DAG 241-245 Ma 24 juli–Do 27 juli Campbellton

Montreal - Becancour – Sainte-Flavie – Riviere la Madeleine – Port-Daniel - Campbellton

WOW, WOW, WOW en nog eens WOW! Dat is de enige manier waarop ik met dit verslag kan beginnen, nadat ik al vijf dagen onderweg was door de prachtige Canadese of is het nu de Franse provincie Quebec? Door de achterstand in mijn reisupdates is het inmiddels al zaterdag 29 juli en moet ik nog beginnen met het typen vanaf maandag de 24ste. Ppffiieeww, een hele diepe zucht en daar kom ik later nog op terug. Het is best lastig typen nu ik al zo ontzettend veel moois gezien en beleefd heb. Maar één troost, nu ik dit typ regent het buiten en dan is het minder erg om binnen te zitten en krijg ik ook nog een beetje rust.

Wat heb ik de laatste vijf dagen langs een ontzettend lange en indrukwekkend mooie kustlijn gereden. De 243 kilometer lange ‘Great Ocean Road’ in Australië is indrukwekkend om als vakantievierende Hollander te zien, maar de kustlijn van Canada doet daar zeker niets voor onder. Deze ‘kustlijn’ begint eigenlijk al als oever van de ‘Ottawa River’, overlopend in de oever van de ‘Saint Lawrence River’, het meer ‘Lac-Saint-Pierre’ en vervolgens weer in de oever van de ‘Saint Lawrence River’. Daarna gaat het verder als kustlijn van de ‘Gulf of Saint Lawrence’ en tot slot de kustlijn van de ‘Noordelijke Atlantische Oceaan’.

In de afgelopen dagen heb ik maar liefst 2506 kilometer gereden en 90% daarvan had ik uitzicht op het water en op allerlei kleine en grote huizen met een prachtig uitzicht op datzelfde water. Het is fantastisch om deze route te rijden en te genieten van zo ontzettend veel rust, natuurschoon en zoveel kleine, knusse en idyllische dorpen. De dorpen zijn zogezegd langgerekt en als een kilometerslang ‘lint’ langs de kust gebouwd en niet achter elkaar. Men probeert zoveel mogelijk mensen het uitzicht op het water te gunnen en niet alleen maar de mensen met de grote villa’s. Links heb je uitzicht op het water en rechts op de vele bossen, heuvels en bergen, prachtig gewoon!

Bij mijn vertrek uit Becancour kon ik het niet laten om eerst even mijn verzamelde brochures op de foto te zetten en het knusse keukentje en de lange gang met aan weerszijden de kamers van het motel. Je kan in het keukentje hooguit met tien mensen tegelijk ontbijten, maar het heeft zo leuk huiselijk sfeertje en de Aziatische eigenaren zijn zo supervriendelijk. Dat mag wel even gezegd worden :-). Helaas is het een bewolkte dag en na de regen van vannacht is het afgekoeld naar 18 graden, het lijkt Nederland wel joh :-). Ik kan nu al verraden dat hoe verder ik naar het Noorden ga rijden, hoe mooier de omgeving gaat worden.

Een groot deel van de mensen woont dus in huizen met uitzicht op het water. Ik sta versteld hoe klein, maar ook hoe langgerekt de dorpen zijn. Simpelweg omdat de mensen naast elkaar hebben gebouwd en dus niet in tientallen straten achter elkaar. Doordat er ook nog allerlei hoogteverschillen aanwezig zijn in het landschap kunnen de mensen ook nog eens over elkaars huizen heen kijken, dus de kans is groot dat ook zij uitzicht op het water hebben.
Als je zoveel ruimte hebt zoals in deze provincie en je hoeft niet in een bepaalde lijn of in een bepaalde structuur te bouwen, dan heb je volop de ruimte om je huis heen. Op veel plekken staat een volgend huis pas tientallen meters of zelfs honderden meters verderop, tenzij dat je echt in een dorp woont dan is die afstand natuurlijk kleiner. Daarnaast heb ik al eerder gezegd dat ik groot fan ben van de architectuur van deze huizen. Geen huis is hetzelfde en naarmate ik verder naar het Noorden kom worden de huizen ook steeds kleurrijker. Veel meer hoef ik er niet over te zeggen want dat doen de foto’s wel.

Als ik aan het eind van de ochtend vlakbij Quebec ben, kan ik het niet laten om toch het uitzicht op de stad op te zoeken. Het kan me niet schelen hoeveel tijd het mij kost, maar ik rij net zo vaak linksaf en rechtsaf tot ik een plek heb gevonden om de juiste foto’s te maken en dat is gelukt zoals je ziet :-). Ik moet eerlijk bekennen dat ik verwacht had dat de stad groter zou zijn, maar misschien kan ik dat vanaf de andere kant niet goed inschatten en beoordelen? Het uitzicht is in ieder geval veelbelovend en langs deze kant van de rivier ligt een kilometerslange fiets- en wandelroute. Het moet echt een feestje zijn om hier te wandelen, te fietsen, te zwemmen en te kanoën als het hoogzomer is.

