Dag 181-185: Ma 1 t/m 5 mei 2017 Tokyo - Dubai

Kon-ni-chi-wa Subete :-). De afgelopen dagen waren intensief en best indrukwekkend. Ik heb niet al mijn plannen kunnen realiseren, maar toch wil ik vandaag een rustige dag hebben. Om die reden doe ik in de ochtend niets bijzonders, als mijn update verder aanvullen en foto’s selecteren. In de loop van de middag ga ik opnieuw richting metrostation ‘Tokyo Dome’. Overdag wil ik de stad mijden en volop genieten van de natuur en vanmiddag doe ik dat in het park ‘Koishikawa Korakuen’. Dit park is in zijn geheel ommuurd en net als in veel andere parken vragen ze 200 JPY entree. Ik vind het perfect dat ze dit doen. Het is slechts € 1,65, maar door de vele honderden bezoekers per week is het een mooi bedrag om het prachtige park mede van te onderhouden.

Het Koishikawa Korakuen Park is in het midden van de 17de eeuw aangelegd en was eigendom van de ‘Tokugawa clan’, destijds een machtige familie in Japan. In het park zie je zowel Japanse als Chinese invloeden en het park behoort tot een van de favoriete parken van de stad. Wat erg leuk is om te zien, is de aanwezigheid van de veelal oudere hobbyfotografen die met enorme telelenzen foto’s staan te maken van de vele schildpadden die daar te bewonderen zijn. Veel meer dan dit hoef ik eigenlijk ook niet te vertellen, want zoals ik in de afgelopen maanden wel vaker heb gezegd: “foto’s zeggen meer dan duizend woorden”. Kijk en geniet mee, al besef ik mij terdege dat foto’s niet laten zien wat een 2,5 uur durende wandeling laat zien. Maar beter iets dan niets denk ik dan maar :-).

Na mijn wandeling gaat de metro richting de wijk Shibuya, want ik wil natuurlijk niet alleen zien hoe het er daar overdag uit ziet, maar ook in de avonduren met al die neonreclames. Shibuya staat ook bekend om het meest drukke voetgangerskruispunt van de stad en dat was me natuurlijk de eerste keer al opgevallen. Wat kan ik beter doen dan hier niet alleen maar foto’s maken, maar ook een filmpje. Ik blijf het een geweldig mooie wijk vinden en door de sfeer die hier hangt is het er aangenaam vertoeven.
Naast de vele winkels zitten er in de grote, maar vooral in de kleine straatjes tientallen restaurantjes, dus keus genoeg om ergens wat te eten en te drinken als er tenminste een Engelse menukaart is. Daarnaast kent deze wijk natuurlijk allerlei kleine, leuke, sfeervolle kroegjes en in een groot aantal daarvan doet men natuurlijk aan karaoke. Het is niet overheersend aanwezig en daardoor blijft het toch leuk en vooral grappig om te zien hoe mensen zich kunnen laten gaan op een van de vele muzieknummers. Ik maak het echter niet al te laat, want morgen wil ik op tijd op pad.

Op de weg terug naar de juiste lijn van het metrostation moet ik opnieuw honderden meters door allerlei ondergrondse gangen lopen en dat maakt dat ik aan het eind van mijn reis toch wil weten hoe het nu eigenlijk zit met het metronetwerk van deze stad. Wikipedia zegt daarover het volgende: De metro van Tokio (Tōkyō no chikatetsu) is het grootste, drukste en uitgebreidste openbaarvervoersysteem ter wereld. De metro zelf is de drukste ter wereld, heeft 13 lijnen en wordt dagelijks gemiddeld door ongeveer 8 miljoen mensen gebruikt. De eerste metro is gaan rijden op 30 december 1927. Het hele traject beschikt over 328,8 km aan sporen en maar liefst 282 stations. Toch leuk om te weten vind ik.

