DAG 206-212 Ma 19 t/m Zo 25 juni 2017 Kitchener

HAMILTON – PORT CREDIT – FERGUS - ELORA – ELMIRA - WINTERBOURNE
Een nieuwe week is weer van start gegaan. Tijd voor nieuwe ontdekkingen, nieuwe avonturen en het maken van nieuwe herinneringen. Ik voel me inmiddels écht op mijn gemak in en om het huis van Anke en John. Net als bij mij staat ook bij hen het woord gastvrijheid hoog in het vaandel. Onder anderen daardoor voel ik mij zo op mijn gemak bij hen en dat is erg prettig om te ervaren als je elkaar zestien jaar lang in levenden lijve niet gezien en gesproken hebt.

Contact via het world-wide-web is natuurlijk leuk, maar toch heel anders dan wanneer je samen bent of met elkaar onder één dak woont. Daarnaast zijn er altijd gebeurtenissen en/of persoonlijke dingen in je leven die je niet via het world-wide-web met elkaar kan of wilt delen. Bij mij blijft er altijd een gezond stukje wantrouwen ten opzichte van het world-wide-web bestaan. Ik denk dan aan de slogan: ‘Big Brother is watching you’. Je weet tenslotte maar nooit wie, wat, waar en wanneer ziet wat jij aan apps, foto’s of e-mails verstuurt of wat jij met iemand deelt tijdens een Skype-gesprek. Daarom vind ik persoonlijk dat je een aantal dingen uit je leven maar beter ‘in real life‘ met elkaar kan bespreken en niet via het world-wide-web. Tot slot weten we allemaal wat hackers anno 2017 voor ellende aan kunnen richten, dus je kan in mijn beleving niet voorzichtig genoeg zijn op de digitale snelweg.

Inmiddels hebben wij thuis, op het terras of toerend met de auto door de provincie Ontario al veel mooie gesprekken gehad. Gesprekken met een lach en soms ook met een traan. Gesprekken over onze overleden ouders, onze jeugd, de ‘waarden en normen’ van het leven, het geloof, diverse kernwaarden in relaties en over relaties die je bv. hebt (gehad) met kennissen, vrienden, familie en (ex)collega’s. Ik vind het bijzonder mooi om te zien, te horen en te ervaren dat we beiden ook andere keuzes in ons leven gemaakt hebben bv. op het gebied van het geloof.
Tegelijkertijd zijn we alle drie ook ‘open minded’ en hebben we wederzijds respect voor de keuzes van een ander. Onder anderen dát laatste maakt voor mij of een relatie ook op de lange termijn standhoudt. Openheid, eerlijkheid, begrip en respect voor elkaar zijn voor mij van essentieel belang in een goede relatie. Vier begrippen die je helaas steeds verder af ziet brokkelen. Niet alleen in persoonlijke en in werkrelaties, maar ook in de samenleving en in de wereld om ons heen.

Onze relatie is helaas pas later in ons leven ontstaan. Anke was nog maar zes jaar oud toen ze met haar ouders naar Canada emigreerde en ik was nog niet eens geboren. Daarna is zij nog twee keer vaker in Nederland geweest, maar toen was ik nog maar zes en veertien jaar oud. Nog steeds te jong om op een bepaald niveau een goede relatie met elkaar op te bouwen. Wat moet je als 24-jarige tiener nou met een jochie van 13 of 14 jaar bespreken ha haha :-).
In 1999 ontmoeten wij elkaar opnieuw, ik was inmiddels al 33 jaar en Anke 43 jaar. Het eerste contact voelde direct bijzonder goed aan en er was meteen een bepaalde ‘klik’. Al vrij snel voelde het voor mij alsof Anke een oudere zus van mij was en ik wilde graag meer van haar weten. Dat wij vervolgens in 2001 naar Canada afreisden om de familie daar te bezoeken en om elkaar nog beter te leren kennen was dan ook helemaal niet zo vreemd.