Ik moet wel een beetje in mijzelf lachen als ik een plekje zoek om een paar foto’s te maken. Je zou het bijna niet geloven, maar zelfs daarvoor moet ik $ 8 dollar parkeergeld betalen, ongelooflijk! Er is zoveel plek en ik wil alleen maar even een paar foto’s maken, maar die goedkeuring krijg ik niet. Nou ‘mijnheertje zeiksnor’, ik rij gewoon door en dan maak ik mijn foto’s wel op een andere plek. Daar moet ik, zoals je kan zien, ook parkeergeld betalen ha haha. Mooi niet, dus ik doe gewoon mijn waarschuwingslichten aan en maak mijn foto’s. Het is in ieder geval de moeite waard om deze route even te rijden en zoals je ziet aan de opslagtanks zijn ze hier ook zeer creatief.

Daarna vervolg ik mijn weg en ja hoor, ik heb weer veel foto’s van huizen gemaakt en dan heb ik mij nog ingehouden :-). Je kan goed merken dat het hoogseizoen is, want ik kom allerlei mensen tegen die met fietsvakantie zijn. Daarnaast zie ik erg veel motorrijders op ‘driewielers’ en pick-ups met trailers. Maar het meest kom ik ‘huizen op wielen’ tegen. Jeetje mina zeg, hoeveel mensen hier niet met van die grote ‘bussen’ rondrijden of met trucks zoals je op de foto’s ziet. Geef mij maar zo bus cadeau, ik zou daar de rest van mijn leven prima in kunnen wonen en er de hele wereld mee over willen reizen. Het is toch helemaal geweldig als je met pensioen bent en op die manier van je oude dag kan genieten? Zowel Canada als de USA zijn zo groot dat je daar alleen al een lange tijd rond kan reizen. Zodra in Canada de winter begint, zou ik mooi afreizen naar de kust van het altijd zonnige Californië :-).

Wat misschien nog wel leuk is om te vertellen: de postbode komt in Canada niet persoonlijk aan je huis. Daar waar meerdere huizen in de omgeving bij elkaar staan hebben ze een wijkbrievenbus. Ieder huis heeft zijn eigen postvak en je kan er ook de post in achterlaten die je zelf wilt versturen. Vind ik wel een slim plan en het scheelt veel kilometers lopen, fietsen of autorijden voor de postbode.
Aan het begin van de avond kom ik na 445 km rijden eindelijk in Sainte-Flavie aan bij Mon Joli Motel. Mijn motel staat op een heuvel, dus ook ik heb een prachtig uitzicht op de ‘Saint Lawrence River’ die op deze plek steeds breder begint te worden om uiteindelijk uit te monden in de ‘Saint Lawrencebaai’. In het dorp kan je aan allerlei dingen goed zien dan dit eigenlijk een erg populair skigebied is. Hier en daar hangen er foto’s van hoe het eruit ziet als er sneeuw ligt en zoveel sneeuw heb ik in mijn leven nog nooit gezien. Of het dan zo gemakkelijk is om hier heen te rijden en of de temperatuur dan zo aangenaam is als nu betwijfel ik :-). Natuurlijk ga ik meteen het dorpje in, zoek een restaurantje op, koop in de buurtsupermarkt melk voor de volgende ochtend en natuurlijk wil ik vanavond met een koud biertje op het balkon genieten van de prachtige zonsondergang en dat is gelukt. Welterusten!

Als ik de volgende ochtend de gordijnen open doe schijnt gelukkig de zon weer en de lucht is al mooi blauw gekleurd. Vandaag gaat de route verder langs de kust en kijk maar mee met hetgeen ik allemaal gezien heb. In het dorp Matane kom ik eindelijk weer eens een Tim Hortons tegen en ondanks dat het er superdruk is ga ik toch naar binnen en neem ik maar meteen twee cappuccino’s mee ha haha. Ik val van de ene in de andere verbazing en ik sta echt versteld van de aantallen huizen die langs de kust staan. Ik had verwacht dat ik tientallen kilometers zou rijden en helemaal niets zou zien, maar dat is dus zeker niet zo. Als ik onderweg dan op een plekje kom waar ik alleen maar twee mensen zie zitten op een tuinbank aan het water moet ik gewoon stoppen om daar een foto van te maken, dat is toch gewoon een geweldig mooie foto!