Op dinsdag staat in de wijk Ueno de oudste dierentuin van de stad op mijn programma. Inmiddels kan ik zeggen dat het niet alleen de oudste, maar ook een erg mooie dierentuin is. Ze zijn in het bezit van een scala aan dieren en de manier waarop ze het park ingedeeld en ingericht hebben met veel schaduwplekken is echt perfect. Ik blijf het wel jammer vinden dat ook hier op veel plekken dubbele hekwerken staan, waardoor je alleen maar een foto kan maken met het hekwerk in beeld. Ik vind dat echt lelijk en voor mij bederft het hekwerk de foto, waardoor de dieren zelf niet tot hun recht komen.
Naast dat ik veel dieren zie, zie ik ook veel schoolkinderen die met hun klas waarschijnlijk een dagje uit zijn. En wat ik al eerder vermoedde klopt inderdaad, ik kom namelijk veel jonge ouders met een kinderwagen of een ‘draagzak’ met baby tegen. Ik sta er echt wel van te kijken, want ik denk dat de meeste stelletjes die ik tegenkom pas ergens tussen de 20 en 25 jaar oud zijn. En er zijn zelfs stelletjes bij die op deze leeftijd al twee kinderen hebben.
De dierentuin bestaat uit een oostelijk en een westelijk deel, omdat er een grote weg dwars door de dierentuin heen gaat. Dat hebben ze mooi opgelost met een voetgangersbrug, maar je kan dat kleine stukje bv. ook met de monorail overbruggen. Als ik de westkant heb gezien, kan ik gelukkig ook aan die kant de dierentuin uit, want ik moet op tijd bij de metro en aansluitend bij mijn rondvaartboot zijn. De vorige keer dat ik daar was, waren alle boottochten de hele dag al volgeboekt door de busladingen toeristen die daar op- en overstappen. Ik heb voor vandaag het advies van de medewerker maar opgevolgd en via de app al een ticket geboekt.

Ik denk, voor zover ik dat natuurlijk goed beoordelen kan, dat ze in Tokyo te weinig rondvaartboten en te weinig Hop on-Hop off bussen hebben. Daarnaast vind ik dat er erg weinig haltes zijn om ergens in- en uit te kunnen stappen en de wachttijden bij de haltes die er wel zijn vind ik veel te ruim. Ik was tijdens een van mijn eerste dagen in Tokyo al bij de ticketbalie van de Hop on-Hop off bus. Toevallig stonden daar op dat moment een paar hele boze toeristen die hun geld terugeisten, omdat ze al meer dan een uur gewacht hadden en nog steeds niet met een bus mee konden. Die boze mevrouw raadde mij af om een ticket te kopen, want ze beloven meer dan ze waar kunnen maken volgens haar. De dagen daarna heb ik eerst maar eens extra goed opgelet en ik zag inderdaad alleen maar volgepropte Hop on-Hop off bussen. Voor mij de belangrijkste reden om alles met de metro te doen en de hop on–hop off bus maar te mijden, want daar beleef je geen plezier aan op deze manier.

Ik ben ruim op tijd bij de rondvaartboot. Daardoor sta ik bijna vooraan in de rij en zodra de boot er is kan ik op het dak van de boot een goed plekje bemachtigen om rond te kijken en foto’s te maken. Na mij komen er namelijk nog twee bussen aan en die mensen gaan ook mee met deze boot. Aangezien het dak maar een klein deel van de boot is (zie foto) zitten de meeste mensen dus helaas binnen met dit mooie, warme en zonnige weertje :-). Ik heb een boottochtje van 45 minuten geboekt en dat is in principe ook lang genoeg. Het is absoluut leuk om te doen en om Tokyo een keer vanaf het water te zien, maar ik kan niet zeggen dat het een spectaculaire tocht is. Leuk om meegemaakt te hebben, maar niet voor herhaling vatbaar ha haha :-). Tja, en als ik dan van de boot af kom, de parkeerplaats oploop en al die bussen zie, dan weet je genoeg …… massa toerisme :-).

Het is misschien nog wel leuk om te vertellen dat al dit soort gele bussen aan de achterkant van het centraal station van Tokyo staan. Ik gok dat er ongeveer 30 tot 40 bussen staan en iedere bus heeft zo zijn eigen, veel te dure dagtocht of een ochtend- of middagtocht. Dit kunnen tochtjes met meerdere bestemmingen in Tokyo zijn, maar het kan bv. ook een dagtocht naar de ‘Mount Fuji’ of een andere stad zijn. Op allerlei plekken in de stad kom je deze bussen en groepen mensen dus ook tegen. Door een gastdame, met het welbekende vlaggetje in de lucht, worden deze groepen in sneltreinvaart op sleeptouw genomen. In Amsterdam zie je ze ook regelmatig lopen en ik vind dit soort groepsactiviteiten om allerlei redenen echt vreselijk om te doen! Ik bepaal liever mijn eigen tempo en waar ik kort of lang blijf, zoiets kan je van tevoren namelijk nooit weten.

Op woensdag gaat mijn metro naar de wijk Roppongi & Akasaka, een volgend hoogstandje in de stad kan ik wel zeggen. Naast dat het een prachtige wijk is om doorheen te lopen, springt natuurlijk de enorme toren ‘Roppongi Hills’ het meest in het oog. De wijk zelf staat echter het meest bekend om zijn ‘nachtleven’ en de vele clubs, waarvan club ‘Red Area’ het meest populair is onder de toeristen. Daarnaast zijn er een groot aantal ‘Sport Bars’. Daar kan je, terwijl je kijkt naar je favoriete sportwedstrijd, op zijn ‘Amerikaans’ eten en drinken. Maar aangezien ik geen sportliefhebber en geen sportkenner ben, verdienen ze aan mij helemaal niets ha haha.