Destijds en ook nu is het superleuk om bepaalde gelijkenissen bij elkaar te ontdekken zoals bv. ons zachte, zorgzame en sociale karakter en daardoor onze behulpzaamheid naar andere mensen toe. Gelijkenissen in hoe we over bepaalde zaken in het leven denken, de manier waarop we in het leven staan en het opkomen voor de zwakkeren in de steeds harder en oneerlijker wordende samenleving. Gelijkenissen op het gebied van de vrije tijd, het rondtoeren met de auto, het reizen, de liefde voor het ‘bourgondische leven’ en de bijzondere relatie die we met onze moeders hadden. In die zin kan je uit onze karakters wel afleiden dat onze moeders zussen zijn en wij een deel van hun liefdevolle en zorgzame genen mee hebben gekregen :-).
Het hoogtepunt van de gelijkenis is wel dat we, zonder dat we het ooit van elkaar wisten, precies hetzelfde beroep hebben gekozen. Tijdens ons werkzame leven hebben we ons beiden ook nog eens doorontwikkeld tot de functie van manager in de gehandicaptenzorg. Anke werkt inmiddels al 44 jaren bij dezelfde werkgever en ik geniet na drie werkgevers en 25 jaren werken en studeren volop van mijn welverdiende sabbatical en geef de woorden ‘Carpe Diem’ daadwerkelijk vorm :-). Wat mij betreft mag deze sabbatical tot aan mijn pensioen duren of wil ik met alle plezier switchen naar de functie van wereldreisadviseur ha haha :-). Genoeg over ons, terug naar de nieuwe week.



Ik had al verteld dat het klimaat in Canada op sommige fronten niet veel afwijkt van het klimaat in Nederland. Ik heb echter nog niets verteld over de snel wisselende en daardoor bijzonder mooie wolkenpracht. Ondanks dat er in de afgelopen week bakken met regen uit die wolken is komen vallen, blijft het prachtig om te zien hoe enorm snel ze zich ontwikkelen, voortbewegen en hoe verschillend ze kunnen zijn in vormgeving, kleur en individualiteit.
Om dit fenomeen op één foto vast te leggen is onmogelijk en het is ook lastig om het in woorden te omschrijven, maar toch doe ik een poging :-). In Canada zie je nooit één groot wolkendek zoals dat in Nederland vaak het geval is. Hier zie je heel veel individuele wolken naast elkaar en/of boven elkaar gestapeld, maar ze zitten niet aan elkaar. Vaak zitten er kleine of grote ‘gaten’ tussen de onderlinge wolken, waardoor je de blauwe lucht goed kan zien en waar de zon plaatselijk doorheen kan schijnen. Je ziet meestal sneeuwwitte wolken, maar tegelijkertijd kunnen er uit het niets op meerdere plekken meerdere donkere wolken tegelijkertijd ontstaan. Daar kan vervolgens een fikse regenbui uit vallen, dus het is erg lastig om in te schatten of ik zonder ‘kletsnat’ te worden kan gaan wandelen of fietsen. Het ene uur kan het nog prachtig mooi, warm en zonnig weer zijn en een uur later kan de regen echt met bakken uit de lucht komen vallen.
Als die regen eenmaal gevallen is, is het net zo mooi weer als voor de regenbui. Inmiddels weet ik dat je in Canada niet op de weersvoorspellingen moet vertrouwen. Ze noemen de meteorologen in Canada dan ook de ‘weergokkers’ en niet de ‘weervoorspellers’. Vaak klopt de voorspelling namelijk niet en dat alles dankzij het zeer snel wisselende klimaat.

