DAG 50: Wo 21 Dec ’16 Christchurch

Na een goede nachtrust hebben de indringende beelden van gisteren wat kunnen bezinken. Ondanks dat ik de binnenstad nog steeds als ‘spooky’ ervaar, wil ik er toch meer van zien en weten. Ik kan niet ontkennen dat ik het ook als spannend ervaar. Het is immers nog maar zeer kortgeleden dat een aardbeving ten noorden van Christchurch het nodige vernield heeft. Als je er, zoals ik nu, van zo dichtbij mee geconfronteerd wordt en met de neus opgedrukt is dat best een beetje ‘eng’.

Natuurlijk voldoet deze stad op dit moment totaal niet aan de eisen van de doorsnee toerist of aan het perfecte vakantieplaatje. Ik vind het erg jammer dat om die reden een deel van de toeristen de binnenstad ‘links laten liggen’. Juist nu hebben de ondernemers en de stad het zo hard nodig dat je als toerist wel komt. Ik ga dus niet de keus maken om de binnenstad na een dag maar te mijden, integendeel zelfs. Daarnaast hebben de mensen in de stad al veel werk verzet en is er meer te zien als alleen bouwplaatsen, parkeerplaatsen of troosteloze gebouwen. Het minder leuke van deze stad hoort ook bij mijn wereldreis, al is het heftiger dan ik gedacht en ingeschat had.

Gisteren heb ik een rondrit gemaakt op een van de prachtig gerestaureerde trams. Naast dat het een leuke, korte rondrit door de binnenstad is vertellen ze veel over wat je ziet, de geschiedenis en de toekomst van de stad. Uiteraard is veel gerelateerd aan de aardbevingen. Het voordeel dat er zo weinig toeristen zijn is dat je een wat persoonlijker gesprek krijgt met de conductrice. Ze vertellen zo gepassioneerd en ze zijn zo trots dat de trams na zoveel jaren eindelijk weer rijden. Voor mij was het zo waardevol om dat tramritje, dat je met gemak ook kan lopen, toch te maken.

Op een of andere manier heeft mij dat tramritje en de informatie van de conductrice getrikkerd om vandaag nog twee andere tours te doen. Een stadstour van een uur en een drie uur durende tour door de buitenwijken, naar de ‘lookout’ over de stad en naar het strand.
Doordat ik vroeg wakker ben, kan ik ook vroeg op pad, want om 10.00 vertrekt de eerste tour. Ik loop meteen richting het museum waar de opstapplaats van de trams en de bussen is. Ik wil eerst nog eens herhalen dat de mensen die ik in Nieuw-Zeeland ontmoet heb bijzonder vriendelijk en opmerkzaam zijn. De historische Engelse open bus rijdt namelijk net voor mijn neus weg. Als ik mijn hand opsteek stopt de chauffeur een paar meter verderop alsnog en ik mag meteen doorlopen naar boven. Omdat hij zowel deze tour, als de andere tour straks doet, kan ik later wel bij hem afrekenen.

We rijden kriskras door de stad en opnieuw krijgen we allerlei informatie. Deze chauffeur vertelt niet alleen het verhaal van de stad, maar ook zijn eigen verhaal van de 22ste februari 2011. Best heftig als je hoort hoe het er destijds allemaal aan toe is gegaan.
Hij stopt de bus op diverse plaatsen in de stad, zodat wij ook ‘mooie’ foto’s kunnen maken, erg attent vind ik. Na een uurtje zijn we terug bij het museum en reken ik met hem af en komen we in een leuk gesprek terecht. De volgende tour gaat niet meteen, dus ik kan eerst een cappuccino en een flesje water kopen. Op een of andere manier vind ik deze chauffeur een bijzonder attente, vriendelijke en betrokken man. Ik zou uren naar zijn verhalen kunnen luisteren en hij doet mij denken aan een ‘opa’ die met zijn kleinkinderen op pad is en ze een stuk geschiedenis mee wil geven.

De volgende tour gaat opnieuw met een Engelse bus uit 1962. We rijden eerst door en langs het enorm grote park en door allerlei buitenwijken. De chauffeur blijft maar vertellen en op een bepaald stuk van de route kan je, als je dat zelf wilt, uitstappen en door een deel van die bijzondere wijk lopen. Tien minuten later pikt hij ons aan de andere kant van het straatje weer op, helemaal perfect! Dan gaat het door naar de ‘lookout’ over de stad, waar we de tijd hebben om een terrasje te pakken en over de stad uit te kijken. Dan besef je je pas echt hoe groot Christchurch eigenlijk is en waarom het herstel van deze stad minimaal 12 jaren duurt. Ook daar blijft hij van alles vertellen en al onze vragen beantwoorden.
Vervolgens rijden we naar de zee en het strand, waar destijds het episch centrum van de aardbeving was. Als je dan hoort en later ziet wat dat teweeg heeft gebracht. Een deel van de bergen is met huizen en al volledig naar beneden gekomen en op de weg beland. Een deel van de rotsen die altijd een meter of drie boven het water uitkwamen zie je niet meer, een klein puntje ervan steekt nog net boven het water uit. Het is overigens een prachtige plek aan zee en we hebben geluk dat het zo prachtig en warm weer is. Ook daar hebben we de tijd om zelf rond te kijken en wat te drinken of een ijsje te kopen.

