Dag 166-169: Zo 16 t/m Wo 19 April 2017 Tokyo

Bij mij is het op dit moment een regenachtige zaterdagochtend met de datum van 22 april 2017. Waar moet ik toch beginnen met typen, als mijn hoofd vol zit met allerlei mooie, indrukwekkende beelden en informatie van de afgelopen zes dagen? Ik kan me afvragen of ik het mijzelf gemakkelijker heb gemaakt door niet dagelijks te typen :-). Aan de ene kant niet en aan de andere kant ook weer wel. De dagen zijn namelijk lang, het reizen door de stad is intensief en de vele kilometers lopen om de highlights te zien nog intensiever. Tegen de tijd dat ik eindelijk weer in mijn hotel ben, ben ik blij dat ik niet veel meer hoef te doen als foto’s terugkijken, lezen, liggen, uitrusten en slapen. Ik moet er niet aan denken om dan nog tekst te typen en uit honderden foto’s de mooiste uit te zoeken.

Tokyo is zoveel meer dan alleen een hypermoderne lichtgevende drukke metropool die nooit slaapt. Tokyo biedt een mix tussen oude Japanse cultuur en gewoontes, maar ziet er tegelijkertijd ook uit als een futuristische hypermoderne stad van de toekomst. Even een paar feiten op een rijtje: Tokyo is gesticht in 1150 en heette destijds ‘Edo’. Er wonen in deze stad, zoals ik eerder verteld heb, geen 18 miljoen maar zelfs 37 miljoen mensen! Al die mensen wonen verdeeld over 23 ‘wards’ (wijken) en iedere ‘ward’ heeft zijn eigen bestuur. Van die 23 wijken heb ik nog niet eens de helft gezien, dus dan weet je genoeg. Ik gok erop dat één wijk in Tokyo zeker zo groot is als de stad Amsterdam, dus het is een utopie om te denken dat ik alle deze 23 wijken met een bezoek kan vereren. Er zijn 17 universiteiten in de stad en aan enkele daarvan kan je als buitenlandse student ook terecht. Er wonen en werken zo rond de 350.000 buitenlanders in Tokyo, maar zo heel vaak ben ik ze nog niet tegen gekomen. Ik durf wel te beweren dat Tokyo nog niet ontdekt is door de grote groep toeristen op enkele toeristische trekpleisters na, want daar wemelt het werkelijk van de bussen met toeristen.

De stad leeft aan alle kanten en de miljoenen mensen die hier wonen en werken zijn altijd op zoek naar vertier. In de avond en nacht geeft de stad zoveel kleuren licht af door de vele neonreclames, dat het net een openlucht-disco lijkt, ik vind het fantastisch om te zien! Het uitgaansleven in de meest populaire wijk Shibuya is totaal anders als in Nederland. KTV, oftewel karaoke is hier populairder dan een ‘normale discotheek’. Het gaat natuurlijk niet om het zingen, maar vooral om het ‘los kunnen gaan’ en lol met elkaar hebben.
Kroegjes en clubs zitten op de meest vreemde plekken en in steegjes. Dat kan op een 1ste, 2de, 3de of nog hogere verdieping van een gebouw zijn, maar er kunnen ook zomaar acht verschillende kroegjes in hetzelfde gebouw zitten. Natuurlijk zijn er ook diverse clubs en restaurants die een prachtig uitzicht hebben op en over de stad, maar daar liggen de entree en de eet- en drinkprijzen net even iets anders dan op de andere plekken :-).

