DAG 49: Di 20 Dec ’16 Christchurch

Inmiddels is het vrijdagochtend 23 december en ga ik pas schrijven over 20, 21 en 22 december. Vooral 20 december was voor mij een heftige dag, ik was daarna niet eens in staat om te schrijven. Mijn gedachten en gevoelens waren totaal ergens anders. Ik had 0,0 zin om überhaupt iets te typen of te appen en wilde vooral veel en veel meer van deze stad en de mensen weten. Mijn ‘nare’ gevoel is gelukkig weg en ik kijk op een andere manier naar Christchurch en de veerkracht van de mensen.

Terug naar de dag zelf:
Ik hoef pas rond 10.00 van het Holiday Park te vertrekken. Een dag die rustig begint, maar later vandaag een totaal andere wending krijgt. Douchen, ontbijten en de schone was, die gisteren nog ‘vies’ was, strijken en in mijn koffer pakken. Daarmee is het reisavontuur Nieuw-Zeeland helaas bijna voorbij. Eigenlijk veel sneller dan ik zou willen en zoals ik al een keer gezegd heb: “drie maanden Nieuw-Zeeland had ik ook zeker niet te veel gevonden”.

Daarna ga ik naar het winkelcentrum een paar honderd meter verderop. Daar parkeer ik de camper en ga ik ergens in de wijk op zoek naar een kapper. Dat moet echt even gebeuren, voordat ik de 24ste naar Sydney vertrek en ik heb er nu de tijd voor. De rest van mijn tijd vul ik op met ‘shoppen’, lunchen en om 13.00 uur vertrek ik naar het hotel, dat hier een kilometer of zes vandaan ligt. Eigenlijk kan ik pas om 14.00 uur inchecken, maar de vriendelijke mevrouw doet niet moeilijk. Het is een prachtig en nieuw hotel op een mooie locatie niet ver van de binnenstad. Nadat ik mijn spullen op de kamer heb gezet en in de kast gehangen, breng ik de camper terug en dat wordt meteen een bijzonder ritje dat deels door de binnenstad gaat. Daarna ga ik lopend terug de binnenstad in.

Vanaf het moment dat ik de binnenstad inloop slaat mijn gevoel totaal om. Dat gevoel blijft mij de rest van de dag beheersen. Ik kan bijna niet geloven wat ik allemaal zie, maar vooral ook niet zie. Ondanks dat ik dacht goed voorbereid te zijn, heb ik hier niet op gerekend. Natuurlijk weet ik dat er in 2010/2011 aardbevingen zijn geweest, maar dat 70% van de binnenstad weg is en dat dát in 2016 nog zo duidelijk zichtbaar is, daar had ik niet op gerekend. Moet je je eens voorstellen dat je eigen dorp of stad van het ene op het andere moment voor 70% onbewoonbaar is geworden of in puin ligt.

Het 1ste gevoel is: wat is dit een ongelooflijk ‘spooky’ binnenstad, er hangt om allerlei redenen een heel apart sfeertje. Ik zie veel kale vlaktes waar ooit huizen, kantoren, winkels, scholen, kerken hebben gestaan en die kale vlaktes worden nu gebruikt als parkeerplaatsen. Verder zie ik ontzettend veel bouwvakkers en wegenbouwers aan het werk. Hun honderden voertuigen staan of rijden overal verspreid door de stad heen. En natuurlijk zie ik allerlei shovels en bouwkranen.
Het 2de gevoel zijn vooral de emoties. Wat moeten de mensen op de dagen van de aardbevingen bang zijn geweest. De dagen na de grootste aardbeving zijn er maar liefst 45.000 mensen naar een andere regio vertrokken, omdat de naschokken maar door bleven gaan. Voor 185 mensen eindigde op die dag zelfs hun leven doordat hun huis, kantoor, school of brug instortte.