Aan het eind van de middag en na 243 km rijden kom ik in ‘Riviere la Madeleine’ aan bij mijn motel ‘Bon Accueil’, in het Nederlands ‘Welkom’ geheten. Opnieuw een geweldige locatie met een prachtig uitzicht op het water, maar hier merk je het verschil in de kwaliteit van de motels. Dit motel wordt gerund door twee broers, maar welkom voel ik me niet. De receptionist verstaat geen woord Engels en begrijpt niets van mijn dubbele naam, zelfs niet nadat ik hem mijn rijbewijs heb laten zien.
Vervolgens moet hij eerst met iemand bellen, omdat ik bij kamer 7 met alleen ‘Bruinerink’ op de lijst staat. Blijkbaar moet hij checken of ik wel de juiste persoon ben? Vervolgens geeft hij mij, omdat ik alleen ben, de sleutel van kamer 20 met twee bedden, een badkamer en ‘that’s it’. Geen koelkast, geen koffiezetapparaat, geen waterkoker, helemaal niets! Ja doei, ik terug en natuurlijk begrijpt hij mij niet. Ik geef hem de sleutel terug en ik schrijf voor zijn neus nummer 7 op. Ik laat hem mijn bevestigingsmail van de website zien, maar dat kan hij natuurlijk niet lezen. Ik heb geboekt en betaald voor kamer 7 en niet voor kamer 20, dus hier met die sleutel. Weer moet hij bellen en met tegenzin krijg ik alsnog de sleutel van kamer 7 :-). Een nacht in dit motel is okay, maar het is wel erg gedateerd en het bed is een ‘twijfelaar’ en zeker geen tweepersoonsbed. Maar ik ben alleen, dus dat past :-).



De volgende ochtend gaat de reis naar Port-Daniel dat 249 km verderop ligt. Doordat al deze dorpen of soms zelfs dorpjes langs de kust zo klein zijn moet je er bv. geen winkelcentra, musea, attracties of dat soort zaken verwachten en geen van allen hebben ze een filiaal van een bekende fastfoodketen in het dorp. Je vindt in een dorp hooguit een buurtsuper, een tankstation, een paar restaurants, een kroeg, een monument en natuurlijk een of meerdere kerken. Als je soms ziet hoe klein een dorpje is, is de kerk daarentegen enorm groot en soms zijn er zelfs meerdere kerken. Het gemeentehuis en het postkantoor zijn echter niet veel groter als een standaard huis en ze hebben een garage met één brandweerwagen.

Activiteiten die je hier vooral kan doen zijn in principe allemaal natuur gebonden. Vooral vissen en je op allerlei manieren verplaatsen op en in het water staat op nummer 1. Daarnaast kan je allerlei korte en lange wandel- en fietstochten maken door de bossen, parken, heuvels en bergen. Bij de meeste mensen zie je drie dingen naast het huis staan. Een kleine of grote boot, een trailer, camper of bus en een of meerdere quads, een vierwielige motorfiets waarmee zij de heuvels en bergen inscheuren. Helaas zijn de bergen in het oosten van Canada niet zo groot of hoog als ik in de brochures heb gezien. Daarvoor moet je echt in het westelijk deel van Canada zijn. De meeste dorpen staan hier ook niet zozeer bekend om hun zomerseizoen, maar vooral om het winterseizoen met de vele skigebieden die je hier kan vinden. Kortom, ondanks de kleine dorpen is er genoeg te zien en te doen, je kan hier volop genieten van allerlei architectuur en veel natuurschoon :-).

Vanuit Port Daniel in de provincie Quebec rij ik vandaag naar Campbellton in de provincie New Brunswick. Een goed moment om toch even wat te schrijven over de provincie Quebec. Qua mentaliteit van de mensen ben ik namelijk blij dat ik nu in de provincie ‘New Brunswick’ ben. Het allereerste wat mij hier namelijk opvalt is het feit dat de mensen je zowel in het Engels als in het Frans te woord kunnen en vooral te woord WILLEN staan. Als ‘puntje op de i’ heb ik boodschappen gedaan in een Sobey supermarkt. Alles in deze supermarkt, zowel in de gangpaden als op de producten zelf, is in de Engelse en in de Franse taal. Dat zie je in de provincie Quebec niet, daar hebben ze zelfs geen Canadese maar Franse supermarkten en alles is alleen maar in de Franse taal.