De kroegjes waar ik kom zijn klein, maar er heerst een gemoedelijk sfeertje. Hier kom ik niet alleen Japanners tegen, maar ook expats en andere toeristen. Tot nu toe heb ik nog steeds geen mensen Nederlands horen spreken, laat staan Nederlanders ontmoet. Naast het welbekende kroegsfeertje heerst er in deze kleine kroegjes ook een soort ‘huiskamersfeertje’. Deels doordat het zo klein is, door de inrichting en door de openheid en vriendelijkheid van de eigenaar. Daarnaast is het heel normaal dat vaste bezoekers hapjes vanuit huis meebrengen, die vervolgens aan de bar met elkaar verorberd worden. En of je nu vaste klant bent of bezoeker, je kan en mag gewoon mee-eten.
Verlegen zijn de Japanners in het uitgaansleven en soms in het dagelijks leven zeker niet. Ze bekijken en observeren je eerst en als ze meer van je willen weten, dan moet je niet verrast zijn dat ze na vijf minuten al naast je komen zitten en je het hemd van het lijf vragen. Als ik open zou staan voor een nieuwe relatie dan is de kans op succes in Tokyo erg groot schat ik zo in ha haha. Kortom, het is gezellig toeven in het stapwereldje waar het merendeel van de mensen redelijk goed Engels spreekt.

Volgens mij is niks te extreem voor Japanners en voor de meest vreemde problemen bedenken zij wel een oplossing, zoals bv. het capsule hotel en de autoliften. In de wijk Akihabara kan je terecht voor de laatste technologische ontwikkelingen en de modernste gadgets. Ik zie daar dingen die ik in Nederland nog nooit heb gezien en die bij ons waarschijnlijk pas over 6, 12 of 24 maanden te koop zijn of misschien wel helemaal nooit? De stad Tokyo heeft zoveel meer te bieden dan ik vooraf verwacht had en de vriendelijke bevolking maken mijn reis tot een mooie ervaring. Op allerlei vlakken zijn het zulke lieve, behulpzame en vooral beleefde mensen, ik vind de Japanners echt top!

De laatste keer eindigde mijn verhaal bij het hotel. Deze keer zit ik in één van de vele APA-hotels op de 12de van de 14 verdiepingen en heb ik een prachtig uitzicht op en over de stad. De kamer is weliswaar klein, maar de Japanners weten daar toch alles tot in perfectie in te realiseren. Als je binnenkomt zit meteen rechts de badkamer, met douche/ligbad en natuurlijk een luxe toilet. Ik moet eerlijk zeggen dat ik inmiddels fan ben van hun toilet. Hoe je het ook ‘went of keert’ met een bidet is het toch hygiënischer om je ‘grote boodschap’ te doen. Naast de gratis shampoo, conditioner en bodywash kan je ook iedere dag een body-spons, tandenborstel met tandpasta, scheermesje, haarborstel en haarelastiekjes krijgen. Alles is dus tot in de perfectie geregeld!

Rechts in de kamer staat het bed waar ik prima in kan slapen, ondanks dat het geen lang bed is. Iedere dag als ik uit de stad kom zie ik weer twee schone ‘badjassen’ op bed liggen, een gratis flesje water en voor het bed staan in plastic verpakte Japanse sloffen. Ondanks dat ik beiden nooit gebruik en ze steeds maar weer apart leg, blijven ze het er maar neer leggen :-). Links aan de muur zit een bureau met rechts daaronder een koelkast. Veel dingen hebben helaas ‘kleine’ Japanse maten, zowel in het hotel als in de stad. Zitplaatsen zijn bv. te laag en ik kan maar net met mijn benen onder het bureau. Zowel de sloffen als de badjas passen mij niet en soms moet ik goed uitkijken als ik ergens onder door loop :-). Voor mij alleen is de hotelkamer prima, maar als je hier met zijn tweeën moet vertoeven vind ik de kamer te klein. Genoeg over het hotel, want na het inchecken en de voorbereidingen ben ik diezelfde avond natuurlijk het uitgaansleven in gegaan. De ingang van de metro is maar 10 meter lopen van het hotel en een kleine 50 meter van mijn uitgaansstraatje. Ideaal!