De afgelopen week ben ik alleen op pad geweest naar het ‘Canadian Airplane Heritage Museum’ in Hamilton. Daar staan ± 40 historische militaire vliegtuigen te pronken en een groot deel daarvan vliegt tijdens bepaalde evenementen nog steeds. Daarnaast komen er nog altijd ‘nieuwe’ vliegtuigen bij en zie je niet alleen het museum met ‘kant en klare’ vliegtuigen, maar ook vliegtuigen die volop gerenoveerd of opnieuw opgebouwd worden.
Door informatieborden, foto’s, video’s, presentaties en allerlei voorwerpen en kleding kom je meer te weten over de historie van de Canadese luchtmacht. Ervaren en gepensioneerde piloten vertellen het verhaal van deze vliegtuigen en hun bemanning. Onder begeleiding van hen mag je in de vliegtuigen zelf kijken en plaats nemen in de cockpit. Als je wilt kunnen ze je zelfs al zittend in de cockpit op de foto zetten. Aan de wanden van het museum hangen allerlei portretten en de verhalen van de gesneuvelde piloten, dat is en blijft voor mij altijd een kippenvel-moment. Ook kan je in een vliegtuigsimulator plaats nemen om zelf een vlucht te maken met bv. een straaljager. Dat is best lastig om te doen, maar het ziet er tegelijkertijd best wel stoer en echt uit. Kortom, een fantastisch mooi museum, zeer informatief en absoluut een aanrader!!

Aansluitend rij ik door naar het park waarin zich de Albion Falls bevinden. Het is even ‘trikky’ wat het weer betreft, want ik zie opnieuw erg donkere wolken aankomen. Toch neem ik de gok en ga ik op pad over de smalle ‘trials’. Doordat het geregend heeft is het hier en daar wat drassig en op sommige plaatsen zelfs glad. Eenmaal bij de Albion Falls aangekomen is het de moeite meer dan waard, maar ik durf het niet aan om helemaal naar beneden toe te lopen of beter gezegd naar beneden te klimmen. De stenen rotsen zijn mij te glad en te onvoorspelbaar, daarvoor heb ik niet de juiste schoenen aan. Ik moet er niet aan denken om halverwege naar beneden te glijden, dus ik loop/klim tot halverwege de berg, geniet daar van het uitzicht en loop snel terug richting de auto. Dan duurt het niet lang en begint het helaas te regenen.

In de middag vereer ik ‘Dundurn Castle’ in Hamilton met mijn bezoek :-). Tja, soms heb je geen woorden voor hoe mooi iets kan zijn. Van buiten ziet het er niet direct heel aantrekkelijk uit, maar als je eenmaal binnen bent kijk je je ogen uit en weet je niet wat je ziet. Je kan het ‘Dundurn Castle’ niet alleen bezoeken, maar ze geven rondleidingen in groepen en dat is eigenlijk nog veel leuker, omdat je veel informatie krijgt en allerlei vragen kan stellen.
Het ‘Dundurn Castle’ is gebouwd in 1830 en werd bewoond door Sir Allan Napier MacNab, Premier of the United Provinces of Canada (1854-1856) en zijn familie. Het ‘Castle’ beschikt over maar liefst 40 vertrekken. In de rechtervleugel vind je hoofdzakelijk de vertrekken voor de ouders en in de linkervleugel de vertrekken voor de kinderen. De butler woonde ook in het Castle, maar de rest van de bediening woonde in de zogenaamde koetshuizen op het landgoed. Uiteraard is de gehele kelderverdieping het domein van de hardwerkende bediening, allerlei voorraadkamers en de keuken.

Op de begane grond vind je de woonkamer, de eetkamer, de enorme hal, de slaapkamer van de butler, een woonkamer, badkamer en een toilet voor de kinderen. Op de eerste verdieping vind je uiteraard de master bedroom, studiekamer voor de kinderen, speelkamer voor de kinderen, drie slaapkamers voor de kinderen, een slaapkamer voor oma en uiteraard een logeerkamer, badkamer en een doorspoel toilet en dat was voor die tijd uniek. Het is indrukwekkend om te zien dat er zo enorm veel bewaard is gebleven en/of in ere hersteld. Wat ik ontzettend leuk vond is dat je aan het eind van de rondleiding twee gerechten kan proeven die ze in de historische keuken gemaakt naar het recept van die tijd en het smaakte erg lekker. Voor de rest zeggen de foto’s genoeg denk ik :-).