‘Roppongi Hills’ is een multifunctioneel gebouw met meer dan 200 winkels en restaurants, een bioscoop met meerdere zalen, een theater, een duur hotel, een tv-studio en een kunstmuseum op een van de bovenste verdiepingen van deze toren. En uiteraard bevindt zich hier ook een ‘Tokyo City View’ (observatory) met als extraatje dat je hier op het ‘Sky Deck’ kan kijken oftewel in de open lucht op het dak kan lopen, waar ook de helikopters landen van de écht belangrijke gasten.
Ik kom natuurlijk vooral voor die laatste twee en als surprise is er ook een expositie van zeer bekende stripfiguren, want het is echt megadruk. Dit is de eerste keer dat ik eerst 20 minuten in de rij moet staan, voordat ik met een van de zes liften naar het ‘observatory’ kan. Naast dat ik weinig verstand van sport heb, heb ik ook geen verstand van computergames of striphelden, want ik weet echt niet wie het zijn. Om mij heen heb ik echter alleen maar dolenthousiaste fans en die willen maar een ding, namelijk op de foto met hun ‘plastic helden’ die er staan. Mooi voor mij, want daardoor heb ik volop de ruimte om foto’s en filmpjes van het uitzicht te maken. En als ‘kers op de taart’ zie ik in mijn laatste week dan toch nog iets van het keizerlijk paleis, al is het van een afstand en vanuit de lucht.

Eenmaal weer met beide benen op de grond vervolg ik mijn weg door de wijk naar een van de parken die de wijk rijk is. Dit is een extra bijzonder park, want het is zogezegd een ‘kinderpark’. Ik zie daar dan ook allerlei kinderen rondrennen, klimmen en klauteren, met zand en water modderen, visjes vangen met een schepnetje of vissen met takken van bomen die dienstdoen als hengel :-). Geweldig hoe dat park tot leven komt door de aanwezigheid van zoveel spelende kinderen.

Daarna ga ik met de metro op weg naar mijn stapwijkje, want via de Engelse kroegbazen heb ik om 17.00 uur een afspraak bij hun kapper :-). Ik heb tijdens mijn reis een Nieuw-Zeelandse en een Australische kapper gehad en ik vind dat de Japanse kapper dan niet in het rijtje moet ontbreken :-).
De laatste kapper was meteen de meest ontspannende. Het is een klein kapperszaakje met drie stoelen en dus ook drie kappers. Ze hebben een aparte ruimte, zeg maar gerust een zen-ruimte, waar sfeervol licht is en een heerlijke geur hangt. Daar kom je voor de knipbeurt in een luxe stoel te zitten, pakken ze je hals op een aparte manier in met handdoekjes, krijg je een doekje over je gezicht heen en een deken over je benen. Daarna gaat de luxe stoel achterover, wassen ze je haren tot twee keer toe en volgt er een zeer ontspannende hoofdmassage.
Pas daarna knippen ze je haren en volgt het eerste ritueel nogmaals voor een 2de keer, maar nu krijg je na het wassen niet alleen een hoofd, maar ook een nekmassage. Vervolgens ga je terug naar de kappersstoel voor de ‘finishing touch’, gel in het haar en klaar is Ray :-). Wat een genieten zeg al is mijn haar best kort geschoren :-). Maakt mij niets uit, want dat is zo weer aangegroeid. Daarna is het tijd om wat te eten en uiteraard moet ik aansluitend het knip-resultaat in de kroeg laten keuren.

De laatste dag is het kiezen uit verschillende opties. Ik besluit om toch naar één van de buitenwijken van Tokyo te gaan. Dat heb ik nog niet één keer gedaan, terwijl de treinreis maar 45 minuten duurt. De wijk heet Shibamata en aan het eind van de ‘Shibamata Sando shoppingstreet’ staat de prachtige boeddhistische tempel ‘Shibamata Taishakuten’ met daaromheen een knus en klein dorp. De tempel stamt uit het jaar 1629 en is gebouwd tijdens de Kan-ei periode. Sinds 1996 behoort de tempel tot de ‘100 soundscapes of Japan’. De tempel beschikt over prachtige houten buitenwanden, bestaande uit meerdere houten panelen met fantastisch houtsnijwerk. Erg indrukwekkend om te zien, wat een vakwerk zeg! Om de oude tempel te beschermen tegen de weersinvloeden is er een glazen wand omheen gebouwd. Tussen de tempel en de glazen wand is een twee verdiepingen tellende looproute aangelegd, die je in de gelegenheid stelt om de houten wandpanelen van dichtbij te bekijken. Ik kan gerust zeggen dat dit de mooiste tempel is die ik tot nu toe in Japan gezien heb.