De zonnige zondag heb ik natuurlijk gereserveerd voor mijn eerste bezoek aan het ‘Imperial Palace’. Ik arriveer natuurlijk op ‘Tokyo station’ dat geopend is in 1914. Nou lieve mensen in dit station past Amsterdam Centraal voor mijn gevoel wel dertig keer in. Ik kan niet onder woorden brengen wat je allemaal ziet als je voor het eerst uit de metro stapt en in de grote hal komt, mij overdonderde het in ieder geval. De enorme hoeveelheid aan informatieborden is ‘om gek van te worden’, de vele toegangspoorten en kaartjesautomaten, de Shinkansen treinen, gewone treinen, (rapid) metro’s, tientallen sporen, roltrappen, trappen, (verbindings) gangen, tientallen in- en uitgangen, de hoeveelheid horeca, winkels en natuurlijk de enorme mensenmassa. Dat is niet alleen op dit station zo, maar om alvast vooruit te lopen op deze week, sommige verbindingsstations zijn zelfs nog groter.

Even in beeldvorm gesproken, het Tokyo station gaat maar liefst vijf verdiepingen de grond in en om bv. vanuit de verste ingang naar de Ginza lijn te komen is twee kilometer lopen. Dagelijks stappen op dit station een half miljoen mensen over en dan is dit station niet eens de grootste van Tokyo. Dat is namelijk het station Shinjuku. Schrik niet, maar hier stappen dagelijks drie miljoen mensen over en dit station heeft maar liefst 200 in-en uitgangen en is daarmee het drukste station ter wereld. Het is een kunst om er de weg te vinden en je moet precies weten welke van de vele noord-, oost-, west of zuid-uitgangen je moet hebben. Weet je dat niet, dan kan het zomaar zijn dat je veel kilometers extra moet lopen om uiteindelijk op de juiste plek te komen en ik weet helaas al alles van. Doordat er zo enorm veel sporen en ondergrondse tunnels zijn kan je namelijk niet vlakbij het station weer even ‘oversteken’, maar dan ben je dus gedwongen om ontzettend ver om te lopen. Dat gebeurt je, net als mij, hopelijk maar één keer en daarna nooit meer.

Als ik uiteindelijk aan de juiste kant van het Tokyo station arriveer, staat er veel hekwerk rondom het gebouw. Het stationsgebouw zelf is prachtig gerestaureerd en sommigen beweren dat het ontwerp van de architect gebaseerd is op het ontwerp van het CS van Amsterdam. Ik vind het een beetje ver gezocht al hebben sommige dingen wel een bepaalde gelijkenis. Op dit moment zijn ze de straat en het hele plein voor het station aan het vernieuwen, dus ik kan van dichtbij helaas geen mooie foto’s maken. Vandaar dat de eerste foto van een redelijk grote afstand genomen is, dat was namelijk de eerste en beste mogelijkheid.
Als ik richting het ‘Imperial Palace’ loop, wordt mij pas goed duidelijk hoe enorm groot dit deel van Tokyo eigenlijk is. Ik kon het niet laten om het uit te rekenen, maar een rondje rondom de gracht lopen is zes kilometer en dan heb ik het nog niet eens over de vele kilometers die je door ‘The East Gardens’ loopt. Van het ‘Imperial Palace’ zelf zie je natuurlijk niets, dat is net als in Nederland goed afgeschermd van de buitenwereld. Maar de grachten, de dikke muren, de bruggen, de prachtige toegangspoorten en natuurlijk ‘The East Garden’ zijn al geweldig en indrukwekkend genoeg om te zien. Ik ga niet alles uitgebreid vertellen, want bij iedere brug, toegangspoort of gebouw op het terrein hoort wel een historisch verhaal. Wil je er toch meer van weten, dan ga je zelf maar even ‘googlen’ ha haha. In ieder geval is de meest bekende brug ‘The Nijubashi Bridge’, de hoofdingang van het paleis op foto 7 en 9.

