlopen.

De volgende ochtend gaat Anke naar de kerkdienst en ik ga nogmaals naar de wisseling van de wacht kijken. Deze keer wil ik ook graag weten waar al die ‘guards’ hun kazerne hebben. Rondom het parlementsgebouw staat alweer een grote groep mensen klaar om de wisseling van de wacht te bewonderen. Nadat ik hun vertrek gefilmd heb loop ik achter ze aan. Het is zeker 15 tot 20 minuten lopen voordat ze uiteindelijk bij hun ‘Drillhall’ zijn. Nu ben ik nog veel meer verbaasd dat zo grote groep (ex)militairen in het openbaar met zo weinig beveiliging zo lange route loopt en dat zeven keer per week. Ik vind het niet verantwoord in deze tijd met zoveel aanslagen. In mijn beleving zou je al die jongens en meiden veel strenger moeten beveiligen of de ceremonie anders moeten organiseren. Drie politiemotoren en een politieauto erachter houden kwaadwillende mensen helaas niet tegen.

Vlakbij de ‘Drillhall’ kom ik per toeval het monument van overleden brandweermannen in Canada tegen. Wat een prachtig eerbetoon aan al deze helden die 24/7 klaar stonden om andermans leven te redden en daarbij hun eigen leven verloren. Via deze helden ga ik naar de volgende helden die Canada rijk is of rijk was. Hun verhaal wordt verteld in het ‘Canadian War Museum’. Ook daar kan ik hele verhalen over vertellen, maar dat ga ik niet doen. Het museum is prachtig onderverdeeld in verschillende oorlogsjaren en wat hebben zij hun ‘rijke collectie aan spullen’ op een prachtige manier tentoongesteld. Dat zij zelfs een Mercedes hebben waar ooit gekke ‘Adolf’ in rondgereden heeft is toch best heel bijzonder. Ik kan urenlang rondlopen in een dergelijk museum en dat heb ik dan ook met interesse gedaan.

Nadat ik het museum gezien heb loop ik terug naar het hotel. Met Anke loop ik de stad in om blarenpleisters en verzorgingsmateriaal voor haar voeten te kopen. Als we dat gedaan hebben is er maar een ding wat je in deze situatie het beste kunt doen, vooral rust houden en bij een restaurant of kroeg op het terras gaan zitten. Nadat we gegeten hebben gaan we terug naar het hotel, want het gaat een regenachtige avond worden. Een goed moment om rust te nemen, tekst te typen en filmpjes te monteren. Morgen gaat de reis naar Montreal en daar willen we toch ook weer van alles zien en beleven.

Een nieuwe week is begonnen, we checken uit en rijden eerst naar Tim om daar te ontbijten en natuurlijk een cappuccino te scoren. Aan de rand van de stad en 3,5 km van ‘Parliament Hill’ bevindt zich ‘Rideau Hall’, de Residence van de gouverneur-generaal van Canada.
De informatiebrochure vertelt mij daarover het volgende: “The governor general, who is also the commander-in-chief of Canada, represents The Queen in Canada and exercises the responsibilities of head of State on behalf of Her Majesty. Visit the State rooms where the governor general fulfills official duties, welcomes dignitaries and honours Canadians. Come witness the pageantry, precision and colour of the Ceremonial Guard. In this much-loved ceremony, sentries, led by a piper, march tot their posts from June 26 to August 24.

Rideau Hall is al sinds de confederatie in 1867 de woon- en werkplek van de gouverneur-generaal en is gebouwd in 1838 door Thomas MacKay, een rijke schotse metselaar en ondernemer die mee heeft geholpen om het Rideau Canal te bouwen. In de vele jaren daarna is het gebouw meerdere malen verder uitgebreid, omdat het simpelweg niet groot genoeg en niet prestigieus genoeg was.
Naast dat je een groot deel van de werk- en ontvangstruimten kan bekijken kan je ook alle onderscheidingen bewonderen die Canada kent. Net als in Nederland worden deze regelmatig toegekend aan burgers en militairen die uitzonderlijke prestaties hebben geleverd.