De dag daarop gaan Anke en ik samen op pad en bezoeken we de Royal Botanic Gardens in Hamilton. Het is een enorm groot terrein en de tuinen zijn in vieren verdeeld, dus we lopen er heel wat kilometers af vandaag. De eerste tuin is erg mooi om te zien, maar het is jammer dat de rozentuin tijdelijk verdwenen is. Er komt een compleet nieuwe en grotere rozentuin. Het ontwerp hoe het gaat worden ziet er prachtig uit, maar om dat in het echt te zien is natuurlijk vele malen mooier. Wel zien we een tijdelijke tentoonstelling van het welbekende lego en dat ziet er indrukwekkend mooi uit.

Nadat we de 1ste tuin gezien hebben rijden we met de auto naar de 2de tuin die een eind verderop ligt. Daar gaan we eerst lunchen om daarna de rotstuinen te bezoeken, kijk mee en geniet :-). Vandaar rijden we naar de 3de tuin, maar die valt helaas een beetje tegen omdat de bloeiperiode van de meeste bloemen helaas voorbij is. Daar verblijven we maar kort om tot slot rijden we naar de 4de tuin en daar is het natuurschoon één groot feest om doorheen te wandelen. De natuur, de vele dieren, het uitzicht op het water en de brug. Kortom, een fantastische afsluiting van deze dag.

Deze week gaan we in de avonduren niet naar de rollerskatebaan in Hamilton, maar naar de overdekte rollerskatebaan ‘Scooter’s Roller Palace’ in de stad Port Credit in de regio Mississauga. Voor Canadese begrippen is dit ‘maar’ 68 km rijden en Port Credit ligt maar 25 km van Toronto. We zetten John af bij de rollerskatebaan en rijden zelf door naar een park aan ‘Lake Ontario’. Helaas speelt het weer deze week niet echt mee en is ons verblijf vanwege de regen maar van korte duur. We rijden naar het dorp en daar duiken we restaurant ‘Snug Harbour’ in om te genieten van koffie, een koud biertje en elkaars gezelschap :-). Met al ons geklets vergeten we de tijd en moeten we ons vervolgens nog haasten om John om 22.00 uur weer op te halen. Gelukkig is het inmiddels droog en zat hij nog niet lang op ons te wachten.



Inmiddels is er deze week zoveel regen gevallen dat de eerste berichten en foto’s van diverse overstromingen in de regio binnendruppelen. Men heeft bepaalde dammen open moeten zetten en de ‘Grand River’ heeft moeite om al het regenwater af te kunnen voeren. Samen met Anke tour ik in de avonduren en in het weekend langs allerlei kleine dorpen, waaronder Fergus, Elora, Elmira en Winterbourne. Daar blijkt maar weer hoe krachtig en onvoorspelbaar water is en wat het qua schade aan kan richten. De weilanden zijn zo door- en doornat dat de koeien hun eigen ‘zwembad’ hebben.
In het dorp Fergus zien we met hoeveel kracht en snelheid het vele water door de rivier heen stroomt. Even later zien we bij de ‘Kissing Bridge’ in West Monroe dat de camping grotendeels onder water staat en ook een aantal huizen die direct naast de rivier liggen. De rivier stond gisteren zo hoog dat het water zelfs over de weg is gegaan en de huizen is ingestroomd. Wat een doffe ellende als je al dat vieze, bruine water zomaar je huis in ziet stromen en je niets meer kan doen dan redden wat er te redden valt. Hoezo klimaatverandering?