Ik heb ervoor gekozen om vandaag een halve ronde rondom dit ‘park’ van 1.150.000 vierkante meter te lopen om aan het eind van de middag aan de noordoostkant ‘The East Gardens’ in te lopen met een oppervlakte van 210.000 vierkante meter. Maar eerst loop ik naar het noordwesten om de vele ministeries van de regering te bekijken en het gebouw waar het parlement zetelt. Niets op deze wereld is zo belangrijk dan onze democratie en vrijheid, dus dat wil ik in ieder land maar al te graag zien. Ze hebben dat in Tokyo mooi gedaan vind ik, want alles op het gebied van overheidsinstellingen ligt dicht bij elkaar. Zo zie je op foto 16 en 17 bijvoorbeeld het gebouw waar de regering zetelt, zogezegd ‘de 1ste en 2de kamer’ van Japan. Daarachter staan de kantoren van de parlementsleden en het woonhuis van de premier van Japan (foto 17a). Ik kan je verder vertellen dat in deze wijk werkelijk overal beveiliging of politie staat. Bij het gebouw van de regering en het woonhuis van de premier staat om de 50-75 meter een politieagent en er staan halfgesloten verrijdbare ‘hekwerken’ die ze per direct helemaal dicht kunnen trekken, best indrukwekkend om allemaal te zien.

Japan heeft als enige land ter wereld nog een regerende keizer, keizer Akihito. In het Japans noemen ze hem ‘Tenno’, een woord dat is afgeleid van Mikado en dat is weer afgeleid van de naam van een keizerlijk heerser van het begin van de historie tot het midden van de twintigste eeuw. De rol van de keizer is meer vergelijkbaar met die van een paus of hogepriester dan met die van een regeringshoofd. Hij heeft vooral religieuze functies binnen de shinto. Binnen het keizerlijk paleis bevinden zich boomgaarden, bijenkasten en rijstvelden omdat de keizer een symbolische en religieuze rol speelt bij het verzorgen van de oogst. Hij garandeert de vruchtbaarheid van Japan en heeft ook een rol bij diverse andere Shinto plechtigheden. Een van de taken van de keizer is o.a. het bewaren van de heilige schat die door niemand mag worden gezien.

Vanuit de regeringswijk loop ik door naar een van de drie bewaakte ingangen van ‘The East Gardens’. Sinds 1 oktober 1968 heeft de keizer dit deel van zijn tuinen voor vijf dagen per week opengesteld voor het publiek, op maandag en vrijdag is de tuin gesloten. Tja, wat moet ik nog vertellen als je op dit terrein zoveel mooie natuur en gebouwen ziet en over de geschiedenis daarvan kan lezen. In ieder geval heb ik de dag van vandaag ‘zwaar onderschat’, want ik heb niet meer de kracht en de energie om alles te bekijken. Ik heb zoveel kilometers gelopen, dat mijn voeten en mijn benen verzuurd zijn en niet meer kunnen. Dat maakt op zich niet zoveel uit, want dat is een goede reden om later deze week nog een keer terug te komen en het andere deel van de tuin te bekijken. Het is hier zo mooi dat het echt geen straf is om hier nog een keer rond te gaan lopen.

De dag daarna blijf ik in mijn eigen buurtje, zodat ik niet zoveel kilometers hoef te lopen als gisteren. Niet ver van mijn hotel is de wijk ‘Sumida-Ryogoku’ en deze staat bekend om het sumoworstelen en hier staat ook het ‘Ryogoku Kokugikan’ stadion. Langs de weg richting het stadion staan allemaal kleine standbeeldjes van sumoworstelaars en ik zie overal om mij heen waar het in deze wijk om draait. Het stadion is enorm groot, maar helaas is het gesloten en geven ze er geen rondleidingen. Je kan het stadion alleen maar in als er wedstrijden zijn en dat is enkele keren per jaar, wanneer er over een langere aaneengesloten periode grote toernooien zijn. Er is wel een klein museum in het stadion, maar daar mag ik natuurlijk weer geen foto’s maken. Dan maak ik maar een foto in de museumshop van al de prularia die ze te koop aanbieden, maar eigenlijk heb ik daar natuurlijk niets aan :-).