Daarna gaat het een stuk langs de zee en naar het industrieterrein, alwaar hij ons een terrein laat zien met alle overblijfselen van huizen, kerken en andere gebouwen. 90% van alles wat ingestort is of wat ze zelf afbreken hergebruiken ze weer. Al is dat wel op een totaal andere manier geconstrueerd. De enorme ‘dikke’ blokken stenen van bv. de oude historische gebouwen worden een heel stuk kleiner gemaakt. Er blijft zeg maar een ‘dunne’ buitensteen over en daarachter komt een stalen constructie. Uiteindelijk is de uitstraling aan de buitenkant nog steeds hetzelfde, maar is het totaal anders aan de achterkant en wat de fundering betreft. Super interessant om te zien en te horen. Vervolgens rijden we terug richting het museum en de tijd is echt omgevlogen.

Daarna loop ik de stad in om wat te eten. De straat waar ooit alle leuke kroegjes en restaurantjes waren bestaat helaas niet meer, alles is met de grond gelijk gemaakt. De nieuwe straat, waar een deel van die kroegjes en restaurantjes terugkomt is helaas nog niet klaar. Wat ze destijds vrij snel gedaan hebben is allerlei zeecontainers omgebouwd tot kroegje, winkeltjes, bankgebouw of er zit een overheidsinstelling of klein bedrijfje in. Moeilijk uit te leggen, maar zie de foto’s. Tussen die containers staan nu omgebouwde campers, caravans of andere creatieve en kleurrijke creaties en dat zijn een soort afhaalrestaurantjes. In het midden staan tafels, stoelen, banken waar je kan zitten. Simpel, maar toch erg leuk en erg slim gedaan! Ik heb daar vanmiddag een heerlijk Grieks broodje gevuld met salade en vlees gegeten.

Andere kroegen en restaurants, die niet zo lang wilden wachten, zijn naar andere delen van de stad verhuisd, maar helaas ligt dat allemaal vrij ver uit elkaar. Het is onmogelijk om dat allemaal te lopen en eigenlijk heb je een auto nodig om te kunnen doen wat je allemaal wilt doen. Ook zijn er nog maar enkele hotels hersteld of nieuwgebouwd en betaalbare hotels zijn er helemaal weinig. Die zitten vooral aan de rand van de binnenstad en dat zijn vaak motels. Wat er in de binnenstad bijvoorbeeld ook niet is, is een supermarkt. Ik moet echt wel een kilometer of vijf lopen voordat ik bij de eerste supermarkt ben.

Tot slot kan ik nog iets vertellen over het openbaar vervoer, want ook daarvan staat nog steeds een groot deel stil. Na de aardbeving heeft de stad lange tijd ‘op slot’ gezeten. Veel bedrijven zijn naar de buitenwijken van Christchurch of een ander dorp of stad gegaan en hun medewerkers dus ook. Al die mensen die destijds de bussen gebruikten om op hun werk te komen, rijden nu allemaal met auto’s op en neer. De binnenstad heeft nog steeds te weinig scholen, kantoren, winkels etc. om de bussen rendabel te laten rijden. Dat is meteen een reden dat je zoveel parkeerplaatsen voor auto’s ziet.

Daarna op naar het Earthquake museum. Tja, en dat is natuurlijk heftig, want je ziet allerlei foto’s en video’s. Nieuwsvideo’s van na de aardbeving, maar ook een video van een camera in de stad van het moment van de aardbeving en het instorten van een gebouw en de paniek daarna. Uiteraard zie je ook allerlei voorwerpen, zoals je al kon zien op de foto’s van gisteren m.b.t. de kerk. Tot slot vind je er allerlei informatie over de aardbeving zelf en de grondsamenstelling na de aardbeving. Dat maakt dat ze op een andere manier moeten bouwen en daar hoge eisen aan stellen.
Het meest aangrijpend zijn de video-verhalen van allerlei verschillende mensen uit de stad. Twee kinderen die op school waren. Een politieagent die met zes verdachten vast zat in het arrestantencomplex in de kelder van de rechtbank dat vervolgens onder water liep. Moeders die naar hun kinderen wilden, maar op hun werk waren en geen kant op konden door de ravage in de stad. Vaders en moeders die hun auto aan de kant zetten en kilometers gingen lopen en rennen om maar bij hun kinderen of hun huis te komen. Maar ook mensen die naast het kantoorgebouw werkten dat volledig instortte en waar de meeste slachtoffers vielen. Ik schaam me er niet voor om te zeggen dat na een half uur kijken en luisteren bij mij de tranen over mijn wangen liepen. Nooit, maar dan ook nooit hoop je zoiets ergs mee te hoeven maken.

Daarna ben ik richting het museum gelopen en in de daarnaast liggende botanische tuin in de zon gaan zitten. Na zo intense dag als vandaag wil ik vooral veel moois, veel positiefs en rust om mij heen hebben en kan je daar zeer zeker vinden. En daarmee vind ik dat ik voor vandaag meer dan genoeg heb geschreven.