DAG 51: Do 22 Dec ’16 Christchurch

Om 9.00 uur ga ik al lopend met mijn plattegrond op weg naar een aantal locaties die ik gisteren tijdens de busrit gezien heb. Van diverse locaties wil ik graag meer zien en meer weten. De wandeling start bij een groot speelpark voor kinderen. Dat is een van de eerste dingen die de stad, op aandringen van ouders en instanties, destijds gecreëerd heeft. Bij veel van dit soort projecten staan vaak informatieborden, zodat je kan lezen hoe iets tot stand is gekomen.

Daarna loop ik door naar de ‘tijdelijke kerk’ die ontworpen is door een Japanse kunstenaar. Bij binnenkomst zie ik als eerste een moeder met vier kinderen cadeaus onder de kerstboom neer leggen. Daarna zie ik steeds opnieuw mensen binnenkomen met cadeaus. De ‘gastvrouw’ vertelt mij dat deze cadeaus naar kinderen van minder bedeelde gezinnen gaan. Die kinderen hebben voor een bepaald bedrag een wensenlijstje bij de kerstman ingeleverd. Vervolgens kunnen mensen daar een cadeau uit kiezen, kopen en onder de boom komen leggen. Zo hopen ze ieder jaar opnieuw dat alle wensen vervuld kunnen worden en tot nu toe lukt dat altijd nog. Supercool dat dit soort dingen gebeuren.

Vlakbij de kerk is ook de plek van de 185 lege, witte stoelen. Daar lees ik meer over de totstandkoming van dit ‘kunstwerk’, maar ook over andere plaatsen op de wereld waar men dit soort ‘kunstwerken’ heeft gecreëerd om mensen te herdenken. Aan de overkant van de straat is de plek waar het kantoorgebouw stond dat kort na de aardbeving meteen is ingestort. Daar zijn die dag maar liefst 115 van de 185 mensen om het leven gekomen. De stoelen die er nu nog staan zullen t.z.t. weer verdwijnen. Men is aan de oever van de rivier, vlakbij de stad en de botanische tuin een blijvend monument aan het maken ter nagedachtenis aan de 185 mensen.

Als ik verder loop kom ik langs een nieuwbouwproject. Het was me al vaker opgevallen dat de steden in Nieuw-Zeeland qua koopprijzen van huizen weinig onderdoen voor Amsterdam. Als je in de buitenring van de stad voor een appartement van 53,8 m2 en 1 slaapkamer al $ 360.000 (€ 240.000) moet betalen, wat moet het in de stad zelf dan wel niet kosten? Na de aardbeving van 22 februari 2011 had men juist een daling van de huizenprijzen verwacht, maar gek genoeg is de vraag alleen maar toegenomen. Het huizenaanbod is nog steeds te laag, de vraag groot en daardoor de vraagprijs hoog.

Verder is het voor een deel van de mensen in- en intriest dat ze al zes jaar in gevecht zijn met hun verzekeringsmaatschappij. Net zoals in Nederland zijn er altijd van die ‘louche’ maatschappijen bij, die op basis van hun kleine lettertjes, proberen om de schade niet uit te hoeven keren. In 9 van de 10 gevallen moet er uiteindelijk een rechter aan te pas komen om de verzekering te dwingen om de schade te vergoeden. Dit soort informatie kom ik bv. ook tegen op briefjes op het bord ‘prayers’ in kerken. Mensen vragen daar om via de heilige mis voor ze te bidden, zodat ze eindelijk uit de ellende mogen komen.

Richting de stad lopende maak ik nog wat foto’s van gebouwen die gestut worden of waarvan ze de gevel hebben kunnen behouden. Dat blijft kunstig hoe ze dat doen. Tegelijkertijd kan je op die manier toch een deel van het straatbeeld behouden en dat lijkt mij ook niet onbelangrijk. Onderweg kom ik zomaar opeens een hele leuke kroeg tegen met een gezellig aangekleed terrasje. Het blijft gek om tussen zoveel ‘troosteloosheid’ opeens zo mooi gerestaureerd gebouw te zien staan. Een perfecte plek om een cappuccino te doen.

Ik loop vervolgens door naar ‘Cathedral Square’ in de binnenstad. Daar staan allerlei informatieborden inclusief foto’s over hoe het er voor 2011 uit heeft gezien. Daar ben ik uiteraard wel benieuwd naar. Deels kan je er ook lezen wat ze met de nog resterende gebouwen gaan doen of waar bepaalde gebouwen in de toekomst terecht gaan komen. Eigenlijk komt het grootste deel van de gebouwen op een totaal andere plek terecht, mede doordat de nieuwe structuur van de grond het niet meer toelaat om er veel verdiepingen bovenop elkaar te bouwen.

Via de binnenstad loop ik door naar ‘Re: Start’. Dat is het stukje stad met ‘de containerwinkeltjes’ en ‘mobiele restaurantjes’. Daar eet ik even wat om vervolgens via de oever van de rivier naar het in aanbouw zijnde monument ter nagedachtenis aan de 185 mensen te lopen. Daar tegenover is een van de kerken die de aardbeving wel doorstaan heeft en waar men bezig is met de voorbereiding voor de kerstmissen. Toch mag ik naar binnen, rondkijken en foto’s maken.
Daarna gaat de lange voettocht van vandaag richting de botanische tuin. Daar heb ik gisteren maar een klein deel van kunnen zien en vandaag wil ik de rest van het park zien. Onderweg kom ik de Venetiaanse boten op de rivier nog tegen, dat blijft leuk om te zien ook al is het Venetië niet.

Inmiddels is het begin van de avond en ga ik het advies van de receptioniste/eigenaresse van mijn motel opvolgen. Ik ga op weg naar Café Valentino, dat tegenwoordig tussen de autodealers zit en daar lekker een hapje eten. Aansluitend loop ik naar het winkelcentrum, want anders heb ik morgenochtend geen ontbijt. Onvoorstelbaar hoeveel mensen er op dit tijdstip nog aan het shoppen zijn, maar tja het is kerstmis en dat moet natuurlijk zeer uitgebreid gevierd worden. Het is zo druk dat mensen zelfs moeten wachten voordat ze überhaupt een parkeerplaats hebben.
Ik neem maar meteen iets meer boodschappen mee, want ik moet er echt niet aan denken om morgen nog een keer tussen al die ‘gestreste supermarktbezoekers’ door te moeten lopen. Mij blijft het verbazen hoeveel inkopen mensen ieder jaar weer doen. De ene winkelkar is nog voller gepropt dan de andere. Ben ik even blij dat ze een kassa hebben voor max. 10 producten :-).

Daarna terug naar het hotel en ik twijfel even of ik een taxi neem of toch terugloop. Mijn ‘nette’ schoenen zijn voor de lange afstanden toch wat minder geschikt dan mijn ‘oude’ stappers. Maar die heb ik inmiddels weggegooid, want door al mijn geloop en geklim over de bergen was daar de zool van doormidden. Dus een van de eerste aankopen in Sydney zal een paar makkelijk stappende schoenen zijn :-). Ik besluit toch om terug te lopen en eenmaal terug in ‘Colombo in the City‘ staat er maar liefst 19,8 km op mijn stappenteller. Dat zie ik niet alleen, maar zo voelen mijn benen ook ha haha. Welterusten!