Meteen achter het stadion is het Edo-Tokyo museum, maar dat is zo groot dat ik daar morgen naar toe ga, zodat ik alles op mijn gemak kan lezen en bekijken. Vanuit het stadion loop ik door naar de vlakbij gelegen ‘Kyu Yasuda Garden’. Net als veel andere parken is het perfect onderhouden en zijn er veel grote vissen en schilpadden te bewonderen. Twee schilpadden zijn samen op een steen geklommen en liggen heerlijk van het zonnetje te genieten dat af en toe tevoorschijn komt.
Per toeval zie ik vanuit de tuin de top van een prachtige tempel. Uiteraard wil ik daar meer van zien en weten, dus loop ik daarnaartoe. Het is niet zomaar een tempel, maar ook een herdenkingsplek aan de mensen en in het bijzonder aan de kinderen die zijn omgekomen tijdens de 2de wereldoorlog en de aardbevingen in de jaren daarna. Ik vind het bijzonder om te zien en te ervaren hoeveel mensen, zowel jong en oud, ergens op de dag tussen hun studie of werk door even een tempel in komen lopen om hun gebed te doen of een kaarsje op te steken.

Lopend door deze toch wel relatief rustige buurt, maak ik deze keer ook maar eens een foto van een benzinestation. Hier staan namelijk geen ‘benzinepompen’ zoals bij ons, maar hangen de benzineslangen in de lucht. Je hoeft zelf niet uit de auto te stappen tijdens het tanken. De heren vragen wat voor benzine je wilt, tanken je auto vol, rekenen vervolgens voor je af en je kan weer doorrijden. Geweldig! Even later kom ik precies ‘op tijd’ langs een parkeergarage. Wat je op de foto dus ziet is een auto die net uit de parkeergarage is gereden. Vervolgens komt de auto op het draaiplateau te staan en deze draait net zo lang, totdat de auto met de neus richting de weg staat en rijden maar :-).

Tja, en alsof het vandaag niet gekker kan hangt er een paar honderd meter verderop een wild zwijn ondersteboven aan zijn poten. Ik weet niet waarom en hoe lang dat het beestje daar al hangt, maar een prettig aangezicht vind ik het niet. Voor mij was het een moment van: ‘zie ik dat nu wel goed’? Wat je verder op allerlei plekken ziet zijn de vele paraplu’s die je niet mee het kantoor in mag nemen.
Bij een tandartsenpraktijk zie je bij de ingang altijd een rij schoenen van de patiënten staan. Iedere keer als ik daar langs kom moet ik lachen en krijg ik van die ‘ondeugende’ ideetjes. Ik heb dan de neiging om naar binnen te gaan en al die schoenen even in een andere volgorde en bij een andere schoen neer te zetten ha haha. Maar wees niet bang, ik gedraag me en hou me wel in hoor :-).

Dinsdag staat in het teken van rust houden, foto’s uitzoeken en comprimeren, het museum bezoeken en uitgaan. Overdag ga ik naar een van de vele musea die de stad rijk is, het Edo-Tokyo museum. Het is een apart en enorm groot gebouw. Later in deze week heb ik vanuit de Skytower een foto gemaakt en daarop kan je goed zien hoe groot het museum, als ook het sumo-stadion zijn in verhouding met de andere gebouwen, zie foto 59a. De smalle pijl is het museum, de brede pijl mijn hotel :-). Met de roltrap, die buiten op de begane grond begint, ga je meteen naar de 6de en hoogste verdieping van het museum. Vandaar daal je weer af van de 6de naar de 1ste verdieping en krijg je onderweg ontzettend veel informatie te zien en te horen over het ontstaan en de geschiedenis van de stad Tokyo, die vroeger ‘Edo’ heette.