Als je zoiets als dit, of een andere natuurramp op tv ziet is het al heftig. Maar tegelijkertijd is het ver weg, zie je maar een klein deel van de ellende en is het bij ons slechts enkele dagen ‘groot nieuws’. Daarna draait de ‘gekke’ wereld in de ‘waan van alledag’ gewoon weer verder. In Christchurch zijn de gevolgen na vijf jaren nog dagelijks voelbaar en zichtbaar. Op de 1ste plaats voelbaar, omdat heel veel mensen voor altijd een geliefde moeten missen. Op de 2de plaats omdat een groot deel van de historie verloren is gegaan. Het gaat nog minimaal zeven jaren duren voordat de binnenstad überhaupt weer hersteld is. En al is de stad t.z.t. weer hersteld, dan nog zal het nooit meer de stad van voor de aardbevingen zijn.
Ondanks dat er dagelijks 45.000 vakmensen aan het werk zijn, zijn het er simpelweg nog steeds te weinig om al het werk te kunnen doen. Niet alleen de binnenstad lag destijds in puin, maar 90% van de huizen in de stad of in de buitenwijken van de stad hadden schade. Sommige huizen konden redelijk snel hersteld worden, maar veel huizen moesten eerst afgebroken worden om een nieuwe, sterkere en anders geconstrueerde fundering te krijgen.
De binnenstad zelf was de eerste tijd hermetisch afgesloten en werd bewaakt door het leger. Het was er te gevaarlijk om te werken. De volledige infrastructuur m.b.t. de leidingen en de wegen moest eerst hersteld worden om überhaupt aan het werk te kunnen gaan. Ik kan er inmiddels zoveel over vertellen, maar dat ga ik niet doen.

Nu ik er straat na straat, gebouw na gebouw zo met mijn neus bovenop sta, komt het bij mij behoorlijk binnen. Als ik de 185 witte stoelen zie staan, als herinnering aan de mensen die bij de aardbeving zijn omgekomen, moet ik mijn tranen wegvegen.
De meest mooie gebouwen staan er nog steeds troosteloos bij. Ze worden nog altijd op allerlei manieren gestut en wachten op herstel of om afgebroken te worden. Sommige zijn onherstelbaar beschadigd of het kost veel en veel te veel geld om ze te herstellen. Zo is er al lange tijd een langslepende discussie over de prachtige kerk die er nog steeds troosteloos bij staat. Veel mensen vinden dat er al zoveel geschiedenis verloren is gegaan, dat koste wat het kost deze kerk hersteld moet worden. Daarnaast staat deze kerk op ‘het bekendste plein’ van de stad, dat door de jaren heen vele historische hoogtepunten beleefd heeft.

De rest van de dag heb ik vele kilometerslang door de stad heen lopen slenteren. Hier kijken, daar kijken, een tijdje op een bankje zitten mijmeren of lezen, wat eten of drinken en weer verder. Ik wilde zoveel mogelijk zien en weten.
Natuurlijk heb ik ook de tijdelijke winkeltjes, ‘bankkantoren’ en eettentjes gezien die nog steeds in de zeecontainers huizen. Tot slot zijn natuurlijk de eerste nieuwe gebouwen opgeleverd en daar vertel ik in een volgens reisverslag meer over. Ik heb er nl. bewust voor gekozen om een dag te wijden aan de ellende uit het verleden en de toekomst van deze stad en hetgeen er allemaal al wel hersteld is.

Het was lastig om uit zoveel foto’s de juiste te kiezen. Sommige foto’s zijn overduidelijk, daar waar nog hekken om gebouwen staan, die moeten nog gesloopt worden. De containers voor of tegen de gebouwen zijn gevuld met grind en zorgen ervoor dat het gebouw niet alsnog in kan storten, voordat ze met het herstel beginnen. Soms kan men de gevel gelukkig nog redden.
De kerk die je als schaalmodel op de foto ziet is vorige maand definitief afgebroken. De grond onder de kerk was door de aardbeving dermate van structuur veranderd dat het niet meer mogelijk was om daar de noodzakelijke fundering onder te bouwen. Dat is niet alleen op die plek, maar op meerdere plaatsen in de stad zo. Om die reden mogen op bepaalde plekken geen gebouwen meer gebouwd worden die hoger zijn dan vijf verdiepingen.
Op de foto van de videopresentatie in het ‘Earthquake museum’ kan je goed zien dat 70% van de binnenstad weg is. De gebouwen die je nog ziet staan, hadden al betere funderingen en constructies en daardoor veel minder schade. Daar laat ik het bij voor vandaag.