Rondom Rideau Hall ligt een park van 32 hectare groot, dat is maar liefst 320.000 m2. Er bevinden zich minimaal 10.000 bomen in het park en enkelen daarvan zijn gepland door bekende mensen zoals leden van de koninklijke familie, John F. Kennedy, Michael Gorbachev, Lech Walesa en allerlei andere hoogwaardigheidsbekleders. Na de interessante rondleiding door een deel van het prachtige gebouw wachten we nog totdat het 12.00 uur is en we ook de guards in actie kunnen zien tijdens de wisseling van de wacht. Daarna is het tijd om weer richting de auto te lopen en onze weg te vervolgen naar Montreal en dat is ongeveer 200 kilometer rijden en met onze ‘scenic drive’ wel iets meer dan 200.



Ook deze keer kiezen we ervoor om de highway volledig te mijden en rijden we zo dicht mogelijk langs de ‘Ottawa River’ richting Montreal. We komen langs allerlei kleine en mooie dorpen zoals Thurso, Plaisance, Papineauville, Montebello, Fasset, Grenville, Pointe-Fortune en Ile de Carillon. Het liefst zou ik overal even uitstappen en foto’s maken, maar daar is geen beginnen aan natuurlijk. We komen langs zoveel mooie huizen en iedereen heeft een geweldig uitzicht op de rivier. Als je toch op zo plek mag wonen met zo fantastisch uitzicht dan heb je niets meer om over te klagen lijkt mij :-). Wij rijden door tot aan het dorpje Oka om daar vervolgens onze benen te strekken, te lunchen en natuurlijk een kop koffie te scoren :-).

Dan rijden we de laatste kilometers richting Montreal en eenmaal daar aangekomen is het een drukte van jewelste. Van de rust en de schoonheid van de natuur komen we in een volgepropte stad. Ik sta echt versteld van het spinnenweb aan wegen die vlak langs, maar ook over elkaar heen gaan. De highway is voor een groot deel op pilaren gebouwd en gaat met zes rijbanen dwars door de stad heen. Het is echt overal opletten geblazen, want het wemelt van de op- en afritten en naast de highway lopen ook weer allerlei wegen waar je links of rechtsaf kan slaan of rechtdoor kan rijden. Met dan ook nog eens meerdere Canadese snelheidsmaniakken of andere ongeduldige mafkezen achter het stuur is het niet echt relaxed om hier auto te rijden. We zijn dan ook blij dat we na een kleine 45 minuten door Montreal rijden eindelijk bij ons hotel aankomen. Inchecken, spullen op de kamer en Anke oppert het idee om naar de wijk ‘Little Italy’ te gaan om daar een hapje te eten en dat idee juich ik van harte toe.

Met nog een andere dame stappen we op de 6de verdieping in de lift en ik kan nog steeds niet geloven wat ons dan overkomt. Tijdens deze wereldreis maak ik wel de meest bizarre situaties mee en vandaag komt er weer eentje bij. Als we met de lift op de begane grond arriveren horen we opeens een harde knal en schieten we nog een stukje verder omlaag. We kijken elkaar aan en weten eigenlijk meteen dat het foute boel is en ja hoor, we zitten vast in de lift. Eerst nog even wachten en kijken of het echt zo is en dan op de alarmknop drukken en de noodtelefoon pakken. Om een lang verhaal kort te maken hebben we 45 minuten opgesloten gezeten in ‘de lift’ en dat is geen pretje kan ik je vertellen.

Onze grootste dank gaat uit naar het kordate optreden van de collega van de andere dame. Zij zouden ook uit eten gaan en hij wil niet wachten totdat er vanuit een bedrijf eindelijk eens iemand komt om ons eruit te halen. De beste man haalt een paar bouwvakkers uit het restaurant van het hotel en samen besluiten ze om met de noodset van het hotel de deuren van de lift open te breken. De eerste deur lukt vrij snel, maar we juichen te vroeg want voordat de 2de deur open gaat zijn we toch weer 15 minuten verder.
Ondertussen zijn wij er maar bij gaan zitten en als eindelijk de deur open gaat moeten we klimmen om de lift uit te komen ha haha. In de hal worden we aangegaapt door ± 25 mensen die vol verwachting staan te kijken of het de heren lukt om ons eruit te krijgen, ja dus :-). Het zweet staat op onze rug en voorhoofd en dan smaakt een koud glas water helemaal lekker. De mensen van het hotel bieden wel 100 keer hun excuses aan en we kunnen op kosten van het hotel in het restaurant eten. Maar nee hoor, we laten ons die lekkere Italiaanse maaltijd niet afpakken door een kapotte lift, dus op naar ‘Little Italy’ en tot de volgende keer maar weer :-).