Dit museum heeft de zaken goed voor elkaar, want veel tekst is in het Engels vertaald en je kan een audioapparaat lenen om naar de uitgebreide uitleg te luisteren. Eventueel kan je aansluiten bij een groep en een museumgids. Je hoeft niet per se bij een bepaalde groep te blijven, maar door het hele museum heen lopen gidsen met groepjes mensen en daar kan je bij aansluiten. Wat erg mooi en bijzonder is om te zien, zijn de vele huizen die ze er opgebouwd hebben. Je kan dus echt zien hoe de mensen destijds geleefd en gewoond hebben. Daarnaast zijn er veel maquettes van dorpen tijdens het ontstaan van deze wereldstad. Ik denk dat de enkele, van de vele foto’s die ik daar gemaakt heb, meer dan genoeg zeggen. Ik vind het een prachtig museum en meer dan de moeite waard om te bezoeken. Daarnaast zijn de entreeprijzen voor dit soort musea laag gehouden, zodat het voor bijna iedereen toegankelijk is. Voor een museum als dit betaal ik bv. maar iets meer dan vijf euro entree.
Aan het begin van de avond ga ik met de Shinjuku Line naar het uitgaansgebied om daar wat te eten en daarna natuurlijk de kroegjes in te gaan. Die zijn vanaf 18.00 uur open en hebben dan meteen ‘happy hour’ tot 20.00 uur. Vanuit mijn hotel is het 20 minuten reizen naar de westkant van Tokyo.

De woensdag is een zonnige dag, dus een perfecte dag om voor de 2de keer naar ‘The East Gardens’ van het ‘Imperial Palace’ te gaan en het andere deel van de tuinen te bekijken. Veel meer hoef ik daar niet over te vertellen, dus kijk en geniet van de mooie foto’s. Daarna loop ik naar de andere kant van het ‘Tokyo Station’ naar Marunouchi, dat is het bedrijfsdistrict van de stad met immens grote kantoorgebouwen en mooie binnentuinen. Wat ik niet alleen hier, maar later deze week ook in allerlei andere wijken van de stad zie, is dat veel kantoorpersoneel tussen de middag luncht bij een van de vele restaurantjes in de buurt of bij een van de vele rijdende restaurantjes die daar dagelijks naar toe komen. Voor tussen de vijf en de acht euro kan je heerlijk eten. Op de foto’s 126 t/m 130 zie je de mensen tussen de kantoorgebouwen en het ‘Tokyo International Forum’ in de rij staan, totdat zij aan de beurt zijn om hun eten te bestellen bij een van de vele rijdende restaurantjes.

Vandaar loop ik door langs de vele winkels richting de wijk Ginza. In de wijk Ginza en Yurakucha is het altijd een drukte van belang, zowel met zakenmensen, shoppers als dagjesmensen. Het is ook de wijk met de bekende ‘Tsukiji Market’, het meest bekend van de verse vis, maar ook van het fruit en de groenten. Maar op foto 134 zie je eerst ‘Tokyu Plaza Ginza’, de nieuwste en grootste commerciële aanwinst van de wijk. Dit winkelcentrum heeft maar liefst 125 winkels, waarvan de meeste een bekende naam hebben en allerlei restaurants en cafés. Op foto 137 zie je het ‘Kabukiza Theatre’, vernoemd naar een traditionele Japanse acteerkunst. Daarna volgen er enkele foto’s van de vismarkt en de ‘Tsukiji Hongwanji Temple’. De middag eindigt voor mij natuurlijk in het prachtige ‘Hibiya Park’ en ook daar lijkt het wel alsof ik ergens in Nederland ben met al die prachtige tulpen. Tja, en met alweer 150 foto’s van slechts vier dagen eindigt deze reisupdate, tot de volgende keer maar weer :-).