Daarna kan ik de Japanse tuin met zijn aangrenzende gebouwen bezoeken die direct achter de tempel liggen. Uiteraard moeten de schoenen uit en daarna krijg ik voor de eerste keer de binnenkant van een tempel en zijn bijgebouwen te zien. Bij de meeste tempels mag je namelijk niet naar binnen, die zijn alleen toegankelijk voor mensen die een ceremonie bijwonen. Ik ben in ieder geval blij dat ik de keus heb gemaakt om hier vandaag heen te gaan.
Na mijn bezoek aan de tempel loop ik nog wat door de kleine straatjes van het dorp te dwalen. Aan de rand van het dorp ligt een dijk met daarbovenop een fietspad, waar ik veel racende wielrenners tegenkom. Achter de dijk liggen meerdere sportvelden en kan je met een bootje de rivier op, maar dat vind ik dan weer minder interessant en er staat al een rij mensen te wachten.
Tijd om terug te lopen richting het station, want op mijn laatste avond in Japan ga ik om het ‘af te leren’ natuurlijk nog een Japans biertje drinken bij mijn nieuwe stapvrienden :-). Je leeft tenslotte maar één keer en dat moet je goed en intens doen, want morgen kan het voor één ieder van ons zomaar over zijn, dus ik zeg ‘Carpe Diem’.

Vrijdag staat geheel in het teken van ‘inpakken en wegwezen’. Ik mag twee uurtjes langer in de hotelkamer blijven en dat is wel erg prettig. Om 13.00 uur moet ik het hotel uit en ga ik met de metro naar het station van waaruit ik naar het vliegveld moet. Daar vlakbij zit een lunchroom waar ik vanuit mijn vorige hotel weleens ging zitten voor een bakkie koffie en een broodje. Het is zonnig weer en 24 graden, dus ik kan buiten nog even genieten van mijn laatste uurtjes in de stad, alvorens ik aan mijn één uur durende metroreis naar Narita Airport begin.

Het melancholische gevoel van moeten vertrekken is weer volop aanwezig. Vertrekken levert toch altijd een dubbel gevoel op, temeer omdat ik niet alles heb gedaan wat ik voor Japan in de planning had. Tegelijkertijd is het maar net hoe ik er tegenaan kijk: ‘het glas is natuurlijk halfleeg of half vol’. Ik ben toch tevreden met hetgeen ik in Japan, en met name in Tokyo, heb gezien. Als ik door het boekje van Cor en de VVV-reisgids van Tokyo blader, dan heb ik 85% van hetgeen zij adviseren gezien. Voor een vijftig plusser is dat toch best een hele prestatie na mijn twee eerdere intensieve reizen door Nieuw-Zeeland en Australië :-).

Helaas was dit de laatste week van mijn geweldig mooie reis aan de andere kant van onze wereld. Ik kan met 100% zekerheid zeggen dat dit het meest fantastische cadeau is, dat ik voor mijn 50ste levensjaar cadeau heb gekregen :-). Ik heb een fantastisch mooie en probleemloze reis gehad en daar kan geen enkel ander cadeau of 50+ feestje tegenop.
Er is zoveel moois te zien, te ervaren en te leren op onze mooie wereld. Het leren kennen van zoveel verschillende mensen en culturen is ontzettend leuk en waardevol, al was dat in Tokyo wel wat lastiger als in de landen daarvoor :-).
Eigenlijk zou iedereen in zijn of haar leven ooit eens een sabbatical moeten nemen. Er is zoveel meer leuks in het leven dan alleen maar studeren, werken, carrière, gezin en altijd maar moeten presteren tot je eindelijk eens met pensioen kan gaan. En zoals ik al eens eerder schreef: 1 op de 4 mensen gaat statistisch gezien voor zijn 65ste levensjaar ‘hemelen’, dus kan je er maar beter voor zorgen dat je bucketlist voor je 65ste levensjaar grotendeels is verwezenlijkt :-).

Velen van jullie zullen nu waarschijnlijk wel denken: ‘wat gaat hij na deze reis dan uitspoken?’ Dat is dan meteen een leuke ‘cliffhanger’ als afsluiting van deze een na laatste reisupdate. Ik heb in Dubai zaterdag veel tijd om te typen, dus als ik zondag weer in Nederland ben zal ik het jullie haarfijn uitleggen :-). Tot dan, de hartelijke groetjes vanuit Dubai waar ik dit reisverslag geplaatst heb :-).