Op zondagochtend ben ik sinds vele jaren weer eens aanwezig bij een kerkdienst. Tijdens deze dienst worden er meerdere volwassenen gedoopt en één van die mensen is een vriendin van Anke en John. Het is geen katholieke kerk, dus het is ook geen traditionele kerkdienst. Het betreft hier de ‘Creekside Church’ die op geheel eigen wijze een dienst vorm geeft. Ze doen dit met veel livemuziek en de voorganger vertelt iedere week over een bepaald thema uit de bijbel. Centraal staat natuurlijk het geloof en op hun website omschrijven ze hun geloof als: ‘Follow Jesus. Love God. Love People’.

De ‘Creekside Church’ beschikt over een enorm groot gebouw en meerdere ruimtes. Voor kinderen is er een geheel aparte en kleurrijke kids-vleugel en daar zijn vijf of zes ruimtes waar kinderen met leeftijdsgenootjes kunnen spelen tijdens de dienst. Voor baby’s en peuters zijn er aparte ruimtes, waar zij verzorgd worden of kunnen slapen, terwijl hun ouders de dienst bijwonen. Dit is wel heel wat anders en vele malen leuker als in de katholieke kerk, waar kinderen zich logischerwijs al snel vervelen.
Dan zijn er nog twee grote zalen waar mensen een van de drie diensten op zondagochtend bij kunnen wonen. De diensten worden echter ook live uitgezonden op internet en er is nog een 3de zaal in Kitchener waar je de dienst op een groot scherm kan volgen. Voor het pand bevindt zich een grote ‘waterplas’ en daar worden bij mooi weer de mensen in gedoopt. Helaas zijn er ook op deze zondagochtend opnieuw ‘thunderstorms’ en daarom worden de zes mensen binnen gedoopt. Voor mij was het erg leuk om eens te zien en te ervaren hoe het qua geloof ook anders kan. Een mooie ervaring rijker.

Na de lunch stappen Anke en ik in de auto en rijden we naar St. Jacobs. Daar bezoeken we het ‘Maple Syrup Museum’ waar je kan zien hoe ze het vocht uit de boom halen. Dat heldere vocht gebruiken ze vervolgens om er siroop van te maken en dat smeren ze bv. op pannenkoeken. Daarnaast hebben ze er een modeltreinbaan, kom je meer te weten over de historie van elektriciteit en de historie van het dorp St. Jacobs zelf. Het is een klein, maar toch zeer informatief en leuk museum.
Aansluitend bezichtigen we het dorp en bezoeken we het ‘Mennonite Museum’ waar ze door middel van allerlei informatieborden, foto’s, films en presentaties ‘The Mennonite Story’ vertellen. Ik vind het interessant dat mensen in deze moderne tijd bewust kiezen voor een sober en simpel bestaan, zoals we dat van vroeger kennen. Toch zie je in deze gemeenschap langzamerhand een kleine verschuiving ontstaan. Zo is er inmiddels een kleine groep mennonieten die wel gebruik maakt van elektriciteit en die wel in een auto rijden, maar dan moet deze auto wel zwart van kleur zijn. Dus langzamerhand gaan zij toch gebruik maken van een aantal voordelen van de moderne tijd.

Na dit museum is het tijd om een terrasje te doen en rijden we aansluitend een aantal uurtjes door de natuur, de omgeving en naar allerlei kleinere dorpen van de provincie Ontario. Beiden vinden we het heerlijk om in de auto rond te toeren, te klessebessen en gewoon te genieten van wat de wereld om ons heen te bieden heeft. Dat zijn in Canada prachtige huizen, boerderijen, landhuizen, landerijen, parken, rivieren, meren en natuurlijk tientallen mooie uitzichten. Hier en daar zijn er wel wat vlakke landschappen, maar de heuvelachtige landschappen zijn toch in de meerderheid en dat maakt het verrassend leuk om hier rond te rijden. Aangezien er in deze omgeving veel mennonieten wonen en het zondag is, zien we veel mennonieten in hun paard met rijtuig op weg naar huis. Ze komen net terug van de kerk of hebben in een grote groep geluncht bij een van de mensen uit hun gemeenschap. Een leuke afsluiting van deze zondag en mijn verhaal, tot de volgende keer :-).