In het centrum van Campbellton, in het restaurant en in de kroeg spreken de inwoners beide talen. Op informatieborden, bij historische plekken, bij monumenten is alles tweetalig, hoe respectvol is dat! Dit alles is voor mij weer een bevestiging hoe eigenwijs, arrogant en chauvinistisch ook de Canadees-Fransen zijn. Zij zijn al geen haar beter dan de chauvinistische Fransen in Europa die ditzelfde rare gedrag vertonen en weigeren om ook maar iets met de Engelse taal te doen. Gedurende mijn vier dagen dat ik in de provincie Quebec was spreekt 95% van de mensen, ondanks dat ze dat misschien wel kunnen, geen woord Engels met mij. Ze zien op de boeking dat ik uit Nederland kom, ik kan ze totaal niet verstaan en toch ‘praten’ ze aan een stuk Frans als ik in kom checken of boodschappen doen. Tja, het zal wel denk ik……..

Alle informatie die ik onderweg zie op bv. een historische plek, in een informatiebrochure, in de supermarkt of in een dorp of stad is alleen maar beschikbaar in de Franse taal. Ik en velen met mij kunnen daar niets van lezen. Na vier dagen in de (Franse) provincie Quebec weet ik weer precies waarom ik er een bloedhekel aan heb om in Frankrijk met vakantie te gaan. Ik vraag me af waarom de Fransen zich überhaupt ooit bij Europa aan hebben gesloten? Van mij hadden ze gerust zelfstandig mogen blijven en dan hoeven ze zich aan niemand aan te passen. Blijkbaar voelen zowel de Fransen als de Canadees-Fransen zich te goed om zich ‘op zijn werelds’ te gedragen en dan irriteert het mij vooral dat het hier niet gaat om ‘niet kunnen’, maar vooral om het ‘niet willen’.

Als ‘Québécois’ leef je in een prachtig en democratisch land als Canada dat alweer 150 jaar bestaat. Vervolgens kom ik in ieder dorp en in iedere stad tientallen vlaggen van de provincie Quebec tegen, maar zelden of nooit de Canadese vlag. Sommige ‘chauvinisten’ hebben om hun statement nog eens extra kracht bij te zetten wel tien vlaggen van de provincie Quebec in en om hun huis hangen.
Jeetje mina zeg, waar gaat dit anno 2017 nog over? Leef en geniet zou ik zeggen. De geschiedenis van 150 jaar geleden kan je nu niet meer beïnvloeden, maar de toekomst wel. Doe eens positief en wees blij en dankbaar dat je niet in een land als Congo, Syrië, Iran, Irak, Afghanistan of Noord-Korea leeft. Wees toch blij dat je onderdeel mag en kan zijn van zo fantastisch, rijk, democratisch en gezond land als Canada. Natuurlijk kan en mag ik niet iedereen over een kam scheren en gelukkig zijn er ook enkele uitzonderingen op de regel. Ondanks mijn mooie dagen moest ik dit nog even kwijt over deze prachtige provincie in het fantastisch mooie land Canada :-).

Het einde van deze reisupdate eindigt voor jullie minder leuk en ik val maar meteen ‘met de deur in huis’. Deze week ga ik stoppen met het schrijven van reisupdates. Het lezen van reisbrochures, allerlei dingen uitzoeken, motels boeken en het reizen zelf kost mede doordat het hoogseizoen is meer tijd en energie dan ik gedacht had. De afstanden die ik hier in een week rij zijn groter dan tijdens mijn reis door Australië of Nieuw-Zeeland en ook dat kost extra tijd en energie.

Daarnaast ervaar ik het reizen door Canada als intensiever en vermoeiender dan ik verwacht had en wellicht heeft dat toch te maken met het feit dat ik al een tijdje aan het reizen ben. Onderweg is er zoveel moois te zien dat ik daar niet zomaar aan voorbij kan rijden, waardoor ik meestal later in het motel arriveer dan ik eigenlijk in de planning had. Daar komt nog eens bij dat ik in de afgelopen week en in mijn planning tot en met 10 Augustus vaak maar voor één nacht op dezelfde plek ben.
In de avonduren ontbreekt het mij simpelweg aan zin en vooral aan energie om nog tekst te typen en de vele foto’s en video’s uit te zoeken. Die tijd en energie besteed ik dan liever op een ontspannende manier, dan dat ik achter mijn laptop moet zitten om tekst te typen en jullie te informeren.

Na deze reisupdate komt er nog een laatste update en daar is een hele simpele reden voor ha haha. Ik vind dag nummer 250 namelijk wel een mooi rond getal en een goed moment om er dan mee te stoppen :-). Voor de mensen met wie ik WhatsApp, Telegram, Skype of email contact heb, dat kan natuurlijk gewoon zo blijven. En mocht je dat willen, dan kan ik af en toe best eens wat foto’s of niet gemonteerde filmpjes via een van deze digitale kanalen naar jullie toesturen, dat moet je dan maar even laten weten aan mij. Tot de volgende en laatste reisupdate zeg ik dan maar :-).